მალიგნანტი [h.s]

Chapt 57

ამონარიდებს წიგნიდან ჰარი კითხულობს.

ჰარი სტაილსი

2013 წელი.

// ვიმედოვნებ, როცა მოვკვდები დაწყევლილ მდინარეში ან სადმე ჩამაგდებენ. ყველაფერს შევეგუები გარდა სასაფლაოსა. ადამიანები მოდიან და შენს მუცელზე ყოველ შაბათს უამრავ ყვავილს ათავსებენ, რაც სრული სისუელელა. ვინ უნდა ყვავილები, როცა მკვდარია? არავის.//

ფეხები ჩემს წინ მსგარ სკამზე შემოვდე და ისევ დავიწყე იმ ფრაზის კითხვა, რონელიც ასე ძალიან მიყვარს "თამაში ჭვავის ყანიდან". საერთო ოთახი დღეს ცარიელი იყო ამიტომ ვიფიქრე აქ მოსვლა და კითხვა კარგი იდეა იქნებოდა. ახლად მოსული ბავშვი ტირილს ვერ წყვეტს.

ვისურვებდი შეეძლოს იმის გაანალიზება, რომ ტირილი უკეთესობისკენ ვერაფერს ვერ შეცვლის. გავიგე ვანდალიზმის შესახებ რაღაცას რომ ლაპარაკობს გამუდნებით, ერთ წელზე ნაკლებია რაც აქ არის, იმედია მიხვდება, რომ მისი საუბარი არავის არ აინტერესებს და ერთ დღეს მოკეტავს.

აქ 6 თვეა რაც ვარ და კიდევ ორი წელი დამრჩა.

ეს ადგილი მთლიანად ნეხვის გროვაა, მაგრამ აქ საშუალება მაქვს წყნარად ვიყო. ერთადერთი რაც აქ ყოფნისას მადარდებს ელიზაბეტია, რომლის ადგილსამყოფელიც არ ვიცი. უბრალოდ ვიმედოვნებ, რომ კარგად არის. შეიძლება რაც მას მოვცილდი ვინმე კარგმა ოჯახმა იშვილა და ახლა ბედნიერია. ის ამას იმსახურებს.

დღეებს ვხარჯავ კითხვაში და ვცდილობ ჩხუბს თავი ავარიდო. შეიძლება სისულელედ ჩანს ერთი და იმავე წიგნის კითხვა თავიდან და თავიდან, მაგრამ ყოველ ჯერზე ახალ ისტორიას მიყვება. რაღაცნაირად ვგავარ კიდეც წიგნის პერსონაჟს.