"Weet je hoe graag ik naar je verlang terwijl mijn geur nog op je is?"
Dat zijn de woorden die mijn hele lichaam in vuur steken, terwijl zijn ogen over mijn lichaam glijden.
De duivel en de engel. Twee tegengestelde geesten. Toch is dat geen reden...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
"Niet jij", fluister ik, verder huilend.
"Ook hallo voor jou, mijn lieve dochter", zegt ze blij en tovert een glimlach met haar rood gekleurde lippen.
Ze neemt paar stappen naar me toe en ik hoor haar hakken op de houten vloer.
Ze staat voor me en kijkt me met een opgetrokken neus aan. Ze is niet veranderd. Ze is nog altijd heel mooi. Haar lichtgroene ogen en haar kleine neus maken haar perfect. Over haar lichaam ga ik niks zeggen, aangezien ze zelfs op deze leeftijd zo mooi eruit ziet. Haar lange, bruine haren zijn los en schommelen over haar schouders, net zoals de mijne. Inderdaad, ik heb mijn haren van mijn moeder.
Ze bukt zich tot op mijn gezicht en zegt: "Ik heb je nog niet eens gemist."
Ze spuugt op mijn gezicht en staat dan op. Ik klem mijn kaken op elkaar en probeer haar speeksel weg te vegen.
Geef me niet de schuld, omdat ik niks zeg! Ik kan niks zeggen ook al is dat de enigste wat ik nu zou willen, maar mijn systeem is gestopt.
Mijn hart en mijn hersenen kunnen dit niet aan, kunnen eigenlijk deze laatste tien minuten niet aan. Mijn hersenen zijn gestopt met functioneren en mijn hart heeft het moeilijk met kloppen.
"Je moet niet zo kwaadaardig zijn tegen je dochter, Florine", komt de man langs mijn moeder staan. Zo grappig dat ik deze vrouw nog mijn moeder noem.
De man knikt naar de mannen die in de kamer staan en ze vertrekken allemaal naar buiten. Nu zijn wij alleen met zijn drietjes in deze koude kamer.
"Echt wel, ze was de reden waarom ik mijn zoon heb verloren, dat weet jij ook", klaagt ze tegen de man.
Nu starten mijn stembanden te werken bij de woorden die ik al zo vaak van haar gehoord heb: "Niet alleen jij hebt je zoon verloren, maar ik heb ook mijn broer verloren."
Ze kijkt me aan en haar pupillen vergroten zich, daarna slaat ze me recht in mijn gezicht.
Ik voel mijn wang gloeien, maar ik zeg niks. Ik ben dit gewend al van jongs af aan. Een klap voor een achttien jarige meisje is niks.
"Rustig, Florine", zegt de man en trekt haar naar achter toe, weg van me vandaan.
Ik beweeg mijn hoofd en kijk de man aan.
"Opnieuw", zegt hij, mijn rode wang strijkend, "hallo, liefje."
Ik zwijg en kijk hem verder aan. Zijn ogen! God, die doen me denken aan die van Stephen, alleen zijn deze koud, heel koud, net zoals de ogen van Stephen, voordat hij me hier achterliet.
Waar zou hij nu zijn? Zou hij me echt niet terug komen halen?
Jezus! Ik kan dit nog altijd niet geloven! Ik wacht nog altijd op het moment dat ik wakker gemaakt zal worden!
