Ποιήματα

Εκδοχές

Εγώ.
καλύτερη από σύννεφα και χειρότερη από εφιάλτες.
Πάνω στις φωνητικές χορδές μου ισορροπώ
Μια λάθος λέξη και πέφτω στο κενό.

Εγώ.
ναυάγιο χρόνια στον ειρηνικό
Τόσο, που έμαθα να τον διοικώ.
Βασίλισσα σε ένα θρόνο από κοχύλια, κόκαλα και αρχαίους θησαυρούς.
Μια επιφάνεια είναι αυτή που με κρύβει απ' τους θνητούς.
Με υποτιμούν γιατί είμαι κάτω.
Μα η γη για μένα ανάποδα γυρνάει.
Είμαι γοργόνα σε έναν υδάτινο ουρανό.
Τον κολυμπάω σαν να είναι όλος δικός μου.
"Δεν υπάρχουν γοργόνες".
Είμαι έξω από τους λογικούς κανόνες.
Είμαι αρχόντισσα όσων δεν ανακαλύφθηκαν
Κι ας πέρασαν αιώνες.

Εγώ.
Ο,τι δε γίναν οι γονείς μου.
Ο,τι φοβήθηκαν μη γίνω εγώ.
Η αξία μου χωμένη βίαια σε ένα σχολικό βαθμό.
Τέρας του τελευταίου θρανίου, αιώνιο στοιχειό.
Αυτή που έγραψε "είμαι γκέι" στον πίνακα την τελευταία ώρα.
Αυτή που αν τη ρωτήσεις, το ίδιο θα' κανε και τώρα.
Η έφηβη. Η απογοητευτική.
Με τα τσιγάρα και τις τρύπες στη μύτη.
Αυτή που αναρωτιέσαι αν έχει γονείς και σπίτι.
Που ζει σε μια μόνιμη ανυπακοή.
Αυτή που στρίβει μπάφους στο πίσω μπαλκόνι.
Εγώ.
"Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι".

Εγώ.
Φυλακισμένη χρόνια σε ένα γυάλινο μπουκάλι
Από κρασί κάποιας παλιάς, αριστοκρατικής γιορτής.
Φυλακισμένη σε λέξεις.
"Σκύλα" "Πουτάνα" "Δεσποινίς".
Περνούν και με κοιτάνε έξω απ' τη μοναχική βιτρίνα μου.
Απορούν από πού προέρχεται η πείνα μου...
Απορούν ποιος μπόρεσε να με κλειδώσει στη σιωπή.
Κοίταξε καλύτερα, μαλάκα.
Στο γυαλί μου καθρεφτίζεσαι εσύ.

Εγώ.
Η μεθυσμένη, η πρώην, η στρίγγλα.
Η υπέροχη. Η βολική.
Η "μη μου άπτου". Η ξινή.
Η απόμακρη στα μπαρ. Η όμορφη, μα όχι προσιτή.
Αυτή που πάλι δε θυμόταν το ρεφρέν.
Αυτή που σήμερα δε φόρεσε σουτιέν.
Αυτή, η κοινωνικά αποδιωγμένη.
Αυτή. Η κοινωνική κατασκευή.
Ο,τι με γέννησε μ' έδιωξε, κι ήρθα πίσω και το έκανα να ανθίσει.
Δεν εκδικούμαι τη λανθάνουσα, πολλαπλή μου φύση.
Θα σας θυμίζω ποια είμαι όσο κι αν με έχετε γαμήσει.

Εγώ. Τροφή για άγριους, μα στο βάθος φόλα.
Για τους αδιάφορους εκκωφαντική.
Για τους ανάξιους, καριόλα.
Εγώ χορεύω ολόγυμνη σε μια πύρινη βροχή.
Δε με φοβίζουν οι κομήτες.
Εγώ ιδανική για όσους παν να το παίξουν θύτες.
Εγώ τρομακτική για τους μικρούς.
Τους κοιμισμένους. Τους μικροαστούς.
Τα ουράνια τόξα μου λερώνουν τα πεζοδρόμια τους.
Τα διαμάντια μου χτυπάνε σφαίρα τη μαγκιά τους.
Η ομορφιά μου καίει αργά τα κέρινα πρόσωπα τους.
Εγώ. Το κρίμα, το ανάθεμα τους.

Εγώ.
Η κακιά στη δική σας ιστορία.
Σε κάθε Βίβλο είμαι γυναίκα κι αμαρτία.
Τα λόγια μου πανέμορφα, άγρια θηρία.
Εγώ.
Η μία, η καμία κι η καθεμία.
Με το φόρεμα μου τρεις η ώρα το πρωί
Γυρνάω σπίτι μου, απλά και γυναικεία.
Οι γόβες μου τρυπούν όσους με θεωρούν εύκολη λεία.
Εγώ κυρία,
Περήφανη περπατώ μες στη σεξιστική σας κοινωνία.
Με λένε Μάγια, Λίβια, Αρχοντία.
Ωμή, ατόφια ελευθερία.
Τρομακτική, όπως της πρέπει.
Διαχρονική.
Αναρχική.
Μαγική.

Μου ζήτησες φωτιά.
Γέλασα,
Κι έβγαλα τον ήλιο από την τσέπη.

~2019