"Weet je hoe graag ik naar je verlang terwijl mijn geur nog op je is?"
Dat zijn de woorden die mijn hele lichaam in vuur steken, terwijl zijn ogen over mijn lichaam glijden.
De duivel en de engel. Twee tegengestelde geesten. Toch is dat geen reden...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Max en Annebelle zijn eindelijk vertrokken. Ein-de-lijk.
Want als Annebelle hier langer bleef, zou ik me niet kunnen ingehouden hebben. Ik zou haar over de motor gegooid en haar goed haar les geleerd hebben.
Toen ze Frans begon te praten, kon ik mezelf niet inhouden en mijn erectie was tegen mijn broek aan het drukken.
Haar accent maakte me verlangen naar haar lichaam groter.
Ook stelde ik me het voor hoe het zou zijn als ze mijn naam schreeuwde, terwijl ik haar hard bevredigde.
Ze was zo sexy. Ze is sexy: haar lichaam, haar gezicht.
Maar ze is gewoon een hoer, dus een keertje seks en dan gedaan met haar.
Oh, wat zou ik toch haar graag willen bevred...
"Fuck you!", hoor ik Caroline roepen tegen mijn.
Ik frons en kijk haar niet begrijpend aan. Zij is ook gek, hè. Wat is haar probleem nu?
Ze komt voor me staan en gaat op haar tenen staan om me vervolgens te slaan op mijn borstkas.
Eerst laat ik haar, want ik weet niet wat haar probleem is, maar daarna houd ik haar tegen.
"Wat is jouw probleem?!" roep ik recht tegen haar gezicht aan.
"Jij!" roept ze. "Jij bent het probleem!"
Ik laat haar los en zeg: "Ga dan weg! Ga weg! Jij was degene, die wilde dat ik hem een les leerde. Nu, kom je klagen, dat ik het probleem ben? Vind je het erg dat ik, Max, je vriendje's motor heb?"
En ze slaat me op mijn borstkas met al haar kracht.
"Neen, idioot!" roept ze en haar gezicht wordt stil af aan rood. "Niet daarom, idioot! Max is niet mijn vriend. Ik ben juiste blij dat je hebt gewonnen."
Ze slaat me met elk woord dat uit haar monde komt. Ik laat haar gang gaan benieuwd wat ze te zeggen heeft.
"Wat is jouw probleem dan?" vraag ik.
"Jij moest Annebelle niet met dat monster mee laten gaan!" roept ze me nog een keer slaand.
"Waarom is dat meisje zo belangrijk voor jou?" vraag ik haar handen proberen tegen te houden.
"Omdat, Stephen, zij is het meisje waarom ik naar de therapie bleef gaan. Zij was er altijd voor me." Ze stopt even met slaan omdat ik haar handen vastneem en kijkt me aan waarna ze me weer slaat.
"Als haar iets overkomt, zal je me moeilijk horen praten tegen jou", bedreigt ze me.
Ze gaat weg van me vandaan en gaat weg van hier.
Alle jongens zijn naar haar aan het kijken. Ik wil hun ogen er één per één uithalen. Hoe durven ze haar aan te kijken.
Maar nu heb ik geen tijd. Ik moet achter haar aangaan, voordat ze iets verkeerd doet.
