"Weet je hoe graag ik naar je verlang terwijl mijn geur nog op je is?"
Dat zijn de woorden die mijn hele lichaam in vuur steken, terwijl zijn ogen over mijn lichaam glijden.
De duivel en de engel. Twee tegengestelde geesten. Toch is dat geen reden...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
"Hallo."
Ik sta stil bij het horen van de stem. Mijn bloedstroming tussen mijn aders stromen nu in de tegengestelde zin.
Ik begin langzaam op te staan en blijf met mijn rug tegen de persoon gedraaid staan.
"La petite?" hoor ik zijn stem vragen.
Ik hoef die prachtige bijnaam niet te horen om te weten dat hij het is. Ik ken de stem van Kane ook wel.
Het licht gaat aan en ik knipper met mijn ogen om de prikkeling te voorkomen.
Ik durf me nog altijd niet naar hem toe te draaien. Ik neem een stap naar de deur toe en leun met mijn linkerhand eraan, nog altijd met mijn rug tegen Kane toegedraaid.
Ik hoor paar stappen. Ik adem diep in en ik houd mijn adem in.
Kane is niet alleen hier. Nee, hij is hier ook.
Hij is hier. Zijn heerlijke geur die mijn neus binnendringt bewijst het volle honderd procent. De man waarvan ik een zuigzoen op mijn sleutelbeen draag, is hier ook.
Ik voel een hand op mijn linkerheup en een brandend gevoel ontstaat er. Ik probeer van hem te vluchten en plak mezelf tegen de deur.
Goed gevlucht, denk ik in mezelf.
Dit houdt hem niet tegen en hij neemt weer kleine, zeker stappen naar me toe, totdat hij pal achter me staat.
Zijn neus verdwijnt tussen mijn haren, die ik uit mijn dot heb gehaald. Hij ademt diep in en ademt niet terug alsof dit zijn enige levensmiddel is, alsof hij het niet eruit wilt blazen.
Kusjes worden geplaatst op mijn haren richting mijn hals die ook met mijn haren bedekt is, maar dit houdt hem ook niet tegen.
Hij brengt mijn haren achter mijn schouder en plaatst dan natte, kleine kusjes op mijn hals. Hij bijt er af en toe in en een rilling ontstaat er in mijn lichaam.
Ik schaam me kapot, omdat Kane gewoon achter ons staat. Hij zegt gewoon niks.
Is hij dan zo bang van Stephen?
Stephen likt over mijn hals, na een zachte bijt.
"St...stop", stotter ik.
Komaan! Waar is je harde, zekere stem?
Hij gaat gewoon door.
"Stop", zeg ik nu wat harder.
Hij gaat weer gewoon door met zijn aanvallen. Hij duwt me harder tegen de deur aan en mijn rechterwang is eraan geplakt. Ik hap naar adem en smeek hem te stoppen.
"Stephen, stop", zegt Kane kalm.
Stephen gaat verder met zijn aanvallen.
"Stephen! Stop!" roept Kane en ik probeer een traan die bevrijd wilt worden, tegen te houden.
