BEAUTIFUL ENIGMA (LOVE+WAR SERIES #5)

༄ CHAPTER 46 ༄

[Aphrodite's POV]

"Hey. Are you okay?"

Napalingon ako kay Nathan na nagtataka na kaya nagising ako mula sa iniisip ko. Nginitian ko nalang siya ng bahagya saka ako tumango as a response.

"Yeah of course, I'm okay."

Sagot ko sa kanya kahit hindi naman talaga ako okay. Sobrang bigat ng pakiramdam ko habang nandito sa loob ng eroplano at kasama ko pa si Jace.

"No you're not. I know you're not."

Sabi niya habang tinitingnan ako ng maigi.

"Are you thinking about your paparazzis?"

Patuloy pa niya kaya napalingon ulit ako sa kanya. Tumingin ako sa bandang harapan ng eroplano kaya nakita ko ulit si Jace. Ibinaling ko nalang ulit ang paningin ko kay Nathan at tinanguan ko nalang siya.

"Yeah. Sort of."

He held my hand kaya nagtaka ako. Why did he——

"Don't think about it, nandito naman ako. Atsaka, marami namang nakabantay sa atin oh. No one can harm you here."

Napalingon ulit ako sa kanya at tinanguan ko ulit siya bilang sagot. Napatingin ako sa kamay ko na hindi parin niya binibitawan at hihilahin ko na sana ito pero hinawakan niya ito ng mahigpit kaya hindi ko magawang makawala sa kanya.

"Why are you like this, Sarah?"

Nagulat ako sa sinabi niya pero hindi ko yun pinahalata sa kanya. He's calling me by my second name again. Or should I say, my real name.

Napalingon ako sa kanya at nakita ko siyang nakatitig sa akin kaya ako na ang umiwas ng tingin.

"Why did I fall in love with you even if I have a decent reason to hate you?"

Seryosong seryoso niyang tanong kaya medyo naiilang na ako. Hinila ko ulit ang kamay ko mula sa kanya pero ayaw talaga niya itong bitawan kaya medyo naiinis na ako. What is he doing?

"Can you listen for me just for a while, Sarah?"

What the——

Can he stop calling me Sarah? I'm not comfortable hearing that name!

"No, I don't want to listen to you kasi alam kong pareho lang rin naman ang sasabihin mo. You told me that you love me a hundred times already. Diba sabi ko sayo wag mo akong mahalin dahil pagsisisihan mo lang yun?"

Singhal ko sa kanya pero wala namang nakarinig nun maliban sa mga bodyguards namin. Napalingon sila sa amin saglit pero hindi nalang rin nila kami pinakealaman.

"Pagsisisihan? Yeah. I regret falling in love with you. But what can I do? I have no choice but to follow this feelings for you."

Napalingon ulit ako sa kanya at nakita ko siyang sobrang seryoso talaga. I rolled my eyes at iniwas ko nalang ang tingin ko sa kanya.

I don't want him to love me. I don't deserve to be loved by him. Lalo na't sobrang laki ng kasalanan ko sa kanya.

"Don't follow your feelings for me. Forget it. Kasi kapag malalaman mo kung anong klaseng tao ako dati, I know that you will hate me."

Umiling iling siya na para bang hindi siya sumasang ayon sa sinasabi ko kaya napairap ulit ako. Bakit ba hindi niya ako naiintindihan? Ayokong mahalin niya ako. Dahil alam kong pareho lang kaming masasaktan kapag ginawa niya yun.

"I would never hate you. No matter what kind of person you are in the past."

Napalingon ulit ako sa kanya at tinaasan ko siya ng kilay. Ah, talaga?

"Really? Even if I'm the one who killed your sister and the one who robbed your house years ago?"

Singhal ko ulit sa kanya at maya maya nagulat ako sa nasabi ko. What did I just said?

Napatingin ako sa kanya at nagtaka ako kung bakit hindi manlang siya nagulat o nagalit. Why is his reaction like that?

"Don't say that. Alam kong niloloko mo lang naman ako para hindi kita mahalin."

Natatawa pa niyang sabi at binitawan na niya ako kaya napahinga ako ng maluwag. Mabuti nalang at hindi siya naniwala sa sinabi ko.

"Don't worry. I will wait, until you will be ready to fall in love again..."

____________________________