YALVAÇ / GxG

64- A&A Bez Parçası

...

Selaam :)

☆☆☆☆☆

°°°

Şimdi bu küçük, mütevazi(!), göz kararı 10 dönüm olduğunu düşündüğüm yeni evinizin krokisini çıkarma zamanıydı her birimiz için...

"Hadi bakalım.", dedim Ayda'ya, "işte şimdi başlıyoruz..."

°°°

Herkes farklı yerlere dağıldı. Hepimizin yöntemleri birbirine benziyor olsa da aslında altyapısındaki mantık aynıydı.

Aynı eğitimlerden geçmiş, aynı dersleri almış ama üzenlerine kendimizce bir şeyler katmıştık sadece o kadar. işte bizi birbirimizden ayıran, 'iyi' yada 'daha iyi' yapan da bu üzerine kattıklarımızdı aslında.

°°°

Keşif yaparken, doğal olarak diğerleriylede karşılaşıyorduk ama kimse durupta birbiriyle lak-lak etmiyordu. Herkes ne yapılması istendiğinin bilincindeydi. Bu da aslında bizim gerçekten de ne kadar profesyonel yetiştirildiğimizin bir göstergesiydi.

Ayda bile tuttuğu elimi hiç bırakmadan sessizce bana eşlik ediyor, bir yandan da kendisi de etrafı inceliyordu kendince.

Ayda'nın da dikkatimi dağıtmamasına memnun olarak, arazinin her santimini milim milim hafızama kaydediyor ve bundan sonraki hayatımızı geçireceğimiz bu toprakları sahiplenme içgüdümün hep tetikte kalmasını sağlıyordum.

°°°

180. dakikanın sonunda, hepimiz ortadaki büyük binanın önüne geldiğimizde, bizi sadece Asım bey karşıladı.

Ne söyleyeceğini sessizce beklerken, "Oyun zamanı!", dedi Asım bey ve Ayda'nın meraklı bakışlarının arasında, erkekler dahil hepimizin yüzünde savaşçı bir hınzırlık oluştu. Davud'un neden yanımızda olmadığı da belli oldu bu sayede tabii ki.

Belliki Davud'un 'oyun' adı altında bize yaptırdığı bu yarışı, Asım bey de erkeklere yaptırmıştı zamanında.

Ayda'ya dönüp, "Sen burada kalıyorsun.", dedim çünkü Ayda'yla birlikte fazlasıyla zayıf kalırdım. Sevgilimin halâ ne yapacağımızı anlamaz bir tavırla başını olumlu anlamda sallaması üzerine elini bıraktım ve her an saldırmak için komut bekleyen bir hayvan gibi beklemeye başladım.

Asım bey, önce "Işıkları karartın.", dedi ve bir anda ortalık çok daha karanlık ama yine de görülebilir bir hâl aldı.  Sonra bize döndü,  "4 dakikanız var! Siyah... Dikdörtgen... Bez...", diyerek bulmamız gereken parçayı söyledi. Asım beyin verdiği her ipucunda, gezdiğimiz arazideki gördüklerimizi tarayıp, istenilen parçanın yerini arıyorduk beynimizde. "Şimdi!", dediği an herkes o siyah bez parçasını bulmak için koşmaya başladı.

Farklı yerlere bırakılmış 3 parça siyah kumaş vardı. Ama sadece 1 tanesi dikdörtgendi. Bu da içinizdeki en dikkatli ve en çabuk olanımızı ortaya çıkaracaktı elbette.

Artık 3 kişi değil, 7 kişi yarışıyorduk ve bunun hepimizi daha da hırslandırdığına eminim.

Bu oyunu küçük yaştan beri oynadığımız için, normal yaşantımızda da dikkat seviyemizin aslında bu kadar yüksek olmasının, çevremize daha tedbirli olmamızın en büyük sebebi de tam olarak buydu. Şimdi şimdi idrakına vardığımız bir gerçek şuydu ki, Oynadığımız oyunlar bile bizi eğitmek için yapılmıştı onlarca sene...