"Weet je hoe graag ik naar je verlang terwijl mijn geur nog op je is?"
Dat zijn de woorden die mijn hele lichaam in vuur steken, terwijl zijn ogen over mijn lichaam glijden.
De duivel en de engel. Twee tegengestelde geesten. Toch is dat geen reden...
Er is niks aan de hand, buiten het wachten op mijn komende bruid.
Inderdaad, ik ga achter paar minuten trouwen.
Ik sta in de kerk voor het altaar, wachtend op mijn prachtige bruid.
Wanneer ik geklap en gejuich hoor van mensen kijk ik op. Mijn adem stopt. Zuurstof vindt zijn weg niet naar mijn longen toe, zodat mijn hart verder kan kloppen.
Ik heb zelfs geen idee of mijn hart nog klopt of die nog zou kloppen.
Annebelle...
Zij... zij is de persoon die mijn adem wegneemt, die mijn zuurstof afpakt van me, die mijn hart doet stoppen door haar schoonheid.
Ze heeft haar trouwkleed aan en ik zie haar vleugels. Ze is nu pas een echte engel geworden. Het witte kleed is het symbool van haar onschuld.
Het kleed lijkt wel een tweede huid van haar. Ik weet niet hoe ik het moet beschrijven. Ze loopt samen met haar arm rond die van Kane naar me toe.
De engel loopt naar de duivel toe.
Mijn aandacht vestigt zich op het kleine meisje voor Annebelle en Kane, Marseille.
Ze heeft een kleine mandje in haar linkerhand vast en met haar rechterhand is ze rode rozenblaadjes voor haar aan het gooien.
Ze heeft ook een witte kleed aan dat tot haar knieën komt. Haar blonde haren bungelen op haar schouder en ze glimlacht breed naar de mensen die rechtstaan. Af en toe zwaait ze ook met haar hand waardoor de rozenblaadjes naar de mensen toegaan.
Ze ziet er zo schattig uit dat ik me inhoud om haar niet te gaan opvreten. Spijtig dat ze niet op Caroline lijkt zoals elk ander meisje, maar op de dief, Kane, die het hart van mijn zusje heeft gestolen.
Ik kijk weer naar Annebelle en zie dat haar hoofd naar voor is gebogen. Ze houdt de arm van Kane met haar beide handen vast en dat duidt aan dat ze zenuwachtiger is dan ik.
Wanneer ze eindelijk bij mij aankomen, stoppen ze voor de treden die naar het altaar leiden. Ik ga die af en sta op de eerste trede.
Ik kijk naar Kane en knik waarna hij zich losmaakt uit Annebelle's armen. Ik strek mijn rechterhand naar haar uit, maar ze neemt het niet.
Even word ik gepaniekeerd, omdat ik bang ben, dat ze niet met me zou willen trouwen. Mijn glimlach sterft weg, wanneer ze nog altijd mijn hand niet neemt.
Kane duwt zachtjes aan haar arm en alsof ze wakker is geworden uit een droom, kijkt ze naar Kane. Kane knikt naar mijn hand en ze neemt dan mijn hand.
