Toen ik terug wakker werd was het donker. Het was nacht en er was geen lamp aan om de kamer te verlichten. Het duister was goed. Voor één keer wou ik niets liever dan gewoon ik het donker blijven liggen. Dan moest ik hem niet onder ogen komen. Ergens kon ik nog altijd niet bevatten wat er gebeurt was.
'Je bent van mij!'
Snel kneep ik mijn ogen toe en probeerde de beelden van de zwarte ogen en de hoektanden weg te krijgen.
Ik sperde mijn ogen wijd open en hapte naar adem als ik me de helse pijn herinnerde.
De beet.
Mijn hand vloog naar mijn nek. Voorzichtig tasten mijn vingertoppen over de beet.
Of waar de beet had moeten zijn.
Ik voelde niets. Fronsend wreef ik nogmaals over mijn nek. Er was niets, helemaal niets. Gewoon mijn gladde huid.
Wat? Ik was vrij zeker dat Asher me gebeten had. Die pijn pijn kon ik me niet hebben ingebeeld. Die was te echt.
Plots overviel vermoeidheid me. Ik had zin om mijn ogen te sluiten en ze niet meer open te doen voor een hele lange tijd. Dan was ik weg van hem. Van al mijn problemen.
Maar zo gemakkelijk ging het niet.
De deur opende en mijn hartslag versnelde. Het licht flikkerde aan.
"Liefste?" Zijn stem deed mijn lichaam rillen.
Ik antwoordde hem niet. Wat een slecht idee was. Het minste maakte hem kwaad. Ik hoorde zijn voetstappen dichter naar het bed toekomen en sloot snel mijn ogen en deed alsof ik sliep.
Dat werkte vorige keer niet, dus deze keer pakte het ook niet.
"Je hartslag is versneld. Ik weet dat je wakker bent. Mij maak je niets wijs Liefste."
Ik wou in tranen uitbarsten als ik het bed naast me voelde inzakken. Mijn ogen waren nog altijd gesloten als ik zijn koude hand op mijn wang voelde.
Hij zuchtte. "Het spijt me Liefste."
Voor wat? Mij te ontvoeren? Mij te bijten?
Dat laatste klonk zo raar. Ergens in mijn achterhoofd zwom het woord rond, maar ik wilde er niet aan denken. Het klonk helemaal zot. Ze bestonden niet.
Vampiers.
Natuurlijk. Levi en Emilie hadden wel grappen gemaakt over die 'vampierbeet', maar vampiers bestonden niet.
Een week geleden had ik gelachen toen Levi die grap maakte. Maar nu leek het zo echt.
Het was compleet belachelijk. Asher was geen vampier. Het waren gewoon dromen, nachtmerries.
"Liefste ik weet dat je kwaad op me bent, maar ik heb er een absolute hekel aan als mensen me negeren."
Was ik kwaad?
Nee, geschokt en verward dat was ik.
Ik slikte en opende langzaam mijn ogen. Twee rode ogen staarde terug in de mijne.
Asher zijn harde expressie verzachte als mijn ogen contact maakte met de zijne.
"Het spijt me zo hard Liefste."
Voor in het wist zat hij tegen de bedpost met mij op zijn schoot. Ergens diep vanbinnen voelde ik een schittering van vreugde dat ik in terug in Ashers armen lag. Ik verrast dat gevoel.
Er verscheen een brok in mijn keel als het doordrong dat hij onmenselijk snel bewogen had.
"Ben-" Ik pauzeerde even en slikte de brok in mijn keel door. "Ben je-"
Weer stopte ik.
Komaan Jane! Niet bang worden! Vraag het hem!
"Ben je een vampier?"
Tot mijn verbazing verscheen er een glimlach op zijn gezicht. Wat in verwacht had was een koude lag en een sadistische grijns, maar nee. Hij gaf me een echte, gemeende glimlach.
"Ik vroeg me al af wanneer je me dat zou vragen," zei hij en duwde een lok haar achter mijn oor. "Mijn antwoordde is ja. Ik ben een vampier, een bloedzuiger, een levende dode. Maar dat wist je natuurlijk al."
Ja, ergens wist ik het al. Maar toch kon ik mijn gedachten er maar niet om heen wikkelen dat ik nu, op dit moment in de armen lag van een vampier. Dat de man die mijn dromen al wekenlang binnendringt.
Diezelfde man die mijn ontvoert heeft was een vampier.
Misschien was ik toch nog lang niet over de schok. Mijn zicht werd wazig en het duurde niet lang voor alles opnieuw helemaal donker was.
~~~~
"Meester." Xerxes verscheen in de grote zaal. Zijn gezicht vertrokken tot een grimas. Hij had weer de pech dat hij slecht nieuws aan zijn meester moest brengen terwijl hij in een slechte beu was. Maar hij kon er niets aandoen. Hij kwam net van het grote kasteel. De ouderen waren woest toen ze hoorden dat zijn meester hun negeerde. Ze waren ongeduldig aan het worden.
"Wat Xerxes?" bromde Asher en begon weer te ijsberen door de zaal.
Xerxes krom in elkaar en zette een stap achteruit.
"De ouderen." Hij slikte. "Ze zijn woest. Misschien moet u hen vertellen dat u uw soulmate gevonden heeft."
"Nee!" snauwde hij. "Ze mogen van niets weten!"
Xerxes ademde scherp in. "Ja mijn excuses meester, maar-"
“Hou je mond, Xerxes,” beval zijn meester.
Xerxes deed wat zijn meester hem beval. Hij wist wat er gebeurden als hij zijn bevelen negeerde. Hij slikte als hij dacht aan de kerkers. Met een grimas dwong hij zichzelf om daar niet aan te denken.
Asher gromde. “Jane haar familie zijn vast al naar haar aan het zoeken. We moeten iets doen.”
Xerxes zuchtte vanbinnen. Elke keer als zijn meester we zei was hij degene die zijn vuile werkjes moest opknappen. De laaste keer moest hij een lijk verbergen.
“We kunnen een brief achter laten en zeggen dat ze is weggelopen.”
Zijn meester maakte een goedkeurend geluidje. “Ja, doe dat. Ga naar haar huis en kijk door haar notities, leer haar geschrift en schrijf die brief dan, maar zorg dat niemand je ziet.”
Xerxes knikte. Juist als hij wou verdwijnen zei zijn meester nog iets.
“Oh en Xerxes, als ik erachter kom dat je door meer meer dan gewoon noties geweest ben hang ik je in de kerkers. Ik heb juist een nieuwe martel techniek geleerd.”
Xerxes slikte nerveus maar knikte en maakte een buiging. Daarna verdween hij uit de zaal.
Aloha
Niet echt een avontuurlijk hoofdstuk, maar vrees niet. Het volgende hoofdstuk wordt spannender. Laat zeker weten wat je er tot nu toe van vind ^^ en umm vote? '_-
JE LEEST
Kidnapped by my Vampire-stalker
Vampire's Morgens wakker worden met een vampier beet is geen pretje. Zeker niet als de vampier die je gebeten heeft, je stalkt. Hoe hard Jane ook probeert, ze krijgt die blonde vampier niet uit haar hoofd. Een van de redenen is dat hij haar elke nacht een...
