Mucize Gibi Hatam {TAMAMLANDI}

Bölüm -31-

Yazdığım en uzun bölüme hoş geldiniz tatlışlar.

Bol yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayın lütfen.

''Yolumuza 

taş 

koymadan 

duramıyorlar.''

"Nereden çıktı bu şimdi baba."

''Sen benim soruma cevap ver önce . Annenle ne zamandır görüşüyorsun ?''

Kötü bir gün geçiriyordum zaten , neden hala üstüme geliyordu ki ? Çıktığım merdivene oturup kafamı ellerimin arasına aldım. Kafam patlayacaktı şimdi.

''Bir ay önce falandı karşılaştık. Çok ısrar etti onunla görüşmem için , hatta.''

Çümlemi yarıda kesmiştim çünkü annemin kocası gelip beni ikna etti diyemezdim.

''Hatta , ne Nazlı ?''

Babamı en son bu kadar sinirli gördüğüm zaman , hamile olduğumu öğrenmiş ve delitmişti. Şu an aynen öyleydi.

''Hatta bir kere evine gittim.''

Değerli bir eşyayı kırdıktan sonra annesi , babası tarafından kızılan çocuk gibiydim şu an . Kırılan şey ise babamın kalbiydi.

''Ne güzel yapmışsınız Nazlı hanım. Bu da yetmezdi kızım , bir de yanına taşınsaydın. Sizi bir saniye bile düşünmeyen , giderken arkasına bile bakmadan giden kadını bir de tebrik etseydin Nazlı!''

Son cümlesini o kadar hiddetli ve sinirli söylemişti ki yerimden sıçramıştım. Konuşmama izin vermeden tekrar konuşmaya başladı.

''Bir daha asla böyle bir şey olmayacak.''

''Peki baba bir daha görüşmeyeceğim.''

Sesim kedi miyavlaması gibiydi.

''Evet çünkü artık burada yaşayacaksınız.''

Ne diyordu bu adam. Kafam karıncalanmaya gözlerim buğulanmaya başlıyordu.

''Hayır baba öyle bir şey olmayacak.''

Ateş saçan gözleriyle bana döndü.

''Karşı mı çıkıyorsun bana.''

''Evet baba karşı çıkıyorum. Hayatımda yeri olmayan bir kadın için kurulu düzenimi bozamam kusura bakma. İnsanların sorunları yüzünden ve kendi sorunlarım yüzünden yeterince şey yaşadım zaten. Bir daha evi kaybetmeyi ekleyemem bunlara. Görüşmem adını bile anmam olur biter . İki sonra döneceğim ve eski hayatlarımıza döneceğiz bu kadar.''

Nefessizce konuşup babamın bir şey söylemesini beklemeden odama çıktım. 

Kapıyı sakince kapatıp vücudumu taşıyamayan dizlerimi serbest bırakarak yere yığıldım. Gözlerimden ardı arkası kesilmeyen yaşlar aktı. Yerde cenin pozisyonuna gelip hıçkırarak ağlamaya devam ettim. Neden hiçbir şey yolunda ilerlemiyordu ? Neden ? Her şeyi , herkesi terkedip gitmek istiyordum. Bir kere de ben kaçsaydım ya herkesten ? Çantamdan çalan telefonumun sesi geliyordu. Açmamış hatta yerimden bile kıpırdamamıştım. Dördüncü kez çaldığında meraklanıp telefonu çıkarmıştım ve Yavuz'un aradığını görmüştüm.

''Alo'' 

Sesim berbat çıkmıştı.

''Alo Nazlı . Neredesin ? Neden açmıyorsun telefonu ?''