"Weet je hoe graag ik naar je verlang terwijl mijn geur nog op je is?"
Dat zijn de woorden die mijn hele lichaam in vuur steken, terwijl zijn ogen over mijn lichaam glijden.
De duivel en de engel. Twee tegengestelde geesten. Toch is dat geen reden...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Hij schudt zijn hoofd en ik weet dat hij het niet zal accepteren.
Nu is het mijn beurt om de weddenschap te winnen, denk ik.
Ik kijk Stephen diep in zijn glinsterende ogen aan, maar ontmoet geen emotie.
We blijven stil voor paar minuten. Ik geef het op en praat uiteindelijk: "Zeg iets."
Maar weer doet hij me de stilte tegemoet lopen.
Wat zou hij nu aan het denken zijn?
Hij kijkt de lucht in en al mijn hoop wordt weggenomen door de wind.
Er is geen hoop meer. Geen hoop in ons, geen hoop in het kindje, maar ik zal het met mezelf verzorgen.
Ik zal zijn of haar moeder en vader worden. Ik zal de liefde geven die zij of hij nodig heeft.
"Zeg iets!" schreeuw ik en sla met mijn linkervoet op het gras.
Stephen kijkt me aan en zijn chocoladebruin ogen tonen weer niks. Hij zwijgt weer en kijkt me gewoon aan, alsof hij niet kan praten.
Ik zucht kwaad en draai me om om te vertrekken.
Deze keer zal ik hier echt vluchten. Vluchten van hem samen met mijn kindje. Ik ga hem geen kindje geven dat hij niet wilt, maar dat zal mijn kindje nooit te weten komen. Hoe een monster zijn of haar vader is.
Het is Stephen's keuze om het te willen of niet. Zo niet, ben ik hier ook niet welkom, als mijn kindje ook niet welkom is.
Ik wil net het terrasje opgaan, maar word tegengehouden door een arm die zich om mijn middel slaat.
"Laat me los!" schreeuw ik, maar Stephen legt zijn hand op mijn buik, waardoor ik mijn adem inhoud.
"Ik word een... vader?" Ik slik moeilijk. Wat is hij nu weer bezig?
Hij draait me naar zich toe en legt zijn beide handen op mijn heupen.
Ik kijk zijn ogen aan en ik word verrast. Zijn ogen die daarnet geen emoties bevatten, bevatten nu een sterke emotie: blijdschap.
Zijn ogen stralen in het maanlicht.
"Een vader?" vraagt hij zacht, het niet gelovend.
Ik knik en probeer het ook te zeggen: "Ja."
"Jij hebt een vrucht van mij in je?" Hij legt zijn hand op mijn buik en een traan van blijdschap verlaat mijn oog. "Ons vrucht?"
Ik glimlach en knik.
Dit gevoel is niet te beschrijven met woorden. Woorden zouden schandalig zijn om te gebruiken.
"Jij gaat mij nog kleinere engeltjes geven, mijn engel?" Ik kijk hem verlegen aan en zeg: "Het is een engel."
Hij schudt zijn hoofd en draait cirkels rond mijn buik.
"Het zijn er twee." Ik lach hardop en vraag: "Hoe weet jij dat?"
