Loved Ones

•·17·•

~•~

Łucja pov.
Znieruchomiałam. Powoli odwróciłam się i spojrzałam ukradkiem kto przyłożył do mnie broń. Kiedy zorientowałam się, że to Namjoon, ulżyło mi.

- Nie wygłupiaj się - uśmiechnęłam się nerwowo do niego - serio mnie przestraszyłeś.

Stanęłam twarzą do niego, a on przyłożył mi pistolet do czoła.

- Pieniądze - powiedział chłodno.

- Namjoon, co ty robisz? - spytałam powoli, patrząc na niego z niepewnością.

Ej moment. To było P20. Mówił, że nie ma amunicji, więc skąd ją nagle wziął?

- Pieniądze - powtórzył ponaglając mnie i przyciskając pistolet mocniej do mojego czoła.

- O co ci chodzi? - spytałam drżącym głosem.

- Daj mi wszystko i możesz iść - zaczął mówić - a jak nie to sam sobie wezmę.

- Namjoon, ale to są nasze pieniądze - odpowiedziałam - wszyscy ich potrzebujemy.

- Jak będziesz martwa to ich nie będziesz potrzebować, więc oddaj mi to dobrowolnie - powiedział prawie krzycząc.

Zrobiło mi się chłodno i dalej nie rozumiałam o co mu chodzi. Co mu strzeliło do głowy? Dlaczego nagle koniecznie chciał wszystko wziąć? I dlaczego w ogóle do mnie mierzył z pistoletu?

- No dalej, nie mam czasu - przerwał moje rozmyślanie.

- Możesz przestać do mnie mierzyć? - spytałam takim samym tonem, jak on do mnie mówił.

- Nie - odpowiedział - oddaj mi wszystko i nikt nie ucierpi.

- Ty chcesz mnie zabić? - spytałam patrząc mu w oczy, szukając jakiejkolwiek skruchy, ale nic tam nie zauważyłam.

Zero jakichkolwiek uczuć. Zachowywał się, jak zupełnie obca mi osoba.

- Jeśli będę musiał, a jak na razie nie pozostawiasz mi innego wyboru - myślałam, że zemdleję.

Co on odwalał? Skąd takie rządania? Nie wiedziałam co robić. Próbowałam szukać gdziekolwiek pomocy, ale nigdzie nie mogłam nikogo zauważyć. W końcu rozdzieliliśmy się… Chciałam sięgnąć telefon, ale nie miałam go w kieszeni.

- Dobra, nie ma co czekać - znowu zaczął mówić - jaka jest twoja decyzja?

- Nie oddam ci tego - odpowiedziałam stanowczo.

- Ok, twój wybór - jego palec powędrował na spust, ale go nie wdusił.

Liczyłam, że to był tylko bardzo nie śmieszny żart i teraz zacznie się śmiać, ale on mnie popchnął z taką siłą, że upadłam. Wziął pieniądze i wmieszał się w tłum. Podniosłam się i nie wiedziałam co robić. Nie miałam przy sobie pieniędzy, broni, ani telefonu.

Zupełnie nic.

Oczy mi się zaszkliły i do tego byłam strasznie zła. Kompletnie nie wiedziałam co robić. Po chwili poczułam, że ktoś mnie obejmuje. To był Taehyung.