"Weet je hoe graag ik naar je verlang terwijl mijn geur nog op je is?"
Dat zijn de woorden die mijn hele lichaam in vuur steken, terwijl zijn ogen over mijn lichaam glijden.
De duivel en de engel. Twee tegengestelde geesten. Toch is dat geen reden...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Soms gebeuren er zo erge dingen, dat je niet meer weet wat te doen.
Soms gebeuren er zo erge dingen, dat je iemand pijn wilt doen, om hen het ook te laten voelen.
Soms gebeuren er zo erge dingen dat, je alles wilt opgeven; je vrienden, familie, leven...
Want op dat moment zak je in elkaar; mentaal en fysiek.
Maar dan heb je van die mensen om je heen, die ervoor zorgen dat je nog leeft.
Mijn zusje...
We staan voor het huis, nog altijd in mijn auto. Ik luister naar de ademhaling van Caroline. Het is zo rustgevend: een soort meditatie voor me.
Ze huilt niet meer hard, maar de tranen zijn nog zichtbaar.
"Ga je me nog vertellen wat er gebeurd is?" vraag ik op een harde toon, die ik moeilijk eruit gekregen heb.
Ze draait haar hoofd om en kijkt me aan.
"Interesseert het jou wel?" Ik hoor nieuwsgierigheid in haar stem, die verborgen wordt door haar gehuil.
"Je hoeft echt niet te doen alsof je om me geeft. We kunnen gewoon naar binnen gaan", zegt ze op een vermoeide toon, dat het lijkt alsof ze in elk moment in slaap kan vallen.
Ik neem de stuur zo hard vast door haar woorden, dat mijn knookels wit worden.
"Godverdomme, Caroline!" schreeuw ik. Want hoe kan ze denken dat ik niet om haar geef?
"Ik geef wel om je", zeg ik op een harde toon, want ze mag niet denken dat ik gevoelens van binnen heb, want die zijn er niet.
"Meer dan alles", ga ik verder, hopend om haar te kunnen overtuigen.
"Ik heb je niet gelijk onze vader achtergelaten. Ik kon gewoon met hem meegaan en een rijke leven hebben, maar dat heb ik niet gedaan, voor jou. Je bent de laatste wat ik nog over heb van onze moeder. Ik geef wel om jou."
De gedachtes aan mijn moeder laten me huiveren, wat mis ik haar toch.
"Dan laat het zien, Stephen", zegt ze.
Ze zegt het zo zacht dat ik het moeilijk verstaan heb en haar woorden zorgen ervoor dat ik me niet meer koel van binnen kan houden.
Ik kijk haar recht in haar ogen aan. De ogen, die zo fel op die van mijn moeder lijken. Ik zie dat ze het nodig heeft: dat ik het laat zien.
Ik richt me tot haar toe en knuffel haar. Langzaam voel ik haar warmte tegen mijn lichaam.
Eerst is ze verast, maar na paar seconden slaat ze haar armen ook om me.
Het gaat best moeilijk voor haar omdat ze nog haar gordel aanheeft.
Plotseling richt ik me terug naar mijn plaats, hoewel ik voor eeuwig bij haar zou willen blijven.
