Aslında her zaman bir çemberin etrafında dönüp duruyorduk, hem de defalarca.
Döngü.
Döngü, döngü, döngü.
Döngü.
Beni siz yarattınız.
Bunu siz yarattınız.
Ve şimdi,
Kendi yarattığınızdan korkuyorsunuz.
-
"Atlas Kumsalında, güneş ışı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
KIZIL ŞAFAK
7. BÖLÜM: GÜÇLER ve YARALAR."
Üzerine güç uygulanan her yara aşınır.
Yeniden kanar, yeniden açık bir şekilde yanar, yeniden kabuk tutar ve güçten kastımız olan korkular o kabuğu yeniden parçalar. Acının döngüsüdür bu. Ve buna engel olamayız. Gücün kendisi olursak durdurabiliriz bu döngüyü.
Güçlü olmak. Gücün ta kendisi olmak.
Bazen bazı şeyler kelime olarak çok kolaydır ama icraat farklıdır, kelimeleri eyleme geçirmek bazen o kadar zordur ki yaralarımız her zaman kanar, Aşındıkça izi kalır, izi kalırsa da hiç geçmez.
Kolay şeyler yaşamamıştım. Bunun anlamı artık her şeyin geride kalmış olması değildi. Her şeyin aslında daha yeni başladığını o kadar rahat anlayabiliyor ve hissedebiliyordum ki, korku artık yanımda olan tek şeydi. Sol tarafımdaydı, benimle birlikte yürüyordu, benimle birlikte uyuyor ve benimle birlikte geziyordu. Onu kovamıyordum, onu kabullenemiyordum da. Yalnızca alışabiliyordum ve korkuya alışmak bile korkunçtu.
Seri adımlarımın yanında bir de korkularımın sert adımlarını hissederken öyle ağır hissediyordum ki birazdan yeri delip dünyanın çekirdeğine ulaşacakmışım gibi hissediyordum. Okulum tam karşımdaydı, zaten bu okul bana hiçbir zaman iyi şeyleri çağrıştırmamıştı.
Bir sarmalın içinde, sonsuz bir döngüde dönüp durduğumu hissederken tam yanımdan bir korna sesi duydum. Son zamanlardaki halime bakacak olursam; bu sesten bile ürkmem gerekirdi ama hayır, ben artık gerçek korkuyla birlikte yaşıyordum. Bir korna sesi beni ürkütemezdi.
Adımlarımı durdurup kafamı arabaya çevirdiğimde camı açan Arif amcayı ve onun yanında oturan Atlas'ı gördüm. Tamamen onlara dönüp gülümsediğimde, "Günaydın." Diye mırıldandım ve esen rüzgâr kafamdan sarkan perçemlerime ruh verip onları arkaya doğru ittirirken serin havayı soludum.
"Günaydın." Dedi Arif amca. "Dönmüşsün okula."
Gülümsedim. "Evet döndüm," dedim. "Kolum hala çok iyi değil ama bir haftadır evde oturmaktan sıkıldım."
Bir araba, Arif amcanın arabasının önünden geçti ve okulun bahçesine girdi. Bir süre hepimizin gözleri arabadayken Atlas'ın ve Arif amcanın birbirine baktıklarını göz ucuyla gördüm.
"Neyse biz okula geçelim. Seni de bırakalım derdim ama iki adımlık yer kalmış zaten..." Nezaketen hafifçe kıkırdadığımda Arif amcaya el salladım ve okula doğru yürümeye devam ettim. Onların arabası da hareketlenip okula benden önce girdiğinde elimle çantamın kolunu sıkıp duruyordum.
