Aslında her zaman bir çemberin etrafında dönüp duruyorduk, hem de defalarca.
Döngü.
Döngü, döngü, döngü.
Döngü.
Beni siz yarattınız.
Bunu siz yarattınız.
Ve şimdi,
Kendi yarattığınızdan korkuyorsunuz.
-
"Atlas Kumsalında, güneş ışı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
KIZIL ŞAFAK
21. Bölüm: "Şeytanın Çocukları."
Korku, cesaret ve vicdan yan yana geldiğinde yaşamın bir önemi kalmıyordu.
Kendim için hep kendim olmuştum şimdiye kadar. Hayatımda değer verebileceğim kimse olmamıştı çünkü ben kimsenin değerlisi olmamıştım. Önemli olan kişi bendim, başka kimse değildi çünkü çevremde kimse kalıbına sokabileceğim insanlar yoktu.
Zamanla değişmiştim ve zamanın bana en güzel hediyesi başkalarına vereceğim değerin o hissi olmuştu. Sorumluluk sahibi hissediyordum. Arkamda yaslanabileceğim insanların varlığını hissettikçe güçlenmiştim ve açıkçası şimdi... Başıma gelenler her neyse, sorumluluğunu almalıymışım gibi hissediyordum. Ozan'ı ölmeden önce gördüysem bunun bir nedeni vardı, bunu durdurmak üzerime bindirilmiş koca bir ağırlık olsa da iyi yanından bakacak olursam; insanların ölümünü daha önceden görebilir ve bunu durdurabilirdim.
Canım pahasına.
Ve işte o an, buz gibi su iliklerime işlerken suyun mavi berraklığı bir hortum şeklinde aşağıdaki giderden akıyordu. Giderin elektrikle çalıştığını biliyordum. Eğer az önce aklım benimle olsaydı şalterlerle elektrikleri kesmeyi akıl edebilirdim. Sularla birlikte beni içine çeken o vakum gözlerimin önünde tüm korkunçluğuyla durmasa şu anda havuzdan çıkıp bunu yapabilirdim de.
Kollarım suyun akışına kapılmamak için hareket halindeydi, odağım dönüp duran Ozan'daydı. Ona ulaşmam çok zordu, gidere gittikçe yaklaşıyordu.
Ciğerlerim yanmaya başladı. Onu tutup kurtarabileceğimden emin değildim. Korkunç bir uğultu sesi her yerdeydi ve sular yavaş yavaş burnumdan içeriye dolmaya başlamıştı, suya atlamadan önce nefes bile almamıştım. Ozan'a doğru yüzmeye çalıştığım anda gidere doğru hızla çekildim ve dudaklarımın arasından bir çığlık döküldü. Sesim çıkmadı, çığlığım birer su baloncuğu olarak tepeye yükseldi ve son anda toparladım. Ozan koca cüssesiyle o gideri tıkarsa onu hem oradan kurtarmak zor olurdu hem de havuzdan kendim çıkmam zor olurdu. Benim kurtuluşum Ozan'ın gideri tıkamasıyla karşımda bir kapı gibi açılabilirdi ama bir saniye bile düşünmeden havuza atlamamı nedeni de Ozan'ı kurtarmak değil miydi zaten?
Ozan'a kolay kolay yaklaşamayacağımı fark ettiğimde suyun altındaki süremin daha uzun hale gelebilmesi için yukarıya yüzüp nefes almaya çalıştım ama o korkunç uğultu ben yüzeye ulaşamadan ayaklarımdan kendisine doğru çekiyordu. Havuzun dörtte biri neredeyse boşalmıştı, en azından boyumun yeteceği yere kadar ikimiz de gidere ulaşmazsak gideri ayağımla tıkar ve kafamı havuzun tepesinde tutup nefes alabilirdim, gerisi sonra halledilirdi. Ancak şu an baktığım zaman bu tamamen imkânsız gözüküyordu.
