Ring of Promises

Chapter 41

Ring of Promises

Chapter 41

When I went back to Philippines, I took my examination and became a certified accountant. I already reached one of my goals. Masaya ako kahit papaano dahil tuloy pa rin ang pag-usad ng buhay ko.

Nang matanggap ko ang trust fund mula sa lolo at lola ko ay ginamit ko ang kalahati noon para sa mga charity works. My grandparents from my mother's side doesn't seem to care. They gave me money and I'll put those bulks of papers in good deed.

Hindi ko naman kailangan ng maraming pera. I'm contented with what I have. Ang pag-iipunan ko na lang ay ang binabalak kong business. Gusto kong sa sarili kong pera manggagaling ang pondo para sa pagtatayo ng negosyo. It's my business anyway.

"How's Marquise doing?" Tanong ko kay Marquee. Nasa hapag kaming dalawa, bakante ang mga upuan at mahihinang kalansing lamang ng mga kubyertos ang naririnig. It felt awkward so I decided to break the silence.

"Good, I guess?" Bumuntonghininga siya at nagkibit ng balikat. Walang gana siyang sumubo ng pagkain.

Malungkot akong ngumiti sa kanya. I know he's feeling lonely. Sa mga nakalipas na buwan ay mag-isa siya rito. Daddy and Kuya Acerb was busy with our business. Si Atascka ang nagpapatakbo ng hacienda nila sa Cananatuan, ang mga nakababatang kapatid namin ay nag-aaral pa. Miranda was training under our mother's company, she will inherit everything from her. While Marquise was abroad, studying and preparing for her dreams.

"Aren't you feeling lonely here?" I raised my brows at my younger brother.

"What do you think, Ate?" His weary eyes moved away from me.

"Everything will be go back to normal-"

"I'm sick of hearing that." He cut me off. I gasped because of what he did. "Stop saying things like that, stop saying that everything will be alright. Alam nating dalawa na hindi na babalik pa sa dati ang pamilyang 'to. We're a complete mess, stop lying because it doesn't soothe me at all, it just irritates me."

I bit the insides of my cheek and narrowed down my gaze towards my food. Halos manginig na ang kamay ko dahil sa higpit ng pagkakahawak ko sa kubyertos.

What's wrong with that? Is it bad that I'm still hoping for the best? Hindi ako nagsisinungaling tuwing sinasabi ko 'yon. I am hoping for something good to happen.

"Why are you being like this, Adryan?" Nanghihina kong tanong sa kanya. Kumunot lamang ang noo niya sa akin at hindi sumagot. "What's your problem?"

Napapitlag ako nang padabog niyang binaksak ang ang hawak. "You're asking what's my problem? Our family. I hate everything about it. I hate being a Marcus. I'm sick of being a Marcus."

Kinagat ko ang pang-ibabang labi ko nang tumalikod siya sa akin at iniwan akong mag-isa.

Mabilis kong pinunasan ang lumandas na luha sa aking mga mata. My younger brother's tired of everything. I can't blame him. Kahit ako nahihirapan pero hindi ata tama ang lumabas sa kanyang bibig. He hates our family, he sound like he doesn't want to bear our surname anymore.

Tumayo ako para sundan siya sa labas. But it was too late, he already drove the car out of our gates. Wala akong nagawa kung hindi panoorin ang unti-unti niyang paglayo sa akin.

Palubog na ang araw, hindi pa rin ako pumapasok sa loob. Marquee was still out. Nag-aalala na ako sa kanya. Sa hindi mabilang na pagkakataon, naramdaman ko ulit ang pagiging mahina at walang silbing ate para sa mga kapatid ko. I'm the worst sister ever exist.

Wala sina Atascka, Maddie, at Mimi sa aming poder dahil sa akin. I pushed Miranda to claimed what's supposed to be mine. Sa kaayawan kong magkaroon ng koneksiyon sa kompanya ng aming mommy ay pinasa ko ang lahat ng responsibilidad sa kanya. A part of me was blaming myself, I feel like I'm the reason why Kuya and Daddy was always arguing. Now, I made my younger brother indignant. Hindi ko alam kung saan hahanapin si Marquee, hindi siya sumasagot sa mga tawag ko.