Ring of Promises

Chapter 39

Ring of Promises

Chapter 39

"What are you doing here?" Kumunot ang noo ko nang nanatili siyang nakatalikod sa akin, nakatunghay sa dalampasigan.

Where am I? I looked at my surroundings, only to see a wide and long stride of sands. Wala man lang puno o kahit ano, tanging dagat at puro buhangin lamang. Wala nang buhay ang lugar na ito.

I heard some whispers and giggles. Hindi ko alam kung saan nanggagaling ang mga ingay na naririnig ko. This place is too foreign to me, I got scared, thinking we're on a deserted island and the owner of that voice might hurt us.

"Caspian? Where are we?" Tiningnan ko ang gawi niya. His new family welcomed my sight. Nawalan ng reaksiyon ang mukha ko habang pinanonood silang nagkakatuwaan.

Caspian's carrying a little girl while Autumn was tickling them. Umaalingawngaw sa paligid ang pagak nilang mga tawa. Unti-unti kong napagtanto ang ibig sabihin ng mga nangyayari. I was alone and they are on the other side, having fun.

Ayaw kong makita nilang pinanonood ko sila kaya humakbang ako paatras. Little by little, their image vanished from my sight, that's when I decided to run away. Hindi ko alam kung saan ako napatid dahil bigla na lang akong bumagsak sa parang walang katapusang hukay.

"Ate, wake up!" Nakaramdaman ako ng mahihinang tapik sa aking pisngi kaya napadilat agad ako habang hinahabol ang hininga.

"I think you just had a bad dream. Okay ka lang, Ate?" Umangat ang paningin ko sa nagsalita. It's Miranda. Tumango ako sa kanya at sinapo ang ulo.

Kahit sa panaginip ko, ipinapamukha nilang masaya na silang dalawa habang ako, nasasaktan at nalulungkot pa rin.

Wala akong nagawa nang bumuhos ang aking mga luha. I bended my knees and hugged it. It's haunting me again.

"Hindi ka na naman kumain kagabi. What do you want to eat? We can cook anything you want. Just tell me, please?" Tumango lang ulit ako sa sinabi niya.

Wala akong lakas para igalaw ang buong katawan ng walang tulong na nanggagaling kanino man, kahit magsalita ay hindi ko na ata magawa dahil sa panghihina.

"Ate, don't do this to yourself. Nag-aalala na kami sa 'yo. Lagi ka na lang natutulog nang umiiyak, gigising nang umiiyak. You don't even touch anything that is served in front of you. You're killing yourself. Please, stop being like this. Nag-aalala na kami ng sobra." Slowly, I looked at my little sister who's crying too.

Parang pinipiraso sa sakit ang puso ko habang nakikita siyang umiiyak dahil sa akin. Dahil sa akin, nahihirapan na rin sila. Ang sabi ko, ayaw kong madamay sila rito pero ako pa ata ang nanghahatak sa kanila dahil sa pagpapahirap ko sa sarili ko.

"I'm sorry," nahihiya kong pahayag. I should be the one taking care of them because I'm older but here I am, crying like a baby. Ako dapat ang nagiging sandalan nila pero ako pa 'tong mahina at hindi man lang makatayo sa sariling paa. What do I do? I'm too weak and vulnerable yet I let someone ruined me. Ang tanga-tanga ko para pagkatiwalaan sila ng todo, hindi ko man lang naisip ang mga posibilidad, na kaya nila akong talikuran, na magagawa nila akong lokohin, na masisikmura nilang gumawa ng kababuyan. Sa dinami-rami ng mga tao, silang dalawa talaga?

"Don't say sorry, fix yourself, Ate. Don't let yourself suffer while those fools are having fun. Dapat ipakita mo sa kanilang hindi ka apektado, maging matatag ka kasi kung magmumukmok ka lang dito, mas matutuwa sila."

Ito ang unang beses na sasabay ako sa kanilang kumain sa hapag simula noong umuwi ako. I realized, Miranda was right. Hindi dapat ako magmukmok, kung hahayaan kong malungkot ang sarili ko ay hindi ako makakausad, hindi ko malalagpasan 'to at hindi ako makakabangong muli.