Ring of Promises

Chapter 29

Ring of Promises

Chapter 29

"Happy Birthday, Miranda!" I exlaimed as soon as I step inside our mansion. Her friends who was in our receiving area was a bit shocked from the sudden declaration of my arrival.

Umuwi ako kasabay si Kuya, kasama namin ang iba niyang kaibigan galing Manila. I'm glad that they became my friends in just a split of seconds, they are all nice and easy to get along with.

Her eyes widen, she ran towards us and gave me a warm hug. Nakisali si Kuya at niyakap kaming dalawa ni Miranda.

"God! I missed you so much, Ate!" Her hug tighten more before he released me.

"How about me, Mira?" Singit ni Kuya.

"Of course, I missed you!" Kuya placed a kiss on her forehead.

Sa mansion gaganapin ang birthday niya at imbitado lahat ng kakilala, kahit ang ibang mga batchmates ko ay darating din daw dahil kakilala ni Miranda. Amongst us all, she has the longest list of friends.

Mamayang hapon pa ang simula ng party pero tanghali pa lang ay marami ng bisita. Ang iba ay naglisawan na sa frontyard, ang iba ay nasa loob at nagkukwentuhan. Hindi pa tapos ayusan ang kapatid ko pero hinaharap na ang kanyang mga bisita.

Actually, this celebration was a bit late. May pasok kasi ang birthday niya, ayaw niyang maabala ang mga may klase kaya napiling sabado na lang ito idaos. Lumabas ako saglit para ilagay ang regalo sa lamesang para roon.

I greeted some people before I finally went to Arashi's room. I really missed him. Halos maiyak ako nang bitawan niya ang laruan na kagat-kagat at tumakbo patungo sa akin. I welcomed him with open arms.

"I miss you, baby." Sumalampak ako sa sahig at niyakap siya ng mahigpit. I laughed when he licked my left cheek.

"Ang sama mo, Ate. Talagang inuna mo 'yang aso kaysa sa akin?" Nilingon ko ang nagsalita. It was Marquee, in his maroon longsleeves and pants. Nakatali ang medyo mahaba niyang buhok kaya nanibago ako roon. But he still looked amazing.

Tumayo ako at niyakap siya. "Tumangkad ka agad!" Sita ko, mas lalo tuloy akong nagmukhang maliit katabi siya.

"Yeah. I miss you, Ate."

"Where's your sisters?" I asked, saka lang naalala ang ibang kapatid. Humiwalay ako sa kanya.

"Marquise was upstairs. Wala pa sina Ate Atascka." Tinawag niya si Arashi at nilagyan ng tali.

"I'll give him a parade outside." Umirap ako dahil doon.

"Stop using my dog's charm just to get attention."

"He's my dog too, Ate. Ako na ang nag-aalaga sa kanya simula baby pa lang siya." He pointed out the not so obvious one. Hindi niya pinansin ang huli kong sinabi. Maybe it's true?

I remember, it was November that year when Daddy asked us to wrote down our wishlist and one of the many things I wrote was a dog, an Alaskan Malamute to be exact. I really find that breed so adorable. So, I asked for it. Daddy gave me one and my siblings are asking for it, too. Hindi naman madaling humanap noon kaya pumayag akong alagaan nila si Arashi basta ako pa rin ang pinaka amo niya. Ngayon, halos nagpapahayag na sila ng pag-aari sa aso ko kaya medyo nabahala ako pero panandalian lang ang pag-iisip na 'yon, dahil walang ibang mag-aalaga sa kanya kung ipagdaramot ko siya.

Saka isa pa, nasa mabuting kamay naman siya kaya ayos lang iyon.

Umakyat ako para kay Marquise at iba pang pinsan na nagpapahinga. They all traveled back here in Nueva Ecija just to attend my sister's party. Sa Metro Manila talaga naka based sina Tito Omen at Tito Brad. Tanging sina Daddy at Tita Jade lang ang naiwan dito sa Nueva Ecija. Ang ibang pinsan naman gaya nina Yra at Gunter ay naiwan din dito sa probinsiya at kagaya naming nakatatanda, kapag nagkolehiyo na ay saka lang tutungo sa Manila para mag-aral.