"Weet je hoe graag ik naar je verlang terwijl mijn geur nog op je is?"
Dat zijn de woorden die mijn hele lichaam in vuur steken, terwijl zijn ogen over mijn lichaam glijden.
De duivel en de engel. Twee tegengestelde geesten. Toch is dat geen reden...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Angst en paniek nemen me over. Wat is er met Caroline gebeurd?
Zelf heb ik akelige gedachtes, maar ik hoop dat ze verkeerd zijn.
Ik wil naar de deur lopen om snel naar haar toe te gaan, maar Amber houdt me tegen: "Babe, waar ga je naartoe? Als je telkens zo gaat doen, mag het hier gedaan zijn tussen ons."
Ik begin luidop te lachen. Soms begrijpen mensen dingen zo verkeerd.
"Amber," ik kijk haar met zeer koude ogen aan, "wat bedoel je met gedaan tussen ons? Wat gaat gedaan zijn tussen ons?"
Ik adem diep in en ga verder: "Ik denk niks, want als ik naar de situatie kijk, kan ik je vertellen dat je een fūcktoy voor me betekent, meer niet."
"Nu doe je zo?" vraagt ze. "Als je weer een fūcktoy moet hebben, ga een andere voor jezelf zoeken."
"Ik betaal je wel hoor, fūcktoy", zeg ik.
Ik ga geen discussie in met haar en doe verder wat ik al moest gedaan hebben.
Ik storm de kamer uit en ga de trappen af. Over de laatste paar treden struikel ik, maar houd toch mijn evenwicht.
Ik ga naar het kastje en zoek naar de sleutels van de auto, want waarschijnlijk zou ze weer mijn motor afkeuren.
Alles wat ik heb, heb ik op een illegale manier gekregen, zo kan ik ook verder met mijn leven.
Ik ga het huis uit en ga naar mijn auto, waarna ik ga zitten. Ik start de auto en wil rijden, maar ik weet niet naar waar.
Snel neem ik mijn gsm en kijk welk adres Caroline heeft gestuurd.
Het centrale park? Wat doet ze daar? Met de kinderen spelen?
God, wat ben ik toch aan het denken. Rijd toch gewoon, in plaats van zoveel vragen te stellen in je hoofd, misschien vind je dan antwoorden.
Nieuwsgierig en overwonnen door paniek begin ik te rijden. Mijn snelheidslimiet is hoger dan het zou moeten zijn, maar op dit moment interesseert het me zelfs niet.
••••••••••••••••••
Het heeft me vijftien minuten geduurd om naar het centrale park te rijden.
Omdat ik niet langer wil wachten, wil ik mijn auto uitgaan, maar de deur van de passagiersstoel gaat open.
Ik werp mijn bruine ogen op de persoon en ik zie dat het Caroline is, maar niet in de positie zoals ik haar voor het laatst gezien heb.
Nee, totaal niet!
Voor mij zit een Caroline met een gescheurde panty, wilde haren en een rok die ze verkeerd aan heeft.
Haar gezicht zie ik niet, maar wanneer ze zich naar me toedraait, houd ik mijn adem in.
Haar mascara is helemaal uitgelopen op haar gezicht door zoveel te huilen. Dat is niet de ergste, wat ik zie.
