"Weet je hoe graag ik naar je verlang terwijl mijn geur nog op je is?"
Dat zijn de woorden die mijn hele lichaam in vuur steken, terwijl zijn ogen over mijn lichaam glijden.
De duivel en de engel. Twee tegengestelde geesten. Toch is dat geen reden...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik ga de kamer van Caroline binnen en het uitzicht, dat voor me is, doet me stoppen. Ik blijf staan op mijn plaats bij de deur, maar voel ook mijn hart even stoppen.
Ik zie haar zitten op de grond. Ze heeft haar knieën opgetrokken tot aan haar borstkas en heeft haar hoofd boven haar knieën gelegd, waardoor ik haar gezicht niet kan zien. Ze is naakt en maakt opwaartse bewegingen met haar lichaam.
Ik ga rustig naar haar, de situatie begrijpend. Ik hurk me langs haar en ze kijkt me nog altijd niet aan.
"Annebelle," fluister ik zo zacht mogelijk. Ik breng mijn hand naar haar schouder en strijk er kort over. "Wat is er gebeurd?"
Ze antwoordt niet en haar hoofd is nog altijd gebogen tussen haar knieën. Langzaam schuif ik met mijn hand haar lange haren naar achter en ik zie opgedroogde bloeddruppels op haar hals. Geschrokken ga ik voor haar staan en probeer haar gezicht aan te kijken, maar ze kijkt me niet aan.
Ik schuif haar knieën opzij en pak haar gezicht tussen mijn handen.
Het uitzicht dat ik nu ontmoet, is erger dan dat van daarnet. Bij haar neus zijn gedroogde bloeddruppels en op haar wang is er een hele grote, rode vlek wat op een hand afdruk lijkt. Op haar hals, richting haar naakte borsten, is er een padje van bloed dat opgedroogd is.
Ik kijk haar ogen aan en zie hoe vochtig ze zijn. Ze hebben een kleur die ik nooit gezien heb. Het is niet echt hazelkleurig, maar eerder lichtgroen. Het is alsof haar ziel er niet meer is. Alsof die achter haar irissen weg gegaan is.
Ze kijkt me hulpeloos en verdrietig aan alsof ze met haar ogen wilt praten, maar het haar niet lukt.
"Wat is er gebeurd?" herhaal ik weer. Ik probeer mijn stem koel en hoog te houden. Mijn ogen vallen op haar hals en langzaam begin ik erover te strijken. Rode plekjes zijn zichtbaar, niet door haar bloed, maar ook op haar huid zelf, net zoals zuigzoenen.
Ze schudt snel haar hoofd en haar haren vallen weer over haar hals. Ik neem haar kin rustig vast en kijk haar recht in haar ogen aan. Ik voel hoe mijn lichaam trilt, wanneer ik haar gebroken ziel vind, die zich verschuilde. Ik heb nog nooit zo een gebroken ziel gezien. Of jawel, een keer...
Caroline heb ik ook met deze ogen zien kijken.
Ik schud mijn hoofd aan de gedachte van de gebeurtenis van Caroline en haar onderlip begint te trillen waarna meer tranen haar ogen verlaten.
Zelf heb ik vermoedens wat er gebeurd is, maar die schuif ik weg aangezien ik niet wil dat ze waar zullen zijn.
Ik vraag het nog eens, voor de laatste keer omdat ik mezelf wil duidelijk maken dat er niks is gebeurd zoals het bij mijn zusje gebeurde: "Wat is er gebeurd?"
Ze kijkt me diep in mijn ogen aan en ik knik met mijn hoofd, zodat ze praat, zodat ze me vertelt dat mijn vermoedens mis zijn.
