"Weet je hoe graag ik naar je verlang terwijl mijn geur nog op je is?"
Dat zijn de woorden die mijn hele lichaam in vuur steken, terwijl zijn ogen over mijn lichaam glijden.
De duivel en de engel. Twee tegengestelde geesten. Toch is dat geen reden...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
"Ik houd van je", fluister ik het menend. "Ik houd van jullie", naar mijn kinderen kijkend.
Ik zie de vermoeide ogen van Annebelle en dat raakt me. Ook zie ik dat ze het moeilijk heeft met praten. Ze moet vast uitgeput zijn na de bevalling.
"Slaap, Bellatje", vertel ik haar voor de derde keer. Deze keer kijkt ze mij in mijn ogen aan en probeert te glimlachen.
Ze probeert adem te halen en ik hoor de dokters achter me roepen. Ik kijk naar hen en zie dat ze haastig van alles bezig zijn en dat er bepaalde geluiden afgaan.
Ik maak een oogcontact met een verpleegster en ze kijkt onmiddellijk weg. Ik kijk dan naar een dokter en ze geeft me een verontschuldigende gezicht.
Ze schudt haar hoofd en kijkt naar Annebelle en zo doe ik.
Mijn wereld komt ten onder wanneer ik haar ogen zie. Ze zijn niet meer zo helder als altijd. Zo hazelkleurig als altijd.
Ze kijkt me diep in mijn ogen aan. Ik weet dat ze mijn paniek kan zien in mijn ogen. Ik weet dat ze mijn ziel die eruit wil komen, kan zien.
Ze sluit haar ogen.
Nee, nee, niet nu. Ik schud mijn hoofd. Ik kijk zo naar haar ogen en laat dan mijn woorden los.
"Niet slapen, Bellatje. Niet slapen."
Ik hoor de twee baby's huilen en ik weet dat het hun kreten zijn voor hun moeder.
Ik kijk zo verder naar Annebelle. Een verpleegster komt naar ons toe en neemt de huilende baby's.
Ik kan niks vragen. Ik kan niet eens vragen waar ze hen gaat brengen. Alles gaat zo snel. Mijn hersenen kunnen niet meer dingen op hun plaats zetten en zien wat waar is.
Ik geef haar een kus op haar hand en zie hoe ze verder slaapt.
Ik weet niks over mijn denkvermogen. Het is alsof alles vanzelf gaat.
Ik zie een dokter tegenover me staan en ze kijkt Annebelle hoofdschuddend aan.
"Wat is er?" vraag ik niet wetend wat ze bedoelt. Of niet wil begrijpen wat ze bedoelt.
Ze kijkt nog altijd naar de gesloten ogen van Annebelle en bijt op haar onderlip.
"Ik heb haar verteld te slapen, omdat ze moe was." Ik strijk over de wang van Annebelle en daarna haar lippen.
"Ik heb haar gezegd om niet te slapen, maar ze sliep." Ik glimlach naar Annebelle. Ze heeft nooit naar me geluisterd, waarom zou ze nu ook luisteren. Ik schud lachend mijn hoofd.
Ik kijk op en zie weer de dokter bedroefd naar me kijken.
"Ze wordt heus wel wakker straks", verzeker ik de dokter. "Want we moeten samen namen uitkiezen voor de engeltjes." Ik wrijf een bezweette lok haar van haar gezicht. "Ook gaat ze onze baby's om de beurt voeden, terwijl ik naar ze bewonderd sta te kijken."
