"Weet je hoe graag ik naar je verlang terwijl mijn geur nog op je is?"
Dat zijn de woorden die mijn hele lichaam in vuur steken, terwijl zijn ogen over mijn lichaam glijden.
De duivel en de engel. Twee tegengestelde geesten. Toch is dat geen reden...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
"Hoe was het etentje?" vraagt Isabelle, terwijl ze groene thee klaarmaakt.
"Leuk", lieg ik, want het was verre van leuk.
"Je weet dat ik weet, wanneer je liegt", zegt ze eerlijk, mij erop wijzend om niet te liegen.
Dat weet ik: dat was ook hoe we elkaar geleerd hebben.
Ik knik en ze brengt de bestelling naar binnen.
"Laat me los!" schreeuw ik tegen de man voor me.
"Je vraagt te veel, schoonheid", zegt hij en zijn onbekende handen verplaatsen zich over mijn lichaam, op plaatsen waar het niet mag.
Ik probeer hem weer naar achter te duwen, maar hij plakt mij meer tegen de koude muur die buiten in een donkere straat staat.
"Je kan hier niet rondlopen en dan vragen om van je af te blijven", zijn vieze, alchohol ademgeur prikkelt mijn neusreceptoren en mijn maag draait zich om.
Hij heeft misschien aan één kant gelijk. Maar waar kan ik ook gaan in een onbekend land?
Zijn lippen bevinden zich op mijn hals en ik probeer hem harder te duwen.
Mijn tranen waarvan ik geen geweten heb, wanneer ze zijn begonnen te stromen, vloeien over mijn wangen.
Ik schreeuw hard wanneer hij zijn tanden in mijn vlees steekt.
Ik voel me zo vies dat ik het niet meer kan uitleggen.
Mijn maag wilt zich leegmaken, maar er is al paar dagen niks binnengegaan waardoor er niks inzit.
Wat zou ik toch heel graag nu dood willen vallen.
"Help", fluister ik, maar er is niemand die mijn stem zal horen.
Ik hoor een geluid van beetje verderop en ik probeer harder te schreeuwen.
"Help", schreeuw ik, nu ook in de oor van de onbekende man.
"Stop met schreeuwen, hoer", zegt hij, nadat hij me slaat.
Zijn woorden doen me meer pijn dan zijn slaag zelf.
Hoer... Dit doet me denken aan iemand, iemand die ik zal haten, maar op dit moment niet kan vergeten.
Stephen...
Kijk waar je me ingegooid heb, Stephen, kijk.
Maar hij zal me niet horen en nooit vinden.
"Help!" schreeuw ik toch weer.
Dan zie ik licht en paar seconden later hoor ik mijn heldin.
"Laat dat meisje los", zegt ze met haar zekere vrouwenstem.
De man laat me los en ik veeg mijn tranen af met mijn mouwen.
"Als je zo jaloers bent, kan ik je ook heel graag neuken", zegt de man onbeschaamd, "wel na dit lekker meisje. Je zal je beurt moeten afwachten."
