"Weet je hoe graag ik naar je verlang terwijl mijn geur nog op je is?"
Dat zijn de woorden die mijn hele lichaam in vuur steken, terwijl zijn ogen over mijn lichaam glijden.
De duivel en de engel. Twee tegengestelde geesten. Toch is dat geen reden...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik kijk richting de deur en zie Stephen me kwaad aankijken.
Zijn ogen kijken naar de foto op de grond. Ik buk me snel en neem de foto om het vervolgens op het kastje te zetten.
Ik ben zo opgelucht om hem te zien, omdat hij gewonnen heeft. Zonder het door te hebben, loop ik naar hem en sla mijn armen rond zijn nek.
Wat ben je bezig? vraagt mijn verstand aan me. Ik weet het niet, denk ik.
Maak je los! beveelt mijn verstand. Nog eventjes, smeek ik.
Nu! Ik luister naar mijn verstand en maak me tegen mijn zin los.
Stephen kijkt me ondervragend aan en neemt een stap naar achter.
"Ik wil je bedanken, omdat je gewonnen hebt", zeg ik dankbaar. Hij lacht op wat ik gezegd heb en schud zijn hoofd.
"Wie zegt dat ik voor jou gewonnen heb?" vraagt hij.
Zijn woorden raken mijn hart als een scherpe mes. Inderdaad, hoe kon ik denken dat het voor mij bedoeld was? Ik hield mezelf voor de gek, denk ik.
Woedend loop ik naar de deur en zeg: "Ik wilde alleen maar bedanken." Ik wil de deur openen, maar ik voel mijn rug hard de houten muur raken.
Ook mijn hoofd krijgt voor de tweede keer deze nacht een harde stoot.
Stephen komt met een grote stap naar mij toe en neemt mijn kin met zijn hand vast. Hij begint erin te knijp. Het doet ontzettend veel pijn.
Ik kijk hem in zijn ogen aan en zie dat het niet de ogen zijn die ik ken. Zijn pupillen hebben heel zijn irissen overgenomen, waardoor zijn ogen alleen maar zwart lijken in het donker.
"Waarom?!" roept hij. Hij knijpt harder in mijn kin en ik laat een kort gilletje los omdat het pijn begint te doen.
"Waarom?!" vraagt hij weer. Ik heb geen idee wat hij ermee bedoelt, maar zijn hand doet me wel pijn.
"Waarom?!" hoor ik hem voor de derde keer roepend vragen. Terwijl hij mijn kin vasthoudt, slaat hij mijn hoofd tegen de muur en ik voel mijn hoofd langzaam draaien.
Moeilijk breng ik uit: "Wat wa.. waarom?"
Hij knijpt nog harder in mijn kin en kijkt me met zijn donkere ogen recht in mijn ogen aan en doet me vrezen voor hem. Voor de eerste keer ben ik bang van Stephen door zijn ogen.
"Waarom kreeg ik het verlangen om Max te vermoorden, toen hij je vertelde dat hij jou wilde voelen onder hem?" Ik kijk hem niet begrijpend aan en schud mijn hoofd op zijn vraag.
Hij laat eindelijk mijn kin los en ik voel dat het verkrampen is. Ik strijk er kort over, proberend de pijn eruit te halen.
Stephen brengt opeens zijn lippen naar mijn nek en geeft een kus net boven op mijn slagader. Ik slik moeilijk en probeer te begrijpen wat hij bezig is.
