"Weet je hoe graag ik naar je verlang terwijl mijn geur nog op je is?"
Dat zijn de woorden die mijn hele lichaam in vuur steken, terwijl zijn ogen over mijn lichaam glijden.
De duivel en de engel. Twee tegengestelde geesten. Toch is dat geen reden...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Mijn ogen voelen zo zwaar aan. Ik probeer ze open te krijgen, maar dat lukt me niet. Het lijkt wel alsof ze vastgelijmd zijn. Weer doe ik een poging, maar weer hetzelfde resultaat.
"Annebelle", hoor ik iemand voorzichtig zeggen.
Stephen...
Ik hoop dat het Stephen's stem is. Enige persoon aan wie ik kan denken is Stephen.
Ik zou zijn stem moeten herkennen, maar mijn hersenen lijken ook gestopt te zijn.
"Annebelle", hoor ik weer dezelfde, lieve stem, "doe je ogen open, mijn dochter."
Met het besef wie het alleen maar kan zeggen, vliegen mijn ogen automatisch open.
Ik zie dezelfde paar ogen als de mijne me aankijken.
"Gelukkig", zegt hij mijn wang strijkend.
Ik draai mijn hoofd weg, zodat hij me niet kan aanraken.
Hij fronst zijn wenkbrauwen waardoor zijn rimpels op zijn voorhoofd beter te zien zijn.
"Gaat het?" vraagt hij.
Ik merk dat ik niet meer bij mijn moeder en de vader van Stephen ben.
"Waarom heb je me gered?" vraag ik kwaad, beseffende wat deze man gedaan heeft. "Waarom heb je me gered van die vrouw!? Je moest haar mij laten doden!"
"Zoiets zou ik nooit toegestaan hebben", zegt hij, na een diepe adem.
"Waarom niet?"
"Omdat ik je vader ben", zegt hij alsof het heel logisch is.
Ik lach luidop. Grappig dat deze man zich nog een vader noemt. Grappig dat hij ook van mij verwacht dat ik hem vader zal noemen. Grappig dat hij vergiffenis van me zal vragen.
"Sinds wanneer dat?" vraag ik hem recht in zijn ogen aankijkend om hem mijn pijn te laten zien, om hem zo pijn te doen.
Hij wilt iets zeggen, maar ik kap hem af: "Want waar was jij als vader, toen ik mishandeld werd door mijn éígen moeder voor de dood van mijn broer?"
Ik zie mijn eigen pijn weerspiegelen in zijn ogen.
Hij wilt weer iets zeggen, maar ik kap hem af: "Waar was jij als vader, toen ik naar een weeshuis of zelfs gekkenhuis ging? Want geld sturen kon je wel, maar één keer op bezoek komen was te veel gevraagd?"
Hij slaat zijn ogen neer en ik ga maar door: "Of wacht, was mijn vader te druk bezig met maffia te zijn om zijn eigen dochter liefde te geven?"
Nu kijkt hij me weer aan en check! Daar is zijn pijn die ik wilde veroorzaken.
Brand, denk ik in mezelf. Voel maar de pijn die ik altijd al gevoeld heb.
"Ik..." hij zucht en strekt zijn hand naar me uit, maar ik draai mijn hoofd weg.
