Nasze dwa światy

🅇🅇🅇🅅🄸

Przygotowanie się do narady nie zajęło mi dużo czasu. Wzięłam jedynie szybki prysznic i założyłam świeże ubrania. Nie zamierzałam się stroić jakoś szczególnie. Bo też niby po co? W końcu mój wygląd jest w tej chwili ostatnią rzeczą, która kogokolwiek obchodziła. Dlatego nie przywiązałam do tego większej uwagi i niemal od razu wyszłam z pokoju.

- Aria. -Moja młodsza siostra podbiegła do mnie i spojrzała na mnie nieco przerażona. - Jak się trzymasz?

- Raczej nie umrę. - Wzruszyłam ramionami, co raczej nie spotkało się z przychylną reakcją mojej bliźniaczki.

- Miałaś w ciele srebrny sztylet. - Oświadczyła, jakbym wcale tego nie wiedziała.

- Kto się wygadał? - Spytałam, krzyżując ramiona na piersiach.

- Powiedzmy, że jedna z pielęgniarek nie mogła oprzeć się mojemu urokowi osobistemu. - Oświadczył Jack, który najpewniej użył swojej mocy na jednak z kobiet pracujących na oddziale szpitalnym. - No, ale mi mało kto może się oprzeć.

- Nic mi nie jest. Do jutra nie będzie nawet śladu. Więc nie róbcie z igły widły. - Poprosiłam i zamierzałam wyjść jednak drzwi zamkły mi się przed nosem.

- Nie skończyliśmy. - Oświadczyła Colleen która stała z uniesioną pięścią. Szpanerka.

- Mogłabyś nam wreszcie powiedzieć, co się dzieje. - Stwierdził Marcus, który również musiał wepchnąć się do rozmowy. - Jesteśmy rodziną. Rodzeństwem i to z jednego miotu.

- Jest wojna i to się dzieje. - Odpowiedziałam, jednak ich to nie usatysfakcjonowało.

- Nie chodzi o wojnę. Chodzi o Twoje znikanie, porywanie się samotnie na łowców. O co w tym wszystkim chodzi Aria? - Dopytała moja widocznie poirytowana bliźniaczka.

Naprawdę nie miałam czasu na użeranie się z dociekliwym rodzeństwem. I nie miałam też siły dłużej wciskać im kitu. I tak w końcu by się dowiedzieli. A chyba lepiej, żeby usłyszeli to ode mnie jak od osoby trzeciej.

- Zayden Forbs alfa buntowników to mój przeznaczony. Zadowoleni? - Spytałam z uwaga śledząc zdziwienie, malujące się na ich twarzach.

Może nie była to cała prawda. W końcu przemilczałam wszystko o porwanych dzieciach i rytuale. Jednak liczyłam, że ta informacja tak ich zszokuje, że nie będą dłużej dociekać.

- W sumie mogliśmy się tego domyślić. - Stwierdził Jack, drapiąc się po karku.

- Wy sobie to przetrawię, a ja idę. Nie zamierzam się spóźnić. - Rzuciłam i nie dając im czasu na reakcje, wybiegłam na schody.

Nie zamierzałam się spóźnić. Chciałam usłyszeć wszystko, co zostanie powiedziane na ten naradzie. Na której ustalenie zostanie, co zrobimy dalej w sprawie łowców. A to jakby nie było nasz najpoważniejszy problem. Już całkowicie pomijając to, że atmosfera w domu watahy stawała się coraz bardziej napięta. I nie miałam pojęcia, ile jeszcze wytrzymamy pod jednym dachem.

Stanęłam przed wejściem do sali narad. I tym, co uderzyło mnie na początku, było wspomnienie. To, w którym Zayden dumnie kroczy przez dom watahy w obstawie swoich wilków. To była moja pierwsza konfrontacja z taką wersją mojego mate. I pierwszy szok związany z tym jaką funkcje sprawował w swojej społeczności.

- Nad czym tak myślisz? - Spytał dobrze mi znany męski głos.

- Nad tym jaka decyzja może dzisiaj paść. - Skłamałam, przenosząc na niego spojrzenie. - To decydująca chwila.

~ Nie ważne co postanowi twój ojciec. My musimy wykonać swój plan. - Zarządził Zayden, zwracając się do mnie telepatycznie.

Ja w odpowiedzi jedynie skinęłam głową. I szczerze nie mogę uwierzyć, że dałam się wciągnąć w to szaleństwo. Siedzę w tym tyle czasu i nadal nie rozumiem, jak dałam się wrócić w to gówno. Kątem oka spojrzałam na Nicki i na deltę którego imienia nie znałam. Mieli być obecni na naradzie podobnie jak główny beta i główny delta mojego ojca.

