YALVAÇ / GxG

31- A&A Takip

...

Seelaam  :)

☆☆☆☆☆

°°°

Başka ve daha tenha bir yola daha saptım. Yaklaşık 50 metre gerimizden gelen arabanın da bizimle aynı istikamete döndüğünü gördüm.

Evet... Takip ediliyoruz...!

Hızımı biraz azaltıp, çevremi kontrol etmeye başladım ve tam olarak nerede olduğumuzu ve nerelere yakın olduğumuzu tarttıktan sonra ne yapacağıma karar verip plânımı oluşturdum...

Ayda'ya dönüp baktığımda gerilmiş olduğunu fark ettiğim için elini tuttum ve, "Sakin ol. Sana bi'şey olmasına izin vermem... En azından bugün!", dedim sakinleşmesine yardımcı olacağını düşünerek...

Ayda, elini tuttuğumda, gözünü sabitlendiği yoldan çekip bana çevirdi bakışlarını. "Fark ettiğimizi fark ettiler mi sence?", diye sordu az önceki uyarım yüzünden.

"Sanmıyorum. Sen bakmadan seni engelledim. Ama öyle bile olsa sorun yok merak etme. Sen sadece normal davranmaya çalış olur mu?"

"Arabanın içinde bir insan normal nasıl davranır ki? Oturuyorum işte. Başka bi şey mi yapmam gerek sence? Ne yapmalıyım?"

"Hiçbir şey yapmana gerek yok Ayda. Ben halledeceğim. Sen sakin ol yeter. Telaş her zaman hata yaptırır...", dedim ve az ilerde bahçeli, müstakil ve eski sayılabilecek bir ev görüp, "Birazdan duracağız ve ben arabadan ineceğim. Sen kalacaksın. Beni anlıyor musun?", diye sordum söylediklerimi idrak edip etmediğini anlamam gerekiyordu.

"Neden arabadan ineceksin? Beni neden yalnız bırakıyorsun?", diye sordu Ayda haklı olarak. Korkuyor muydu bilmiyorum ama tedirgin olduğu çok açıktı...

"Bana güven. Arabadan asla inme. Ne duyarsan, ne olursa olsun arabada kal. Anladın mı beni?", dedim ve karar kıldığım evin tam bahçe kapısının önünde arabayı durdurup inerken bir kez daha Ayda'ya dönerek işaret parmağımı uyarır gibi havaya kaldırdım ve "Arabada kal!", dedim son bir kez daha.

Bizi takip eden adam da durdu bizim durduğumuzu anlayınca.

Arabadan inip Ayda'yı bakış açımdan kaybetmeden bahçe kapısından girdim ve diğer arabanın tam olarak görüş açısında olmadan kapıyı çaldım sesli bir şekilde.

Evin ve bahçenin bakımsızlığından tahmin ettiğim gibi, yaşlı bir teyze çıktı kapıya. Bu iyi bir durumdu benim için. Peşimden gelmez, ısrar etmezdi hiçbir şeye... Eğer genç bir adamla karşılaşsaydım, asılabilir ya da eşlik etmeye kalkabilirdi kadın olduğum için.

Teyze, "Buyur kızım?", diye sordu meraklı bakışlarla.

"Affedersiniz. Rahatsız ettim ama ben yolu kaybettim. Buraları da bilmiyorum. Merkeze nasıl gidebilirim diye soracaktım.", dedim teyzeye. O sırada araba kapısının kapanma sesi geldi kulağıma. Sessiz kapatılmaya özen gösterilmişti evet ama bu sessizlikte rahatlıkla duyabilmiştim bunu.

Teyze gayet yardımsever ve sevecen bir tonla benim aslında geldiğim tarafa doğru gitmem gerektiğini tarif etti ve ona teşekkür ederek yavaş adımlarla bahçe kapısına yöneldiğimde, yaşlı kadın gidiyor olduğumu düşündüğünden evinin kapısını kapatınca takip eden arabanın hâlâ görüş açısında olmadığımı bildiğimden, dışarı çıkmadan hızla arabanın olduğu tarafa doğru koştum duvarın dibinden.
Üzerimdeki kıyafetler beyaz olduğu için fark edilme ihtimalim çok daha yüksekti ama arabadan inen kişiyi önce ben fark etmiş ve kendimi gizleyerek dibine kadar girmiştim.