"Weet je hoe graag ik naar je verlang terwijl mijn geur nog op je is?"
Dat zijn de woorden die mijn hele lichaam in vuur steken, terwijl zijn ogen over mijn lichaam glijden.
De duivel en de engel. Twee tegengestelde geesten. Toch is dat geen reden...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik word langzaam wakker door mijn afgaande gsm. Zuchtend en de persoon, die me belt, uitscheldend sta ik op.
Ik neem het op en breng mijn gsm naar mijn oor.
"Wat?" vraag ik ruw met mijn ochtendstem.
"Goedmorgen, meneer James," ik draai met mijn ogen op wat de man zegt, "uw vader zou u graag willen spreken."
"Geef hem dan de verdomde gsm", zeg ik met mijn gesloten ogen en mijn vrije rechterhand rustend op iets heel zachts.
"Hij zou u graag aan de kantoor willen zien." Ik zucht diep door zijn woorden. Geïrriteerd doe ik de gsm gewoon dicht.
Die oude man moet blij zijn dat ik zijn kantoor en macht wil, anders zou ik nooit naar hem luisteren of dingen doen die hij wenst.
Ik doe mijn ogen open en ontmoet de gesloten ogen van Annebelle met mijn hand op haar blote arm. Ik was haar helemaal vergeten, denk ik.
Ik sta zuchtend op en kijk hoe laat het is. Zes uur, lees ik af op mijn gsm. Zes uur! Die man is gestoord om me nu te bellen. Ik heb maar drie uren kunnen slapen, omdat ik de wacht hield voor Annebelle. Omdat ik wilde voorkomen dat ze in een nachtmerrie zou zitten.
Ah, Annebelle.
Wat moet ik doen? Ik kan haar toch niet hier zo laten? Als ze wakker wordt, zal ze zeker paniekeren.
'Neem haar mee', hoor ik mijn gedachtes zeggen.
Tuurlijk, zeg ik tegen mezelf. Zodat ze kan weten dat ik de zoon van een maffia ben?
Ik schud mijn hoofd en trek mijn kleren, die ik uit mijn kast neem, aan. Ik ga naar Annebelle en kijk haar aan van bovenop.
Dan doe ik iets, wat eigenlijk niet zou moeten gebeurd zijn. Ik kus haar net op haar hals en beloof haar dat ik er zal zijn, voordat zij wakker is.
Ik ga mijn huis uit en neem mijn motor om naar de kantoor te gaan.
Voor normale mensen zoals de werkers daar, die niet weten dat wij maffia's zijn, is het een kantoor. Maar voor de mensen, die in hetzelfde duister als ons leven, is het mijn vader's hel.
••••••••••••••••
"Wat moet ik doen?" vraagt de oude man voor me.
Ik leun tegen de muur en neem een hap van mijn groene appel aangezien ik niet tegoed ontbeten heb. Ik begin erop te kauwen, terwijl ik nadenk.
"Je wilt dat ik je help?" vraag ik tussen het kauwen door.
Hij werpt me een boze blik en knikt heel kort tegen zijn zin.
"Excuseer me oude, maar het is jouw fout", zeg ik en ik begin naar hem toe te lopen waarna ik voor zijn bureau blijf staan.
