Aslında her zaman bir çemberin etrafında dönüp duruyorduk, hem de defalarca.
Döngü.
Döngü, döngü, döngü.
Döngü.
Beni siz yarattınız.
Bunu siz yarattınız.
Ve şimdi,
Kendi yarattığınızdan korkuyorsunuz.
-
"Atlas Kumsalında, güneş ışı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
KIZIL ŞAFAK 4. Bölüm: "Okyanus."
*
Ölüm, insana en olmadık duyguları hissettirebilirdi.
İntikam, acı, hüzün, mutluluk...
Ölüm, insana en olmadık şeyleri yaptırabilirdi. Durdurulamaz bir insanı sakinleştirebilirdi ya da tam tersini yapabilirdi. Ölüm, öyle güçlü bir şeydi ki insanın bedenine verilen bir güç gibiydi.
Ölen insanların bedeni dünyada kalsa bile ruhları dışarıda bir yerlerde özgürdür ve belki de bu, bir kaçış yoluydu. Ölmek demek, kaçmak demek miydi? Geride koca bir hayat bırakıp özgürce göğe yükselmek nasıl hissettirirdi?
Mehmet bunu biliyor muydu?
Ölüm haberini alalı çok olmamıştı. Kendisiyle beraber ailesi de göğe yükselmişti ve o aileden geriye hiçbir şey kalmamıştı. Soludukları nefesler belki hala bir yerlerde, bir ipin ucunda takılı kalıp bekliyordu belki de ama bedenleri burada olsa da ruhları artık bu dünyada değildi.
Bu gerçek, kanımı dondurmaya yetmişti.
Annem de. Annem de bir ruhtu. Ruhlar bizi görebilir ve hissedebilir miydi? Peki ya biz onları hissedebilir miydik?
Onlar özgürce göğe yükselirken, biz kuyunun dibine çakılıp onların özgürlüğünün yasını tutuyorduk, geride kalanlara verilen bir lanetti bu. Ölenler kurtulurdu, onlar için oyun biterdi. Belki de asıl oyun onlar için yeni başlıyordu?
Annemi hissettiğime emindim. Annemi arada sırada gördüğümden de emindim. Mantıksızdı evet, ama olabilirdi. İmkânsız diye bir şey yoktu. Her şey mümkündü, her şey olağandı ve bu dünyada hiçbir şeyin başımıza gelmeyeceğinin garantisi yoktu.
Mehmet, ölümüne sebep olduğu Asel ile aynı gün, tam bir yıl sonra ölmüştü. Bazı şeyler aynı böyle planlı mıydı? Yaptıklarımıza göre mi şekilleniyordu hayatımız? Belki bu bir yıl içinde kendisini düzeltmesi için Mehmet'e zaman verilmişti ama o, kendisine verilen zamanı kullanmamıştı, belki de bu yüzden ölmüştü.
Peki ya ben niye onu ölmeden önce, o biçimde görmüştüm? Hayatımız, yaptığımız şeylere göre şekilleniyorsa bu da benim cezam mı oluyordu? Ne yaptığımın bilincinde değildim, ben de mi ölecektim?
