Będziesz moja!

Rozdział 38

Lili

Nie mam pojęcia gdzie podziewa się Dominik gdy go potrzebuję. Może to dziecinne ale chciałam mu się pochwalić tym, że pogodziłam się ze swoją przeszłością i nie zależy mi już na niczym innym jak na naszej małej rodzinie. Po raz pierwszy od lat zemsta nie stoi na pierwszym miejscu jako mój cel a to wszystko dzięki niemu. 

Ostatni czas był dla nas bardzo ciężki i chcę prowadzić teraz spokojne życie z nim u boku. Teraz w końcu dotarło do mnie, że to czy pozabijam wszystkich czy nie niczego nie zmieni i nic mi nie da. Bardziej powinnam się skupić na Lirze i Dominiku. 

-Lili co robisz sama w salonie? - zerkam na Ali i uśmiecham się do niej promienie. Kiedy staję naprzeciwko niej mocno przytulam ją do siebie i z wielkim uśmiechem na ustach dziękuję jej. 

-Nie wiem skąd wiedziałaś ale ta rozmowa pomogła mi pod wieloma względami. 

-Oj przestań bo się pobeczę. - dziewczyna ociera łzy wierzchem dłoni. - najważniejsze, żebyś była szczęśliwa. 

-Dziękuję. - przytulam ją jeszcze raz. -Wiesz może co się dzieje? Od paru godzin jesteśmy w domu praktycznie same. - pytam bo może mówił jej o czymś jej mąż. 

-Nie wiem, ale musiało się stać coś ważnego bo Arturo zabrał Gusa i Antonio. 

-A Dominik? - pytam z nadzieją, że jednak gdzieś jest ukryty w domu. 

-Pojechał z nimi. Myślałam, że mówił Ci, że wychodzi. Widziałam go pod waszym pokojem. - Szkoda, że nawet do niego nie wszedł. Mam ochotę powiedzieć ale gryzę się w język. Obiecałam sobie, że nie będę kolejny raz w niego wątpić i tym razem spokojnie poczekam na jego powrót. - Wiesz co może zamiast siedzieć bezczynnie obejrzysz co wymyśliłam z Lirą względem domu. 

-Jesteś pewna jest późno i powinnaś odpocząć. 

-Oj przestań, nie urodzę Ci dziś tutaj. - macha ręką i ucieka w głąb korytarza. Po chwili wraca z teczką w ręku i rozsiada się wygodnie na kanapie. - To salon i kuchnia. - podaje mi kartki a ja z zachwytem patrzę na piękne i ciepłe wnętrze. Ali z surowego białego wnętrze stworzyła cudo. Wystarczyło dodać parę kolorowych detali i zmienić białe meble na te w odcieniu drewna i osiągnęła efekt otwartej nowoczesnej przestrzeni ale zachowując ciepło rodzinne w tym. 

-Jest cudownie. 

-poczekaj jak zobaczysz pokój Liry. Muszę przyznać, że dziewczyna ma wyczucie jeśli chodzi o kolory. Nawet zaprojektowała sobie łazienkę. 

-To świetnie. - oglądałam wszystko co tylko chciała mi pokazać. Pokój dziewczynki faktycznie wyglądał niesamowicie, szarość z dodatkiem pudrowego różu wygląda obłędnie i sama chciałabym taki mieć. Zadowolona przez kolejną godzinę wybierałam kolory swojej własnej sypialni i choć większość decyzji to pomysły Ali to i tak jestem ciekawa efektu. 

Ali umówiła nam już ekipę remontową, która już działa na parterze. Zasiedziałyśmy się już tu zbyt długo i dopiero teraz dotarło do mnie, że prawie wybiła północ. Informuję Ali, że lecę zajrzeć do Liry po czym wstaję i kieruję się do jej pokoju. 

Dziewczynka smacznie śpi w łóżku w swojej żółtej piżamce. Okrywam ją kołdrą i całuję w czółko. Ta mała istotka nieświadomie uratowała mnie przed moją własną zemstą. Sprawiła, że w końcu dojrzałam co jest najważniejsze w życiu. 

Cicho zamykam drzwi i kieruję się do sypialni którą na chwilę obecną zajmujemy z Dominikiem. Już nie mogę się doczekać aż w końcu zamieszkamy u siebie. Choć mieszkanie z Ali i jej mężem nie jest złe wolałabym czasem być sama. Wiele lat mieszkałam praktycznie samotnie bo Doktorka często nie było obok ale nie narzekałam bo lubię ciszę i samotność. 

