Aslında her zaman bir çemberin etrafında dönüp duruyorduk, hem de defalarca.
Döngü.
Döngü, döngü, döngü.
Döngü.
Beni siz yarattınız.
Bunu siz yarattınız.
Ve şimdi,
Kendi yarattığınızdan korkuyorsunuz.
-
"Atlas Kumsalında, güneş ışı...
KIZIL ŞAFAK için yazdığım en uzun bölüm oldu, umarım beğenirsiniz. Oy vermeyi unutmayın lütfen <3
BTS | Louder Than Bombs
BTS | Fake Love (Rocking Verison)
Mitski | Brand New City
Pink Turn Blue | Missing You
Stone Sour | Through Glass
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
KIZIL ŞAFAK
22. Bölüm: "Yalancı Maskeler."
Esen rüzgâr ilk defa beraberinde koca bir fırtınayı getirmiyordu, özellikle cevap kısmı koca bir boşluktan ibaret olan o sorular tam olarak omuzlarıma asılmışken. Tatlı bir rüzgardı bu. Ilıktı, umut vericiydi.
Belki de rüzgârın bana böyle hissettirmesinin tek nedeni yanımdaki arkadaşlarım ve Atlas'tı.
Bunu daha ne kadar kafamdaki dile getirecektim? Onlara olan minnetimi, varlıklarına olan teşekkürümü. Sonuz bir döngü gibiydi onların kafamdaki yeri. Hiç kaybolmamak üzere kazınmışlardı.
Burnumun aktığını ve derin derin aldığım nefeslerin hırıltılı olduğunu hissedebiliyordum. Hava aydınlanana kadar bu tepede uzanmıştık. Birlikte yalnız kalmak eylemi benim için ilaçtan bile daha iyileştiriciydi.
"Uyudunuz mu?"
Doğu'nun sorusuna karşı Yansı'dan bir horlama sesi.
İstemeden güldüğüm zaman diğerleri de hafifçe güldü. Demek ki Yansı hariç hepimiz uyanıktık. "Zaten uyumuyor olsa şaşırırdım," dedi Işık. "Uf, uyanması da zor olur şimdi bunun." Onlara bakmasam da Işık'ın yattığı yerden eliyle Yansı'yı dürttüğünü anlamıştım. "Yansı, kalk hadi."
"Tatakae."
"Yine rüyasında ne görüyor kim bilir," diye mırıldandım. "İzlediği animeleri ben de izleyeceğim."
Daha önce izlediğim birkaç anime olmuştu ama hiçbir zaman Yansı kadar bağlanmamıştım. Sanırım yeniden bir şans verebilirdim, hiç değilse bir şeyler izlemek kafamı dağıtırdı. En çok ihtiyacım olan şey gerçekten bir şeylerle uğraşıp kafamı dağıtmaktı. Resme daha çok yönelebilirdim ama resim çizmek beni kafamın içine itiyordu, zihnimin içinde bir çift göz oluyordum resim çizerken. Bu daha çok düşünmek demekti. Bunun için son zamanlarda resim çizmeyi bırakmıştım.
"Buna vaktin var mı cidden?" Diye sordu Doğu. Göremese bile omuz silktim.
"Güneş," dedi Atlas. "Sesin farklı çıkıyor, hasta oluyorsun."