Kiedy mój ojciec i jego obstawa w końcu dołączyli, weszliśmy na salę. Darując sobie zbędne grzeczności, od razu zajęliśmy swoje miejsce. Sytuacja robiła się coraz gorszą i wymagała, natychmiastowego działania.

- Rodziny ofiar domagają się pogrzebu. - Oświadczył Fin, zaczynając od chyba puki co najłatwiejszej decyzji.

- Przekaż im, że pogrzeb odpędzie się dopiero po rozwiązaniu problemu z łowcami. - Oświadczył mój ojciec, a mój mate przytaknął mu głową na znak zgody. - Teraz przejdźmy do poważniejszych decyzji. Musimy ustalić, co robimy z łowcami.

- Ja od początku powtarzam, że musimy ich zaatakować. I moje zdanie się nie zmieniło. - Oznajmił alfa banitów, krzyżując ramiona na piersi.

- Jeśli tak to musimy dobrze przemyśleć strategie ataku. Dowiedzieć się gdzie jest ich obóz. Nie możemy ich tak po prostu zaatakować bez żadnego przygotowania.

- Zapewniłam, że nie przygotujemy, się siedząc tutaj. - Zapewnił szatyn, prostując się dumnie. - A łowcy wykonali pierwszy krok. A kiedy oni wykonają już pierwszy krok to już tylko przyspieszają.

- Nie podoba mi się to. Jednak dostrzegam, że nie mamy, innego wyjaśnia. Dlatego w przebiegu kilku najbliższych dni wyślemy zwiadowców. Oni zbadają teren i na podstawie tych informacji przygotujemy plan ataku. Czy taki plan cię zadowala Forbs? - Spytał mój pełen powagi ojciec. Prostował się tak dumnie, że nie byłem pewna czy czegoś sobie nie uszkodzi.

- Jak najbardziej Black. - Zapewnił Zayden, również dumnie się prostując.

- Tylko nasuwa się teraz jedno pytanie. - Odezwał się Dan. Główny Delta mojego ojca. - Skąd łowcy wiedzieli, jakie są słabe punkty płotu?

- Coś sugerujesz? - Dopytał mój ojciec, spoglądając na swojego deltę.

- Może ktoś nas zdradził. - Zasugerował, co spotkało się z oburzeniem reszty zgromadzonych.

- Niby czemu ktoś z naszych miałby zdradzić? - Spytała oburzona Nicki, patrząc zdumniona na deltę.

- Nie mnie o to pytaj tylko swoich banitów. - Oświadczył, a ja już wiedziałam, że idiota tego pożałuję.

- Moje wilki stoją, po stronie swojej rasy zapewniam. - Wtrącił alfa nanitów, który wydawał się być wyjątkowo spokojny.

- Więc niby jak zostali banitami? - Dopytał Dan, co spotkało się z niezadowoleniem mojego ojca.

- Siadaj Dan i uspokój się w końcu. - Warknął na niego, a ten posłusznie wrócił na swoje miejsce. - Sugeruje sprawdzić monitoring. Może coś się złapało, co mogłoby nam pomóc.

- Dobry pomysł. - Przyznał banita. - W tej chwili chyba nie jesteśmy w stanie ustalić nic więcej.

- Niestety nasze ograniczone informacje nam to uniemożliwiają. - Oświadczył moi ojciec, który mimo całej sytuacji wydawał się być bardzo spokojny. - Dlatego sugeruje zakończyć spotkanie.

Wszyscy przytakli na znak zgody i zaczęliśmy się zbierać. A mnie zaczęła na poważnie martwić sprawa z monitoringiem. Przecież jeśli oni zobaczą, jak wychodziliśmy to będzie po nas.

~ Spokojnie moi technicy się tym zajęli. - Uspokoił mnie Zayden, na co ja przeniosłam na niego spojrzenie.

~ Miejmy nadzieję, że są na tyle dobrzy, by nic im nie umknęło. - Mruknęłam na co ten posłał mi spojrzenie, w stylu serio w to wątpisz.

Już miałam coś odpowiedzieć, kiedy poczułam czując dłoń, na ramieniu. Odwróciłam się i spojrzałam na ojca.

- Jak flirtujecie, to przynajmniej tak bym nie musiał na to patrzę. - Poprosił i mnie wyminął.

No tak cały on. Ta ten facet był zdecydowanie zbyt zafiksowany, jeśli chodziło o więź mate. Zwykle to mama go stopowała. Jednak ona nie uczestniczyła w naradach. To zdecydowanie zbyt mocno ją stresowało.

- Twój ojciec tak na serio? - Spytał Zayden, nie dając mi czasu na odpowiedź. - Teraz to tym bardziej muszę się z tą wynosić.

Skomentowałam to jedynie krótkim śmiechem. Pewnie rzuciłabym jakąś cienką ripostę, jednak teraz moje myśli zajmowało coś zupełnie innego. Te głupie nagrania mogły zniszczyć wszystko.