Pogrążona w myślach nie usłyszałam od razu zamieszania w salonie więc kiedy coś szklanego rozbiło się na podłodze aż podskoczyłam w górę. Szybkim krokiem ruszyłam w kierunku hałasu jednak nie spodziewałam się zobaczyć wystraszonej Ali przypartej do ściany przez jakąś blondynkę. 

W pierwszej chwili stałam zamurowana we wejściu i nie zrobiłam żadnego ruchu. Szybko się otrząsnęłam i odciągnęłam intruza od mojej przyszłej szwagierki i z całej siły uderzyłam ja z pięści w twarz. 

Zaskoczona blondynka upadła u moich stup i wkurwiona patrzyła na mnie wrogo. Gdy przyjrzałam się jej poznałam ją od razu. To ta niemiła kobieta z sierocińca. Nie miała już na sobie brudnej i szarej sukienki tylko eleganckie ubrania jednak jej wrogi wyraz twarzy nie różnił się od tego gdy spotkałam ją wcześniej. 

-Jeszcze Ciebie tu brakowało! - wrzasnęła i rzuciła się na mnie w momencie w którym nie byłam gotowa i upadłam na stolik stojący obok mnie. Poczułam tępy ból w brzuchu ale go zignorowałam i jak najszybciej się podniosłam. Okładałam ja pięściami i nogami dopóki Ali nie zaczęła krzyczeć a blondynka nie zalała się krwią z rany na czole. 

- Ali nic Ci nie jest? - dopadłam do brunetki która osunęła się po ścianie. - Boli cię coś? Uderzyła Cię?

-Strasznie boli mnie brzuch. - kolejny jej krzyk bólu przeszedł przez pomieszczenie. 

-Muszę wezwać pomoc. - szybko wstałam i pobiegłam przed drzwi i zaczęłam krzyczeć jak najęta. Czym zaalarmowałam ochroniarza przy bramie. Już po chwili był przy mnie i wzywał karetkę dla Ali. Ominęliśmy nieprzytomną blondynkę i zajęliśmy się Alice by otrzymała jak najszybciej pomoc. Zmartwiona patrzyłam jak dziewczyna kuli się z bólu i plułam sobie w brodę, że nie przyszłam na czas. 

Chwyciłam telefon i zaczęłam wydzwaniać do Dominika i Arturo ale żaden z nich nie odbierał. Ostatni numer jaki przychodził mi do głowy to Antonio bo nikogo innego nie miałam na swojej liście. Ten po czwartym sygnale odebrał za co dziękowałam Bogu. 

-Antonio! - krzyknęłam. - Gdzie jest Arturo?

-Czy to coś ważnego? Jesteśmy bardzo zajęci. - w tle słyszałam jakieś hałasy i jakby stłumione dźwięki wystrzałów. 

-Jakaś kobieta zaatakowała Ali.

-Czy wszystko z nią dobrze? - zapytał przejęty i zaczął wykrzykiwać imię swojego szafa by odnaleźć go w tym harmidrze, który u nich panował. U nas na podjeździe było słychać syrenę pogotowia i kątem oka dostrzegłam jak młody mężczyzna wyprowadza Ali by czym prędzej dotrzeć do ratowników. 

-Pogotowie właśnie przyjechało... - To ostatnie słowa które udało mi się powiedzieć bo telefon został mi wytrącony z ręki a ja runęłam na kolejny mebel. Tym razem ból który rozszedł się po moim brzuchu był nie do zniesienia. Na dodatek upadając uderzyłam głową w futrynę i na chwilę straciłam ostrość widzenia. W ostatniej chwili dostrzegłam pochylającą się nade mną blondynkę z pistoletem i zdążyłam się odsunąć od niej. 

Dźwięk wystrzału rozniósł się po budynku i z tyłu głowy miałam tylko nadzieję, żeby Lira tu nie przyszła. Wściekła podniosłam się i z impetem rzuciłam na przeciwnika. Tym razem tłukłam ją bez oporów i gdy jej głowa opadła do tyłu zaczęłam uderzać nią o ścianę. Jestem świadoma tego, że pewnie już jest martwa ale dla pewności ostatni raz trzasnęłam jej czaszką o kant ściany i wypuściłam jej bezwładne ciało z rąk. 

Kiedy moje ciało opuściła adrenalina upadłam obok denatki na ziemię. Ból w dłoniach i głowie był łatwy do zignorowania ale ten w moim brzuchu niestety ciągle się powiększał. Gdzieś niedaleko słyszałam dźwięk telefonu ale nie byłam w stanie go dosięgnąć.