"Weet je hoe graag ik naar je verlang terwijl mijn geur nog op je is?"
Dat zijn de woorden die mijn hele lichaam in vuur steken, terwijl zijn ogen over mijn lichaam glijden.
De duivel en de engel. Twee tegengestelde geesten. Toch is dat geen reden...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik word langzaam wakker en voel mijn polsen pijn doen. Ik probeer eraan te trekken, maar merk dat het niet lukt. Ik kijk op en zie dat ze gebonden zijn aan het hoofdeinde van het bed.
Ik zucht diep.
Mijn engeltje heeft me hier achtergelaten met gebonden handen en helemaal naakt ook.
Ik begin na te denken wat ik moet doen en adem diep in.
Haar geur doet mijn neusreceptoren prikkelen en ik krijg geen genoegen vaan haar geur. Haar zoete, heerlijke geur, die naar aardbeien en vanille ruikt.
Het is niet goed dat ik gisteren met haar geslapen heb. Ik klaag er niet over, want het was heerlijk om haar warme holletje weer binnen te dringen, maar ik was gestopt.
Ik was gestopt met mijn drugs. Het voelde niet goed, om gestopt te zijn, maar het moest en lukte. Maar nu ik het weer geproefd heb, zal ik het weer nemen.
Ik zal mijn drugs weer moeten nemen.
Ik hoor geklop aan de deur.
"Stephen ben je binnen?" hoor ik Kane vragen.
Shit, wat moet ik nu doen? Zou ik de code zeggen of zou ik het niet doen?
Ik zucht en beslis om hem de code te zeggen en hem me zo te laten zien, want als hij me niet komt helpen, kan niemand het.
"Ja!" roep ik luid, zodat hij me hoort.
"Doe je open?" vraagt hij weer kloppend. "Want ik moet je iets mededelen."
"Kom binnen," zeg ik, "de code is acht, vier, drie, nul."
Ik hoor gepiep en zie dan de deur opengaan. Ik probeer de deken tot aan mijn navel te trekken met mijn knie.
Kane doet de deur dicht en komt de slaapkamer helemaal binnen. Hij blijft staan, net wanneer hij me ziet.
Hij kijkt me eerst onderzoekend aan, maar lacht daarna luidop.
"Stephen?" vraagt hij, nog altijd mij uitlachend.
Kijk, Annebelle, kijk waar je me ingegooid hebt.
"Kom en maak me los", commandeer ik Kane, mijn gebonden polsen aanwijzend.
Hij knikt en komt naar me toe, nog altijd lachend.
"Stop met lachen!" Hij stopt en kijkt naar de kleren die op de grond liggen.
Hij probeert zijn lach te verbergen door zijn lippen tussen zijn tanden te nemen.
Hij bevrijdt mijn polsen en ik strijk direct met mijn handen erover om de pijn eruit te halen. Ik kijk ernaar en zie een rode streep over mijn hele pols.
Ik beloof Annebelle, dat ze dit ook een keertje zal meemaken.
