Nasze dwa światy

🅇🅇🅅🄸

Kiedy dotarłam na piętro rodziny alfa, od razu udałam się do swojego pokoju. Omeg nie było, bo zapewne poszły na grupowe śniadanie. Od razu podeszłam do szafy i wyjęłam z niej ubrania. Przeszłam do łazienki, gdzie wzięłam naprawdę długi i gorący prysznic by pozbyć się zapachu Zaydena. Następnie ubrałam na siebie czarny golf bez rękawów i czarne rurki z dziurami na kolanach. Na nogi ubrałam glany i tak wyszłam z pokoju. Byłam głodna i naprawdę liczyłam na to, że uda mi się zjeść śniadanie w samotności. Niestety w kuchni siedziska cała moja rodzinka. W zadzie to nie pamiętam, kiedy ostatnio zjedliśmy razem śniadanie.

Bez słowa zajęłam swoje miejsce przy stole. Wzięłam talerz i zaczęłam robić sobie kanapki. Bliźniacy cały czas ze sobą rozmawiali, a Celleen wdała się w rozmowę z mamą. Tata czytał jakieś papiery. Ta iście rodzinne śniadanie. No, ale nie zamierzam narzekać. Nie mam teraz głowy wzmacniania relacji rodzinnych.

- Gdzie wyszłaś w nocy? - Spytał nagle tata, podnosząc wzrok znad kartek trzemanych w dłoni. - I nawet nie próbuj kłamać, że nigdzie. Widziałem, jak wychodzisz.

- Musiałam się przejść. - Wyjawiłam, kończąc robić kanapki. - Przez to ile mamy wilków w domu watahy czuję się nieco przytłoczona. - Wyjaśniłam, zaczynając śniadanie.

- I kiedy wróciłaś? - Dopytał, a ja poczułam się jak na przesłuchaniu.

- Nie wiem, jakoś nie sprawdzałam. Po dwóch godzinach czy jakoś tak. - Zmyśliłam licząc, że nikt nie przyłapie mnie na kłamstwie.

- A potem chodzisz ledwo żywa. - Stwierdził ojciec, kręcąc głową z deaprobatą. - To trudna sytuacja. Musimy być czujni i wypoczęci.

- Dobra tato nie mam pięciu lat i nie muszę spać po dwanaście godzin na dobę. - Przypomniałam, jakby on wcale o tym nie pamiętał. - Poza tym ty też jakiś szczególnie o siebie nie dbasz. Wiem, że mało śpisz i bez przerwy pracujesz.

- Kiedy już zostaniesz alfą, zrozumiesz ile to jest pracy. - Stwierdził by jak zawsze ominąć temat swojego pracoholizmu. - A potem odnajdziesz swojego przeznaczonego i już w ogóle nie będziesz miała na nic czasu.

- Dobra daruj szczegóły. - Poprosiłam, a tata zaśmiał się lekko. - Nie mam pojęcia co w tym takiego zabawnego. - Rzuciłam, pijąc herbatę która przygotowała mama.

- Ja nic nie powiedziałem. To ty dopowiadasz sobie nie wiadomo co. - Zauważył, wracając wzrokiem do papierów. - Może ty już naprawdę kogoś sobie znalazłaś, tylko nie zamierzasz mi nic powiedzieć.

- Teraz to ty dopowiadasz sobie nie wiadomo co. - Stwierdziłam, kończąc swoje śniadanie.

- Pamiętaj, że każdy alfa może rządzić sam. Jednak zawsze jest mu łatwiej, kiedy ktoś stoi u jego boku. - Oświadczył, a ja wstałam od stołu. - Poza tym fajnie byłoby dożyć wnuków.

- To o to możesz prosić moje rodzeństwo. Bo mi się do bycia matką nie śpieszy. - Poinformowałam go i wyszłam z kuchni.

Opuściłam nasze piętro, by jak zawsze udać się na patrol. Szczerze przyznam, że są one strasznie nudne. Nic się na nich nie dzieje. A moja jedyna rozrywka w ostatnim czasie jest łamanie prawa z moim mate. Pokonywałam kolejny korytarz. Wilków robiło się coraz więcej, bo śniadanie dobiegało końca. Aż nagle wpadłam na swoje omegi. Uśmiechnęłam się szeroko, a Veronika stanęła obok mnie.

- To jak udała się noc z twoim przeznaczonym? - Spytała, poruszając brwiami.

- Rozmawialiśmy i oglądaliśmy film. Więc nie dopowiadaj sobie nie wiadomo czego. - Rzuciłam, kątem oka spoglądając na pozostała trójke która bacznie przysłuchiwała się rozmowie.

