Aslında her zaman bir çemberin etrafında dönüp duruyorduk, hem de defalarca.
Döngü.
Döngü, döngü, döngü.
Döngü.
Beni siz yarattınız.
Bunu siz yarattınız.
Ve şimdi,
Kendi yarattığınızdan korkuyorsunuz.
-
"Atlas Kumsalında, güneş ışı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
KIZIL ŞAFAK
5. BÖLÜM: "Ruh Sancısı."
-
Çığlık çığlığa yakarışların duvarlarda yankılandığı sessiz bir odadaydım. Çığlıkların sahibi bendim. Yakarışlarım hislerimdi. Bulunduğum yer ise bir hastanenin sadece tuvaletiydi.
Yaşadığın hiçbir şey boşuna yaşanmadı.
Gözlerim defalarca aynı cümleyi okurken içeriye doğru bir adım attım ve aynanın önünde durdum. Şimdi her şey daha berraktı, daha canlıydı, hatta ve hatta daha kolaydı. Kocaman zorlukların içinde tek bir şey kolaylığa ermişti. Hislerim, tepkilerim, benliğim artık bir anlam bulmuştu ve artık kendimi anlamak zor değildi, beni anlaması zor değildi.
Umarım.
Bütün kanım donmuş gibi kaskatı kesilirken kendimden beklenmeyecek bir sakinlikle yavaş bir şekilde kabinlerden birisine girip işimi hallettim. Artık korktuğumda ya da heyecanlandığımda titremiyordum; kocaman bir kayaya dönüşüyordum. Açığa çıkaramadığım ne kadar şey varsa hepsi kucağıma düşüyordu ve ben onları kucağımdan fırlatmamak için zor tutuyordum kendimi.
Kabinden çıktığım sırada duraksadım.
Çünkü yazı, artık orada değildi.
Bu durum beni, sert bir kayaya çarpmışım gibi hissettirdi. Göğsümü sert bir kayaya çarpmışım gibi. Kalbim bir saniyeliğine durdu, tekrar atmaya başladığında ise sadece acıyı pompalıyordu.
Şaşkınlığın boğazıma oturttuğu o acıyı yutkunarak gidermeye çalıştığım sırada aynaya doğru bir adım attım. Aynadaki aksim yaşanacakları, yaşanmış olanları bir bir yüzüme çarpıyordu aslında. Yüz ifadem her şeyi anlatıyordu. Çatılmış kaşlarım, aralanmış dudaklarım ve gözlerimin ardında her şeyi yorgun gözlerle izleyen ruhum. Ruhum binlerce kez bu anı yaşamıştı. Artık kaçıncı olduğunu sayamıyordu.
Gözlerimi birkaç saniyeliğine yumduğumda amacım sakinleşmekti ama kulağımın dibinde insan çığlıkları duyuyor gibiydim. Başıma ağrılar saplanıyordu, gözlerim kapalıyken etrafımda dönüyormuş gibi hissediyordum. Uyuşan avuçlarımı bir kez sıktım, sonra gevşekçe bıraktım. İçimdeki zehri derin bir nefes vererek akıttım ve gözlerimi açtım. Artık aynada daha yenilenmiş bir kız vardı. Daha az acı çekmiş bir kız.
