BEAUTIFUL ENIGMA (LOVE+WAR SERIES #5)

༄ CHAPTER 12 ༄

[Aphrodite's POV]

I looked at him at kumunot ang noo ko. Did he just called me "baby ko"? Is he——

"Are you Nathan?"

Pagtatakang tanong ko pero hindi siya sumagot. Napairap ako habang nakatingin parin ako sa kanya. I asked him kaya dapat sumagot siya!

"Hey, I'm asking you so you should answer!"

Inangat niya ang ulo niya at hinubad niya ang mask niya kaya nakumpirma kong si Nathan nga siya. This bullshit. Anong ginagawa niya dito?

"Oo ako to, ang baby mo..."

Nakangisi niyang sabi kaya napailing iling ako. Lalabas na sana ako mula sa kwartong to pero hinawakan niya ang braso ko kaya napatigil ako. What is he doing?

"Get off me! Wag mo akong hawakan! Gusto ko nang lumabas!"

Sigaw ko habang hinihila ko ang braso ko mula sa kamay niya hindi parin niya ito binibitawan. Ano bang gusto niya?

"Hey, hindi ka ba nag iisip? Marami pang mga reporters sa labas. Kapag lalabas ka katapusan mo na."

Napalingon ulit ako sa kanya at napaisip ako. Oo nga, nakalimutan ko nga pala yun.

Agad kong hinila ang braso ko mula sa kanya at pumunta ako sa sulok ng kwartong to para lang makalayo sa kanya. I don't want to see his face. Gusto kong maalis ang mukha niya sa paningin ko.

"Wala manlang bang thank you diyan?"

Tanong niya kaya kumunot ang noo ko at napatingin ulit ako sa kanya. What is he saying?

"Magte- thank you ako? For what?"

Sagot ko habang nakataas ang kilay. Inirapan niya ako kaya ganun narin ang ginawa ko.

"For saving you. Alam mo, kapag hindi kita hinila dun siguro pinagkakaguluhan ka parin ng mga media reporters ngayon."

Napairap ulit ako at napailing iling. Ang yabang niya. Eh kaya ko namang makaalis ng mag isa dun, sobrang sikip lang kasi talaga dahil dun sa mga pesteng media reporters kaya kahit kahit na paghakbang hindi ko magawa. Bakit ba kasi umalis yung manager ko? Kasalanan niya to eh! Pati narin yung mga personal bodyguards ko!

"I don't have to thank you. You're my personal butler. It's part of your job."

Sabi ko sabay irap. Natawa lang naman siya kaya nagtaka ako. What is he laughing at? Anong nakakatawa?

"I'm not your personal butler anymore. Remember that."

Napatingin ako sa kanya at hindi ko siya pinansin. Why am I even talking with him? Sabi ni Madam Cora bago siya mamatay, I should not talk with any men. Because men will just bring trouble in my life.

"By the way, I noticed that you don't have any friends. Hindi ka manlang ba nalulungkot dahil mag isa ka lang palagi?"

Tanong niya pero hindi ko ulit siya pinansin. Pake niya?

"No, hindi ako nalulungkot. I don't need anyone in my life. I don't trust other people because I only trust myself. Because I know that myself is the only person who will not betray me."

Sagot ko pero ngumisi siya na para bang hindi siya sumasang ayon sa sinabi ko kaya nagtaka ako.

"Yourself can betray you. Nothing can destroy iron but it's own rust can. Just like you, no one can destroy you but your own mindset can."

Napatingin ulit ako sa kanya at nakita ko siyang seryoso talaga sa sinasabi niya. Hindi ko ulit siya pinansin at tumingin ako sa malayo. Why am I even listening to him? Tsk.

"You also need someone else to survive. You can't live on your own only. Sa tingin mo ba iniluwal ka sa mundo ng nanay mo ng ikaw lang?"

Napalingon ako sa kanya dahil sa sinabi niya at tiningnan ko siya ng masama. Don't he dare mention my mom or my parents. Sila ang dahilan kung bakit ako naghirap ng husto dati. Ayokong pag usapan sila.

"Can you just stop? Nakakairita ka na ah! Wag na wag mong banggitin ulit ang nanay o tatay ko kundi masasaktan talaga kita!"

____________________________