Her 50

123 15 5
                                        

Chapter Theme: I Almost Do by Taylor Swift

Chapter Theme: I Almost Do by Taylor Swift

Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.

"Hi, are you alone?"

Hindi ko pinansin ang lalaking umupo sa bakanteng upuan ng college lounge at pinatuloy ang pagbabasa ng medical books. I scrunched my nose to let him know that I'm not interested in him. I thought he will leave when he adjusted his seat but when I lift my head, he was still there, waiting for my word.

Instead of answering, I rolled my eyes. Halata namang ayaw kong makipag-usap at ang kulit-kulit nito.

"I've been seeing you for months. Almost 10 months, I guess?"

I blew the thin strands of my hair blocking my face. "Almost 10 months seeing a disaster?" I even managed to talk even if I'm not in the mood. Besides, he's cute and he also looks smart. I just can't face him because I was busy highlighting my book.

"Nope, more like a haven tho."

I froze and looked at the guy, smiling at me. "I'm Nomer." He offered his hand. And all of a sudden, I saw him. It thought he was really here but all of a sudden, he was gone and he's the same guy earlier.

"I need to go."

Kahit hindi pa ako tapos magstudy at umalis na ako sa lounge habang napapahihilot sa noo ko. Hindi ko alam kung saan ako pupunta. Hirap na hirap ako sa limang librong hawak-hawak ko. Gusto ko lang umalis sa school. Gusto kong umuwi.

"I'm sorry!"

Napaupo ako sa tiles nang may nakabangga ako sa hallway. Nanginginig ang mga kamay ko habang pinupulot an mga libro ko at sinusubukan niya sanang tumulong sa pagpulot ng libro ko pero nang natama ang paningin namin ay bumagsak ang mga balikat ko. "Are you okay?"

I stared at his eyes---the eyes I haven't seen for months. The only eyes I want to stare and admire.

When he offered his hand, It looks like I'm dreaming. Everything was different from where I am now. He was infront of me now, wearing a tuxedo and he was offering his hand to help me standing up.

"It's getting late." His voice..

"Lai.. want some air?"

Our first Sockie Blast..

"Are you okay?"

Putangina. Hindi na ako nakapagsalita at umalis na roon. Pakiramdam ko nababaliw na ako. Siya na ang nakikita ko sa isang kurap at parang minumulto ako ngayon. Sa nangyayari sa akin ngayon, mas lalo kong naiisip na kasalanan ko lahat.

Oo nga naman. Kasalanan ko naman talaga.

Buong lakas kong pinipigilan ang emosyon ko nang makalabas na ako ng campus na pinapasukan ko ngayon. New York is really different. Bukod sa maraming tao ay ibang-iba dito mula sa South Orwell at napapatingin na lang ako sa paligid kung gaano kalalaki ang mga gusali. Iba pa ang hangin dito.

Geometric StyleTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon