"Weet je hoe graag ik naar je verlang terwijl mijn geur nog op je is?"
Dat zijn de woorden die mijn hele lichaam in vuur steken, terwijl zijn ogen over mijn lichaam glijden.
De duivel en de engel. Twee tegengestelde geesten. Toch is dat geen reden...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Hoer dat ze is.
Wie denkt ze wel niet dat ze is? Hoe kan ze zoiets zeggen over mijn moeder?
Ze moet blij zijn dat ze een lekker lichaam had, anders had ze echt wel een lesje van me geleerd, misschien ook een goede sek....
"Stephen!" hoor ik mijn zusje roepen.
"Caroline!" roep ik sarcastisch terug met mijn hoofd bewegend. Ze loopt naar me toe en ik zie dat ze knal rode ogen heeft. Ze heeft waarschijnlijk gehuild.
Het doet me pijn om haar zo te zien, maar zij mag het niet merken zoals altijd.
Mijn gevoelens zijn gesloten in mijn hart en de sleutel ervan heeft mijn moeder meegenomen, toen ze doodging.
"Wie had weer zo een erge probleem dat jou heeft laten huilen?" vraag ik, alsof het me niet zoveel scheelt. Maar integendeel, het scheelt me wel dat mijn zusje huilt.
Ze kijkt me woest aan. Haar ogen spuwen vuur naar de mijne. De ogen die zo fel op die van mijn moeder lijken.
"Ten eerste, Stephen," begint ze, "het zijn geen erge problemen, die ik hoor bij de therapie. Die helpen me juist uit alles en maken me sterk!"
Ze haalt een diepe adem.
"Ten tweede, het gaat niet om een probleem, maar mijn enige vriendin die ik hier had, is weg." Ze trekt haar neus op en veegt haar neus aan haar mouwen af. Nu trek ik mijn neus op.
"Ten derde, doe niet alsof het je iets uitmaakt als ik huil."
Tuurlijk maakt het me iets uit, denk ik. Maar het tegen haar zeggen, lukt me niet. Nooit zal ze mijn gevoelens weten of snappen.
"Inderdaad, je hebt gelijk en trouwens het is echt de domste reden om te huilen", zeg ik wetend dat ze woedend zal worden.
"Shut up!" commandeert ze me in het engels.
"Nope", zeg ik met een accent, "niet voor jou."
"Weet je Stephen?" vraagt ze met een opgetrokken wenkbrauw.
Ik weet zelfs niet of ik moet antwoorden op haar.
"Ik ben het beu", gaat ze verder, "gewoon alles: jouw gedrag, jouw opmerkingen, jouw haat!"
Ze geeft me niet de tijd om iets te zeggen en ze vertelt verder: "Wat heb ik gedaan? Wat? Waarom haat je me zo? Ik probeer alles om jou gerust te stellen, maar jij?"
Ze zucht uit irritatie: "Jezus, laat maar."
"Ik haat je niet", vertel ik haar eerlijk. Hoe kan ik de enige vrouw in mijn leven haten?
"Stephen, je moet nu niet zo spelen", zegt ze zuchtend.
