Every Reason Why

ERW41

ERW41

"I'm sorry, I really wanna stay with you but I cannot reschedule it..." alalang saad ni Mama habang nasa tabi ko. Si Daddy naman ay nasa likod na siyang tumutulak ng wheelchair ko. I actually can walk... it's just that, protocol ng hospital na ihatid ang mga pasyente na ganito.

I chuckled. "I told you I'm fine, Mama. Mas mahalaga yung operation mo ngayon." saad ko sa kanya.

"We'll try our best to be home as early as possible, Sey." napatingin ako sa kay Papa saglit ngunit tumingin din ako sa unahan dahil nakakangalay na lingunin siya.

Madaming tumitingin saamin dahil kala Mama at Daddy. Some are also greeting us. Sigurado ako na pagtapos naming makalagpas ay magkakanya-kanya na naman silang pag-uusap. Like how Doc Castellano's daughter tried to take away her life again. How poor my parents are to have me as their child... and so on.

"Ayos nga lang, Dad... I'll just rest at home."

Tumigil kami sa harap ng ospital. I don't know who they asked to take me home but I'm a bit excited and nervous... sana si Fire nalang. Hindi siya bumisita sa buong pagtigil ko dito sa ospital ngunit hindi ko talaga mabitawan na narinig ko ang boses niya noong gabing iyon. Kahit may posibilidad na nasa panaginip lang iyon o hallucination.

I really wanna see him...

"Dad..." I called him.

Agad namang pumantay si Daddy saakin noong marinig ang tawag ko. He kneeled his one knee when he heard me call him so that he could par my height while I'm seating.

Ngumiti ako sa kanya. "I want to see a Psychologist..."

His lips parted when he heard me. Pati si Mama ay nagulat at agad siyang gumalaw para harapin din ako.

"Really?" he asked smiling at me. "You wanna be on a therapy? Is it alright for you?" Daddy asked me.

"Is it okay for you to pay for counseling sessions, though?"

Tumawa si Daddy dahil sa aking tanong. Ngumiti ako sa kanya.

"I don't wanna go back here as a patient, Dad."

"You won't..." he said and he squeezed my hand that's resting on the armrest of the wheelchair. "Thank you, Sey..."

Naramdaman ko ang halik ni Mama sa taas ng ulo ko.

"My brave girl..." she whispered.

Ngumiti ako at hinawakan ang kamay ni Mama. Tumayo si Daddy noong may tumigil na sasakyan sa harap namin. Nawala ang ngiti ko noong makita ko ang pamilyar na sasakyan na iyon. Of course... I would never forgot who owned this one.

"Theo... pasensya na sa abala alam kong busy ka din." salubong ni Daddy sa lalaking bumaba ng kotse. He was in his white shirt tucked in his black jeans. Dumaan ang pagod niyang mga mata sa direksyon ko ngunit naging mabilis lang iyon dahil agad siyang dumiretso sa harap ni Daddy.

"No problem, Tito. Ako na pong bahala."

Kinuha niya kay Daddy ang gamit ko. I felt Mama's hand, urging me to stand. Hindi ko inalis ang tingin ko kay Theo ngunit tumayo na rin ako.

"Thank you, Theo." Mama said while smiling.

Ngumiti siya kay Mama. "I'll take care of her."

"I'll see you later..." Mama said to me.

Pilit akong ngumiti sa kanya kahit ang puso ko ay puno pa rin ng kaba dahil ngayon ko lang muling nakita si Theo. I don't know what I am suppose to do. Nasasaktan ako... nagagalit... pero hindi ko rin maitatanggi na hinahanap-hanap ko siya.