Aslında her zaman bir çemberin etrafında dönüp duruyorduk, hem de defalarca.
Döngü.
Döngü, döngü, döngü.
Döngü.
Beni siz yarattınız.
Bunu siz yarattınız.
Ve şimdi,
Kendi yarattığınızdan korkuyorsunuz.
-
"Atlas Kumsalında, güneş ışı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
KIZIL ŞAFAK
15. Bölüm: "Yaşam Atışları."
Hisler. Tamamen bizi yöneten o şey. Bazen içimi yakıp kavururdu, nabzımın attığı dağlarda soğuk kış fırtınaları estirirdi. Vicdanın o ağır hissi şu anda kanımın akışına bile müdahale ediyordu ve ben o kadar korkaktım ki, her zamanki gibi yeniden korkuyordum. Hep olduğu gibi.
Korkak Güneş, diyordu vicdanım, kulağımın dibinde mahkûmu asmak için bekleyen bir cellat gibi dikilirken. Fısıldıyordu ama fısıltısı şimdiye kadar duyduğum bütün çığlıklardan daha yüksekti. Sanki ölmeden önce kulağa fısıldanan yatıştırıcı bir ninniydi. Kandırıkçıydı, sonunda ölüm vardı.
Ve vicdanım susmuyordu. Katil, diyordu ve sesi ucu alevlerle cayır cayır yanan bir zıpkın gibiydi, tam boğazıma saplanmıştı. Beni bir kuyunun dibindeki tozları kullanmak için oradan oraya sürükleyen acının kaynağı orasıydı. Yutkunmamı ve nefes almamı engelliyordu.
Şimdiyse ne olacak bilmiyordum. Hayatımda ilk defa gözüm böylesine dönmüştü. İlk defa göz bebeklerimin önüne siyah bir perde örtülmüştü ve ben bedenimdeki öfkenin esiri olmuştum. Arda'ya karşı kullandığım güç normal değildi, yine nefret ettiğim o güçler sayesinde bedenimde normalde var olamayacağı kadar büyük bir güç oluşmuştu ve ben bunun farkına bile varamamıştım.
Zihnimi açık tuttum. Kafamın içinde geniş bir alan açtım ve ferah düşünmeye çalıştım. Son yarım saattir yaptığım şey buydu ancak başarılı olamadığım sürekli sallanan bacaklarımdan belli oluyordu.
"Kızım, kendini çok yıprattın." Tam tepemde dikilmiş bu şefkat ve ilgi dolu sese tamamen sahip olan kişi Akal Hocaydı. Ellerimi kafamdan çektim ve gözyaşlarımın kuruyarak bir çöle dönüştürdüğü mavi gözlerimle ona baktım. Varlığının yanımda hissettiriyor oluşu benim için sağlıklı değildi. Bu sabah okula gelmeden önce Akal Hoca ile karşılaştığım an kaçmayı planlıyordum çünkü o mektuplardan sonra buna hazır değildim, gözlerini görmeye hazır değildim. Ancak işler planladığım gibi gitmemişti, arka bahçede çıkan o kavgadan sonra ufak bir zelzele sadece bizim aramızda bir kıyamet olarak kopmuştu ve ambulansın peşinden Akal Hocanın arabası ile gelmiştim. Son yarım saattir hastanede birlikteydik ve ne zaman artık sakinleşeceğimi düşünsem aklıma tam yanımda oturan Akal Hocanın, geçmişte annemle beraber babamı nasıl aldattığı geliyordu ve ben çıkışı olmayan yangınlarla süslenmiş bir sokakta kapana kısılıyordum.
