"Weet je hoe graag ik naar je verlang terwijl mijn geur nog op je is?"
Dat zijn de woorden die mijn hele lichaam in vuur steken, terwijl zijn ogen over mijn lichaam glijden.
De duivel en de engel. Twee tegengestelde geesten. Toch is dat geen reden...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik sluit mijn ogen, terwijl het warme water over mijn lichaam vloeit. Ik masseer mijn hoofd en was de puntjes van mijn lange haren.
Ik gooi mijn hoofd naar achter en geniet van het heerlijke water. Ik moet zijn geur uit me krijgen. Zijn aanrakingen moeten gewist worden.
Ik zucht diep en laat mijn vingers naar mijn mond gaan. Ik strijk erover en de gedachtes toen ze samen met die van Stephen waren, schieten door mijn hoofd.
Ik sla mijn ogen dicht en schud mijn hoofd om wakker te worden.
Ik doe de kraan dicht en stap mijn douche uit. Ik doe mijn roze badjas aan en wikkel een handdoek rond mijn haren.
Ik ga voor de spiegel staan en kijk mezelf aan.
Ik zie er zo anders uit. Het is zo raar dat mensen kunnen veranderen als uiterlijk, want een karakter kan veranderen. Iedereen kan wel eens merken dat die fout zat en zo een nieuwe karakter aanleren. Alleen voelt het niet zoals je oude, echte karakter.
Ik zucht weer en kijk mijn ogen met grote medelijden aan.
Wat zien ze er moe uit. Wat zien ze er leeg uit. Wat zien ze er hulpeloos uit.
Ik doe mijn badjas uit en mijn ogen vallen op de zuigzoen die op mijn sleutelbeen plaatsvindt.
Ik breng langzaam mijn vingers ernaartoe en strijk er zachtjes over. Ik sluit mijn ogen en de lippen van Stephen die het gemaakt hebben, schieten door mijn hoofd.
Snel open ik mijn ogen en doe mijn ondergoed aan, dan doe ik een grote, rode t-shirt aan. Ik ga mijn badkamer uit en laat de handdoek rond mijn haren zitten.
Ik zie dat de ene kant van mijn kast leeg is, dus Roy is vertrokken. Ik kijk naar mijn bed, maar ik zal daar zeker niet op slapen.
Zuchtend ga ik naar mijn living om daar op de grote zetel te slapen.
Wanneer ik mijn living binnenga, zie ik Roy op de turkooizen zetel zitten met zijn koffer langs hem. Hij kijkt op en onze ogen ontmoeten elkaar.
Ik zie dat zijn lichtblauwe ogen nog lichter geworden zijn door zijn tranen. Ik zucht en sta op de koude vloer naar hem te kijken.
Hij kijkt me van top tot teen aan en fluistert iets tussen zijn tanden door.
"Je moest vertrekken, Roy", zeg ik zijn ogen ontwijkend. Hij knikt en gaat met zijn handen door zijn blonde haren.
"Ik kan het niet", fluistert hij. "Ik kan me geen leven voorstellen zonder jou."
Ik haal de handdoek van mijn haren en gooi het op de grond. Ik wandel naar hem toe en plof langs hem op de zetel.
"Ik ga niet uit je leven," overtuig ik hem, "we zullen nog vrienden zijn. Het is gewoon dat je niet meer bij mij kan wonen."
"Je weet hoe moeilijk het voor me is om zonder jou te zijn."
