Aslında her zaman bir çemberin etrafında dönüp duruyorduk, hem de defalarca.
Döngü.
Döngü, döngü, döngü.
Döngü.
Beni siz yarattınız.
Bunu siz yarattınız.
Ve şimdi,
Kendi yarattığınızdan korkuyorsunuz.
-
"Atlas Kumsalında, güneş ışı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
KIZIL ŞAFAK
29. Bölüm: "Sevgi ve Vicdan."
Doğu Sancaktar, 2019
Unutamıyordum.
Herkesin bir laneti vardı, benimkisi buydu. Unutamıyordum. Kalbime dokunan ve oraya renklerini yayan hiçbir hissi, gözlerimin değdiği hiçbir gözü, iki dudağın arasından dökülen sözcükleri... Hiçbirini unutamıyordum.
Unutamamak iyi değildi. Annemin ve babamın gözlerini, sevgilerini unutamamıştım. Asel'in gözlerini unutamamıştım, onun sesini, kokusunu, bakışlarını, beyazını... Gözlerimi kapatsam, karanlığa baksam o oradaki siyahlıkta bembeyaz parlardı, o kadar iyi hatırlardım ki yeniden var olurdu.
Kaybetmek artık alıştığım bir şeydi.
Ama kazanmak... Hayır.
Sanki kaybetmek için kazanıyordum.
Güneş'i, Işık'ı, Yansı'yı, Kumsal'ı, Atlas'ı... Hepsini kazanmıştım, hepsi arkadaşımdı ama ben zamanında Asel'i de kazanmıştım.
Hepsi kaybetmem için hayatımda vardı, biliyordum. Öğrenmiştim, yaşamım ve şansım bana bunu öğretmişti.
Hayatımda sadece yedi kişi vardı. Anneannem, dedem ve arkadaşlarım. Başka hiç kimse yoktu, sadece onlar vardı. Eskisi gibi yalnız değildim.
Seneler önce bana deselerdi ki, başına çok kötü şeyler gelecek ama şimdiki kadar yalnız olmayacaksın, kabul mü? Düşünmezdim, hem de bir saniye bile. Başıma ne gelirse gelsin, ikinci kez yaşasam yine bu hayatı yaşamak isterdim.
"Kaç saattir uyumuyorsun oğlum sen?"
Parmaklarım oyun konsolumun şeklini almıştı ve bir süredir de öyleydi. Gözlerimin kısıldığını bile fark etmezken düşündüm. En son ne zaman uyumuştum? Cevap uzak değildi ama sanki asırlardır uyanıkmışım gibi hissediyordum.
"Doğu..." Anneannemin sesi oldukça çaresiz ve endişeli çıkıyordu. Onların geçmişten bir iz, bir cevap olduklarını fark ettiğimden beri bu evde nefes alamıyordum. Onlardan kaçıyordum, konuşmaktan kaçıyordum.
Biliyorum, öyle değildi ama bunca zaman o kadar çok şey bilip de bana söylememeleri ihanetmiş gibi geliyordu. "İyiyim, anneanne." Dedim kısık sesimle.
Anneanne. Annemin annesi. Ona her anneanne dediğimde içimin gittiğini biliyor muydu? Annemi izleyen gözleri vardı, anneme dokunan elleri vardı. Annemi nasıl büyütmüşse beni de öyle büyütmüştü.
