"Weet je hoe graag ik naar je verlang terwijl mijn geur nog op je is?"
Dat zijn de woorden die mijn hele lichaam in vuur steken, terwijl zijn ogen over mijn lichaam glijden.
De duivel en de engel. Twee tegengestelde geesten. Toch is dat geen reden...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
"Caroline!" roep ik, terwijl ik half huppelend de trappen op ga.
Ik zoek boven naar haar. Ik ga haar kamer binnen en zie haar liggen op haar rug met haar ogen gesloten.
"Caroline!" mijn blijdschap is te horen aan mijn stem.
Ik loop naar haar toe en zie dat haar wangen vochtig zijn.
Heeft ze gehuild?
"Caroline?" vraag ik rustig, waardoor ze onmiddellijk haar ogen opent.
Ja, ze heeft gehuild, merk ik door haar vochtige ogen.
"Wat is er?" vraag ik bezorgd.
"Wat is er met jou?" vraagt ze terug en ik hoor haar stem trillen.
"Ik vroeg het eerst, Caro", fluister ik, terwijl ik langs haar op het bed ga zitten. Ik pak een haarlok van haar en stop het achter haar oor, waarna ik teder over haar wang strijk.
Ze zucht en kijkt me dan met haar betraande ogen aan. "Dat meisje waarmee ik iets had, weet je nog?" vraagt ze waarop ik knik.
"Het is gedaan tussen ons", ik hoor weer haar stem trillen, "zij heeft het uitgemaakt." Ze veegt haar neus af aan haar trui waardoor het vochtig wordt.
"Waarom?" vraag ik de reden willen wetend.
"Ze was extreem jaloers." Ik glimlach lichtjes, omdat ik kort aan Stephen moet denken.
"Is dat echt jullie reden om uit elkaar te gaan?" vraag ik omdat het anders niet nodig geweest zou zijn. Ze schudt haar hoofd.
"Ik zag een knappe jongen en gaf heel eerlijk toe dat hij knap was en daar was ze kwaad om. Daarna vroeg ze aan me of ik ook op jongens zou vallen en ik zei waarom het niet zou kunnen."
Ik bijt zachtjes op mijn lip en krabbel aan mijn haren.
"Dus je bent een biseksueel?" vraag ik nieuwsgierig.
"Kijk, Belle," begint ze, "mij maakt het niet uit of het een jongen of een meisje is. Ik wil gewoon gelukkig zijn en echte liefde terugkrijgen die ik ook geef."
Ik knik begrijpend. Ze is zo sterk en eigenwijs op deze leeftijd, ik ben er gewoon jaloers op. Even zeggen we beiden niks en kijken elkaar in onze ogen aan.
Ik zie haar pijn, maar ik zie ook dat ze me vertelt dat ze sterk zal zijn. Ik weet dat ze ook sterk zal zijn, want Caroline is heel goed in het verbergen van haar gevoelens en dat is wat haar sterk maakt in dit leven. Ze heeft een goed masker, net als ik, alleen weet ik het soms niet op te zetten.
Ze veegt haar gezicht af aan haar lange mouwen en zegt: "Jouw beurt."
Ze tovert een glimlach op haar gezicht en bewijst zo weer dat ze sterk is. Ze kan altijd zo goed haar gevoelens veranderen.
Ik slik moeilijk voor de komende.
"Je hebt onze weddenschap gewonnen", gooi ik er snel uit waarna haar ogen zich vergroten.
"Je hebt het gezegd?" vraagt ze het niet gelovend. Ik knik. Ze staat op van het bed en begint te springen.
"Zo snel al?" vraagt ze terwijl ze met haar heupen draait alsof ze wilt dansen op een bepaalde traditionele dans. Ik sla verlegen mijn ogen neer.
"Dit is na je cadeautje, het tweede beste dat ik gekregen heb", zegt ze lief.
Ik hoop dat ze het niet meer weet: dat ze vergeten is wat de winnaar mag doen.
"Wanneer heb je het tegen hem gezegd?"
"Vandaag in het hutje", zeg ik en laat haar mijn pols zien. Ze pakt het vast en bekijkt het. Ze glimlacht en dat is genoeg om te weten wat ze voelt.
"Wanneer dit?" vraagt ze, terwijl ze over mijn pols strijkt.
"Na je feestje, terwijl ik gedronken was."
Ze kust me op mijn wang waardoor ik voel hoe nattig ze me gekust heeft. Ik trek mijn neus op en veeg mijn wang af op mijn schouder.
"Stephen heeft het ook", zeg ik maar. Over de Romeinse cijfers ga ik nog niks zeggen, denk ik.
"Ook een Eiffeltoren?" vraagt ze met een open mond.
Ik knik weer.
"Jezus!" roept ze en ze knuffelt me stevig.
"Ik ben zo blij voor jullie twee, Belle. Ik ben blij dat hij je heeft leren kennen." Mijn wangen kleuren zich rood door haar woorden.
Ze kust weer mijn wang, deze keer niet zo nattig en glimlacht daarna.
Ja! Ze is het vergeten, gelukkig ook maar. Dat is zo goed voor me.
Ze ijsbeert even door haar kamer en draait zich dan naar me om. Ik zie een scheve glimlach op haar gezicht.
"Je moet iets doen wat ik wil..." begint ze.
Verdorie! Ze is het niet vergeten!
Ik knik zuchtend heel kort, maar denk niet dat ze het gezien heeft.
Ze brengt haar wijsvinger naar haar lippen en begint te denken.
"Hmm..." zegt ze, terwijl ze diep in gedachten verdrinkt.
"Wat heeft Stephen gezegd, nadat je hem vertelde dat je van hem hield?"
Wat gaat ze hiermee bereiken, vraag ik aan mezelf.
"Gewoon," zeg ik schouderophalend, "hij kuste me en dat was het."
"Idioot!" roept ze met haar ogen rollend.
Ik gooi gewoon mijn handen in de lucht niet wetende wat anders te zeggen. Als hij er nog niet klaar voor is om het te zeggen dan is dat maar zo. Ik zal wel wachten.
"Ik weet iets!" roept ze en ze springt. "Het is wel niet echt een marteling voor je, maar eerder een hulpmiddel."
Wat zegt ze nu? Ik ben nu heel benieuwd wat ze van plan is.
"Wat moet ik doen?" vraag ik nieuwsgierig.
Ze laat zich op het bed vallen en haar hoofd legt ze op mijn schoot.
