"Weet je hoe graag ik naar je verlang terwijl mijn geur nog op je is?"
Dat zijn de woorden die mijn hele lichaam in vuur steken, terwijl zijn ogen over mijn lichaam glijden.
De duivel en de engel. Twee tegengestelde geesten. Toch is dat geen reden...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik doe mijn ogen open. Ik voel me zo moe. Ik ben gewoon vermoeid door te veel slapen.
Ik neem een zittende houding aan op het bed en wrijf over mijn ogen. Ik laat mijn hoofd tegen het hoofdeinde leunen.
Ik zucht diep en stop paar seconden met ademen. Ik adem dan zeer goed in en doe mijn ogen open.
Een gilletje verlaat mijn mond, wanneer ik iemand zie zitten op de lichtroze zetel.
Het is Stephen.
Zijn rechterenkel ligt boven op zijn linkerknie en hij steunt met zijn kin op zijn rechter handpalm.
Hij heeft zijn haren los gelaten en ze vallen langs zijn hoofd tot boven zijn schouder. Een gekrulde plukje is net voor zijn oog gevallen en een verlangen in me ontstaat om het te pakken en achter zijn oor te stoppen.
We zwijgen beide en kijken elkaar gewoon verder aan in een rustgevende stilte.
Hij kijkt me op een manier aan waardoor hij duidelijk maakt hoe zeer hij me mist. Ik merk ook aan zijn chocoladebruin ogen dat hij niet een seconde heeft geslapen.
Was hij echt de man die een paar jaar geleden me verraden had? Waren het zijn bruine ogen, waarop ik verliefd was, die me achterlieten? Waren het zijn lippen die 'ik houd van je' fluisterden tegen me voordat hij voor altijd vertrok?
Was het mijn hart dat gebroken gemaakt werd door hem?
Ik zucht en probeer weg te kijken van hem. Mijn ogen vallen op de lucht die ik door het gordijn kan zien. Hoe vaak heb ik wel niet 's ochtends de lucht gesmeekt voor hem, voor mijn duivel? Alleen was er niemand die naar me luisterde.
Maar dat was mijn straf die ik gekregen had van God. Die ik gekregen had, omdat ik tegen Zijn regels in, op de duivel verliefd werd.
Ik sta op van het bed en ik merk dat het t-shirt dat ik aanheb naar boven is geschoven. Ik trek het naar onder tot aan mijn knieën en kijk dan naar Stephen.
Ik zie hem geconcentreerd naar mijn benen kijken. Ik rol met mijn ogen en loop rond het bed naar de deur toe.
"Je weet dat je dit huis zonder mijn toestemming niet uit zal gaan", zegt hij en ik hoor zijn stappen mijn richting komen.
Ik stop en draai me in een snelle beweging om. Tot mijn verbazing staan we nu bijna tegen elkaar gedrukt.
Mijn ogen verdrinken in de zijne en ik kijk naar de donkerbruine rondje dat zijn iris omsingelt. Zijn ogen zijn van buiten donker en licht naar binnen toe en dan heb je zijn pupil.
Zijn zwarte pupil die je meeneemt naar de diepste plekken in hem, die je meezuigt naar zijn ziel toe.
God, hoe kan een persoon niet van deze ogen houden?
Hij leunt naar voor en ik begrijp wat hij van plan is: zijn volle, zachte lippen op de mijne drukken.
Ik schud mijn hoofd en neem paar stappen naar achter.
