YALVAÇ / GxG

20- A&A Kum Torbası

...

Seelaam :)

Bugün de uzun bir bölümle karşınızdayız efenim,

Buyursunlar...

☆☆☆☆☆

°°°

Yavaş adımlarını durdurup yüzünde büyük bir beklentiyle bana döndü Ayda...

Gitmesine izin vermeliyim, biliyorum... Gitmeli! Ama gitmesini istemiyorum...! Bu ne boktan bir çelişki böyle amk...!!!

O, hevesle benden gelecek herhangi bir cevabı beklerken, ben kendime söve söve, "iyi geceler.", dedim Ayda'ya sadece... Karşımda omuzları çöken bu kadını düşürdüğüm hâlden nefret ederek, "Özür dilerim.", diyebildim, "Böyle olmak zorunda!"

Yüzündeki hayâl kırıklığı ve üzüntü o kadar belli oluyordu ki... "Anlıyorum.", dedi gülümsemeye çalışarak. "Ben, bana bir karşılık ver diye anlatmadım bunları. Biliyorsun çok konuşuyorum. Sadece çenem düştü yine.", dedi espri yapmaya çalışarak ama mutlu değildi. Çok açıktı bu! Sağ elini vedalaşır gibi havaya kaldırıp "Tekrar iyi geceler.", dedi ve çıktı mutfaktan...

Böyle olmak zorundaydı... Lanet olsun ki böyle olmalıydı. Ayda'yla ne kadar uzak kalırsam o kadar odaklanabilirdim etrafımızdaki tehlikeye. Zaten aklımın her yerine dolmuşken hayatımın da her yerini kaplarsa, ondan başka bi'şey göremez hâle gelecektim. Ve bu benim gardımın düşmesine, dikkatimin daha fazla dağılmasına, onu koruyamamama sebep olacaktı...

Bunun en net örneğini, yakın zamanda Alçin'le kapışırken, Ayda'yı düşünmem yüzünden odağımı kaybedip, ilk kez dalgınlık yüzünden sırtım acı bir şekilde yere vururken, Alçin'e karşı kaybederek yaşadım zaten...

Alçin önemli değildi, ama bir başkasıyla yaşanırsa bu sadece sırtımın acımasıyla değil, ben dahil birkaç kişinin hayatıyla sonuçlanabilirdi... Başta Ayda olmak üzere tabi...

Bu yüzden, ne kadar istemesem de galiba Ayda için, yine Ayda'dan vazgeçiyordum. Ama bunu yapmak zorundaydım...!

Gidip mutfak masasına oturup, ellerimi başımın arasına aldım ve bugün olan bunca şeyden sonra, kendime nasıl bir rota çizebilirim diye düşünmek için, önce kafamı toplamaya çalıştım...

"Bu kadın senin için daha ne yapsın OX?", diyen Alçin, karşı sandalyeye oturuyordu başımı kaldırdığımda...

"Kapa çeneni...!", dedim sert bir tonla.

"Ben çenemi kapatırım kapatmasına da asıl sen kalbinin çenesini kapatabilecek misin sevgili ablacığım?", derken bel altı vuruyordu açık bir şekilde...

"Alçin kafamı toparlamak zorundayım. Daha da zorlaştırma...", dedim, "Önceliğim aşk değil. Hepimizi korumak!"

"Hayır... Önceliğin aşk olduğu için, Ayda'yı korumak! Geri kalan herkesin kendini koruyabileceğini biliyorsun çünkü!", dedi Alçin...

"Tamam. Bu kadar yeter... Senin felsefik yaklaşımların şu an en son ihtiyacım olan şey bile değil. Ben yatıyorum. İyi geceler!", diyerek kalktım masadan...

"Tam da uyanma saatin yaklaşmışken yatmaya gittiğini mi söylüyorsun bana şimdi sen? Pekâla... İyi uykular sana o zaman. Tabi kaldıysa.", diye karşılık verdi arkamdan. Net bir şekilde dalga geçiyordu benimle ben mutfağı terkederken...