- Wasz związek jest dziwny. - Stwierdziła Veronika i w tym samym momencie dogonił mnie jej brat.

- Wy się nie zachowujecie jak para. Najbardziej romantyczną rzeczą, jaką zrobiliście, było trzymanie się za ręce. A i jeszcze jak wsiadłaś mu na barana wtedy nad jeziorem. - Przypomniał Pedro, patrząc na mnie niezadowolony.

- Po pierwsze znamy się niecałe dwa miesiące, czyli dosyć krótki. A po drugie i uwaga, bo to może być dla was szok. To, że coś nas łączy nie znaczy, że musimy się lizać na każdym kroku. - Oświadczyłam, obserwując ich reakcje. - A jeśli chodzi o coś więcej, to mi się nie śpieszy.

- Powiedz szczerze. Wam się w ogóle układa? - Spytała Madii, a ja westchnęłam cicho.

- Szczerze to nawet nie wiem... No, ale chyba ciężko, żebym kochała go na zabój po dwóch miesiącach. - Zauważyłam, przeczesując włosy palcami. - Zwłaszcza że sytuacja jest, jaka jest. No i mało sprzyja miłosnym klimatom.

- Dobra to teraz ja mam pytanie. - Wtrącił Dylan, wpychając się na miejsce Veroniki. - Dlaczego twój mate pytał mnie o rytuały związane z dziećmi pochodzenia pół ludzkiego.

Czyli postanowił, że załatwi to sam. Po prostu pięknie. Chociaż by mu wyjaśnił, dlaczego tego potrzebuje, a nie zrzuca to na mnie.

- Kiedyś nie wróciłam na noc do pokoju. To dlatego, że wraz z Zaydenem opuściliśmy teren domu watahy. Udaliśmy się do miejsca, godzie łowcy często przebywali ostatnimi czasy. Znaleźliśmy martwą parę wilkołaka i człowieka. Zayden podejrzewa, że łowcy zabrali ich dzieci. Bo przecież łowcy niepełnoletnich nie zabijają. - Wyjaśniłam, a moi przyjaciele patrzyli na mnie jak na wariatkę.

- Oszalałaś, przecież mogłaś umrzeć. - Stwierdziła Veronika, jakby to wcale nie było takie oczywiste.

- Jeśli tutaj zostaniemy, to też zginiemy. Łowcy nie będą czekać wiecznie, aż w końcu wyjdziemy z domu watahy. Przyjdą tutaj i żaden dom watahy ich nie powstrzyma. - Oświadczyłam bardzo pewnie. - To nie uniknione więc musimy, zacząć działaś albo to schronienie stanie się naszym więzieniem, a potem grobowcem.

- To jest totalne szaleństwo. - Stwierdziła Madii. - Jednak brzmi wiarygodnie. W końcu mało prawdopodobne by łowcy po prostu sobie odpuścili, bo my zostaniemy tutaj.

- Racja. - Poprał ją jej mate. - Znajdę dla was ten rytuał. - Obiecał Dylan. - Tyle weź na siecie uważaj, bo to co robisz jest niesamowicie niebezpieczne.

- A ja doskonale o tym wiem. Jednak muszę coś zrozić, bo mój ojciec jakoś o tym nie myśli nie wiem dlaczego.

- Może na jakiś plan. Lub wie o czymś, o czym nie wiemy my. - Stwierdził Pedro, a ja wzruszyłam ramionami.

- Jeśli tak to mi o tym nic nie wiadomo. A nie zamierzam siedzieć i czekać. Poza tym Zayden jest uparty i nie przestanie na moją prośbę.

- Trafiła kosa na kamień. - Rzuciła rozbawiona Veronika, a ja spojrzałam na nią z mordem w oczach. - No co taka prawda. - Wzruszyłam ramionami.

- Te siostra. - Spojrzałam w górę i dostrzegam Jacka swojego brata. - Ty się nie wdawaj w dyskusje, tylko pracuj.

- Przecież widzisz, że nic się nie dzieje.

- No, chyba że się dzieje a ty tego nie widzisz, po paplasz zamiast pracować. - Zasugerował, a ja pokazałam mu środkowy palec.

- Dobra my spadamy. Dostaliśmy dzisiaj wykaz zadań. Wiesz, wszyscy muszą coś robić. - Poinformował mnie Pedro, a ja skinęłam głową.

Omegi ruszyły w swoją stronę, a ja zostałam sama. No to jeszcze tylko kilka godzin bezsensownego chodzenia w te i z powrotem i wolne. Po prostu żyć nie umierać.