YALVAÇ / GxG

49- A&A Sarı Orkide

...

Bir haftalık aradan sonra,
yine yeni yeniden

Seelaam :)

Özlediniz mi beni? 😂

Valla ben özledim.
(Özellikle de,
beni hiç yorumsuz bırakmayan bazılarınızı...) 😏
Bulduğum ilk firsatta da en azından bir bölüm yazdım
ve şimdi de buradayım.

Buyursunlar efenim...

☆☆☆☆☆

°°°

Alçin'i bıraktıktan sonra, tek kelime etmeden yaptığımız yolculuğun sonunda Algın arabayı benim kapımın önüne geldiğinde durdurdu ve 4 saniye öylece kıpırdamadan bekledik sessizce içeride.

Sonunda Algın, "Eğer vazgeçersen, bizi derinlerde bir yerlere göm ve oradan asla çıkarma sakın. Senin durumun, artık bizden daha farklı!", diyerek aramızdaki bu sessizliği bozan kişi oldu...

Durumumun farklılığından kastı sadece Ayda'ydı. Çünkü onlar tek, ben ise 2 kişilik bir karar verecektim...

"Her şeyi hesaplayarak düşüneceğim merak etme. Ve sen de çok dikkatli ol olur mu? Çok yönlü düşün.", dedim bütün içtenliğimle...

"Merak etme.", dedi hiç beklemeden.

Ayda'ya başımı sallayarak inmesini işaret edince ikimiz birden arabadan inmek için hareketlendik. Tam kapıyı açıp adımımın birisini yola atmıştım ki, "Seni özleyeceğim OX.", diyen Algın'ın sesiyle kısa süreliğine hareketsiz kaldım...

Sanırım hayatımda Ayda olduğu için, benim bırakacağımı ve beni bir daha asla göremeyeceğini düşünüyordu Algın kendince. Çünkü Davud öyle söylemişti. 'Eğer bırakırsanız, kendi istediğiniz hayatlarınız olacak ve bir daha bizimle iletişim kurmayacaksınız...'

Ama ben henüz ne karar vereceğimi dahi bilmiyordum. Kafam hâlâ oldukça karışıktı ve bu karışıklıkta ne karar verirsem vereyim, kesinlikle yanlış olacaktı. Şu an bizim için neyin daha iyi ya da doğru olacağını bilmiyordum.

Yine de Algın'ın düşündüğü ihtimalin gerçekleşme durumunu baz alarak, bunun son konuşmamız olacağını varsayıp, "Sanırım hepimiz birbirimizi özleyeceğiz sosyete. Sonunda kim nerede olursa olsun...", diye cevap verdim ve tamamen indim arabadan.

Arabanın kapısını kapattığımda, kendi kapısının camını indiren Algın'ın omzuna elimi koydum, "Biz hep en iyisiydik...", dedim gurur dolu bir ifadeyle.

Başını olumlu anlamda sallayıp, başka hiçbir şey söylemeden arabasını sürdü ve gözden uzaklaştı Algın.

Tamamen kaybolduğunda, o tarafa doğru bakmayı bırakıp başımı Ayda'ya çevirdiğimde, ben Algın'ın gidişini izlerken, arabadan indiği yerden ayrılmadan beni izleyen Ayda'yla göz göze geldik...

Yine sevgi dolu bakıyordu gözleri. Sanki onu her gördüğümde, dünyadaki bütün renkler değişiyor gibi geliyordu bana... Sanki bir büyü, etrafımızı kaplıyor gibiydi her seferinde...

"Hadi evimize girelim.", dedim hafif seker gibi eve yönlenirken. Hemen yanıma gelip kolumun altına girerek bana destek olan Ayda, yine hiçbir şey söylemeden, sadece varlığıyla yanımda olmuştu bir kez daha...

Bizi kapıda karşılayan, miyavlamalarının eşliğinde tabii ki Badem'di. İçeri adım attığımız an, beni pas geçip Ayda'ya sürünmeye başlamıştı bile çoktan.