VAHŞİ AV

7.Bölüm

Multimedya; Ivan & Daphne

İyi okumalarr!! ^.^

Annemle biraz daha konuştuktan sonra mutfağı toplamış, netflix'ten film izlerken soğuk biralarımızı yudumluyorduk. Soğuk biranın boğazımı yakıp, ardından bıraktığı tat iyi gelmişti. Sessiz sessiz film izlerken düşüncelerle bulanmış zihnim azda olsa dinleniyordu. Kucağımda ki Mia'da halinden oldukça memnundu. Arada içki şişeme saldırıp eğleniyordu.

Anneme ne süprizi olduğunu sorduğumda akşam gelicek misafirden bahsetti. Akşam tanışacağım kişi ile yüreğim pır pır ediyordu. Kendimi hazır hissedip hissetmediğimi bilmiyordum. O kadar çok yeni bilgiyle karşı kaşıyaydım ki yaptığım tek şey zamana bırakıp alışmaya çalışmaktı.

İki gün sonra dersler başlıyordu ve daha hiç bir hazırlığım yoktu. Malzemem yok değildi ama yeni renkli kalemlere, boyalara asla hayır diyemiyordum. Parlak renklere sahip farklı kalemler beni benden alıyordu. Kağıtta bıraktıkları iz bana huzur veriyordu. Çizim yapmak bir nevi benim için dışa vurumdu.

Beni düşüncelerimden ayıran kapının çalmasıydı. Annemle göz göze geldiğimizde elimi sallayıp ayağa kalktım.

"Ben bakarım."

Kapıya ilerleyip açtığımda genişçe gülümseyen Patricia ve Bethany ile karşılaşınca hiç şaşırmadım. Bu grubun beni rahat bırakmama gibi bir huyu vardı. Hoş rahatsız olmuyordum. Bana hissettirdikleri yakınlık, samimiyet hoşuma gidiyordu. Genişçe gülümseyip "Selam." dedim.

İkiside aynı anda "Selam."deyince omuzumu kapıya yaslayıp güldüm. "Hiç kaçarın yok tatlım bizimle açık alanda ki konsere geliyorsun!" Patricia enerjik şakımasıyla konuşunca omuz silktim. "Soğuk biranız varsa olur." Biraz kafa dağıtmak iyi gelebilirdi.

"Olmaz mı?!" Yan taraftan çıkan karamel saçlı mavi gözlü çocuk Nolan'ın yüz hatlarına sahipti. Onu ilk kez görüyordum. "Bu arada ben Dallas. Nolan'ın bir küçüğü. Dilden düşmeyen şu güzelliği birde ben göreyim dedim." Tahmin ettiğim gibi Nolan'ın kardeşiydi. Konuşması ona göre daha sakindi ama bulundurduğu alay aynıydı.

Göz devirip havada tırnak işareti yaparak "O ben oluyorum." dedim. Elimi uzatıp gülümsedim. "Alexa." Elimi sıkarken küçük gülümsemesini bahşetti. Gülümsemesi Bethany gibi durgun ama gözlerinde ki samimiyetini görebiliyordunuz. "Tanıştığıma memnun oldum güzellik." Başımı eğip gülümsemekle yetindim. Bana taktıkları sıfatları artık umursamamayı tercih ediyordum.

Meraklı annemin bizi dinlediğine eminim, kafamı salona doğru uzattım. "Anne akşama doğru gelirim."

El sallayıp genişçe, gülümsedi. "Tamam tatlım." Yanıma bir tek telefonumu ve arabamın anahtarını aldım. Kredi kartım telefonun arkasındaydı, para almama gerek yoktu.

"Akşam eve erken gelme kuralı mı var ufaklık?" İleride arabasına yaslanmış Nolan alayla sırıtıyordu. Yapmacık gülümseyip "Beni kendinle karıştırmayı ne zaman keseceksin?" diye seslendim. Seslenmeme gerek yoktu gerçi, kurt duyuları ile rahatça işitebilirdi.

Hassas duyular aklıma gelince barda ki gibi bayılacak duruma gelmezdim umarım. Bedenimde ki değişimlere alıştığım için artı pek sorun olmuyordu. İşitme dışında bir sorun yoktu tabi. Halen kontrol edemiyordum.