Kidnapped by my Vampire-stalker

Kidnapped by my Vampire-stalker 30

Kidnapped by my Vampire-stalker #30

Tussen Asher en mij was het gewoonweg raar. Eigenlijk was deze hele week gewoon raar. Nadat Levi vertrokken is, heb ik Asher amper nog gesproken. Om een of andere reden was hij altijd druk bezig samen met Vincenzo.

Dus bleven April en ik alleen over. En eigenlijk kwamen we best nog wel goed overeen.

"Eigenlijk is The Vampire Dairies niet echt zo'n slechte serie." April lag languit op de bank en terwijl ze rommelig popcorn in haar mond stopte, keek ze mij bedenkelijk aan.

Ik haalde mijn schouders op en slikte snel de rest van mijn popcorn door voor ik reageerde. "Ik weet niet, jij ben hier de vampier. Jij zou het beter moeten weten als mij."

Ze lachte en zette zich recht. "Dat is waar. De filmmakers zitten er niet heel erg naast. Alhoewel ze zijn soms enorme verschillen. Zoals de zon. We hebben er geen last van, maar we zijn nu eenmaal nachtwezens, sinds slapen niet echt moeilijk, of nuttig voor ons is."

Met een nieuwsgierige blik keek ik haar. "Hoe zit het eigenlijk met eten? Want jij bent nu toch gewoon popcorn aan het eten?"

April knikte en stopte nog een handvol in haar mond. Terwijl praatte ze, waardoor meer dan de helft er terug uit viel. "We hebben bloed nodig om te overleven, maar menseneten kan een kwaad. Veel heeft gewoon geen smaak, maar dingen zoals dit," ze hield de popcorn kom omhoog, "dit is enorm lekker. Snoep, zoete dingen, zoute dingen, dingen met een feel smaak. Die soort dingen zijn beter om te eten omdat ze tenminste smaak hebben."

"Ah, dus snoep is ven verslavend voor jullie als het voor mij is?" vroeg ik lachend.

"Inderdaad, misschien nog erger, omdat wij er niet ziek van worden." Ze lachte. "Zie, alleen maar voordelen aan het worden van een vampier."

Ik stopte met lachen en slikte moeizaam de laatste beetjes popcorn door. "Ik weet niet..."

April werd nu ook serieus. Ze zette de popcorn kom neer en richte zich tot mij. "Jane, Heb je nu nog altijd niet met Asher gesproken?"

Ik schudde mijn hoofd. "Nee, buiten goeiemorgen en goedenavond heeft hij nog niets tegen mij gezegd."

April stond snel recht en begon te ijsberen. "Ik snap hem echt niet! Hij kan geen twee seconden zonder jou en nu zegt hij amper nog iets. Huh, hij verscheen zelfs in je dromen om zo vaak mogelijk bij jou te zijn! En nu dit? Ik snap er niets meer van! Vincenzo is ook constant weg en wilt mij helemaal niets vertellen. Wat zijn wie twee aan het bekokstoven eh? Ik zweer het je, het kan nooit iets goeds zijn. Die twee samen is nooit een goeie match."

Ik snapte haar frustratie. Asher besteedde amper nog aandacht aan mij. Wat mij steeds meer en meer begon dwars te zitten. Het ging juist beter tussen ons en dan nu, opeens niets meer. Het leek zelfs of hij zijn best deed om mij te ontwijken. Daarbovenop deden ze enorm geheimzinnig. Er was iets en ze deelde niet met ons. Wat voor April nog moeilijk moet zijn dan voor mij, sinds Vincenzo normaal alles met haar deelt.

"Vincenzo blokkeert zelfs zijn gedachten volledig van mij! Volledig!" Ze werd bozer en bozer naarmate ze er meer aandacht.

"Ik snap het nog minder dan jij, April," mompelde ik en stond ook recht. "Maar we kunnen toch niet veel doen behalve wachten tot ze het aan ons vertellen."

April stopte met ijsberen en keek mij bedenkelijk aan. Langzaam verscheen er een glimlach op haar gezicht die niet veel goeds voorspelde. "Oh geloof mij. Dat kunnen we wel."

***

"Ik weet niet of dit zo een goed idee is hoor, April." Ik schuifelde nerveus van het ene been naar het andere.

"We moeten wel. Als zij zo geen aandacht aan ons besteden, moeten we hun aandacht op een andere manier naar ons trekken." Ze zette haar handen in haar zij en speurde zoekend haar kledingkast af. "Aha, dit wordt hem!"

In een vlotte beweging trok ze het zwarte kleedje uit de kast en hield het voor mij. "Past perfect, dus aantrekken."

Ik zuchtte en deed wat ze zei zonder tegenstribbelen. Ook al vond ik dit een enorm slecht idee, ik moest wel toegeven dat ik er een klein beetje zin in had. April had gelijk. Zij hebben ons een week lang ontlopen en niets vertelt, terwijl het ons waarschijnlijk toch aangaat. We hebben het recht om het te weten. Daarbij zou ik het niet erg vinden moest Asher terug wat meer aandacht aan mij besteden, hoe hebberig en bizar dat ook klonk.

"En hoe gaan we dit doen? Concreet?" vroeg ik terwijl April de laatste finishing touch aan mijn make-up toevoegde.

"Het plan is simpel. Wij gaan de mannen jaloers maken. Bij een vampier is dat het effectiefst. Zeker als het om soulmates gaat," legde April terwijl ze parfum spoot. "Dan zullen we wel hun volledige aandacht hebben. En eenmaal we die hebben, krijgen we alles uit hun, zolang je je charmes maar wat gebruikt. Zelfs dat zal niet eens nodig zijn."

"Ja oké, maar hoe gaan ze doorhebben dat we met andere jongens aan het praten hebben? En gaan ze daarvoor niet kwaad zijn?" Ik deed het riempje van mijn hakken vast en wachtte nerveus tot ook zij die van haar aanhad voor we samen naar de deur liepen. Ik wou Asher niet opzettelijk boos maken, sinds ik toch nog bang van hem ben als hij boos wordt.

"Ik laat per ongeluk mijn gedachten volledig de vrije loop gaan," zei ze nep onschuldig en haakte haar arm door die van mij. "Het is niet omdat hij zijn gedachten van mij afsluit dat ik hetzelfde moet doen, toch? En daarbij, ze gaan boos zijn, dat sowieso. Maar Jane, je beseft hoe een grote invloed je hebt op hem. Je hoeft echt alleen maar verdrietig te kijken en te zeggen dat je zijn aandacht miste. Hij zit op zijn knieën voor je het weet."

Dat betwijfelde ik, maar het was het proberen waard.

"Dat is waar, maar er is nog iets kleins dat eigenlijk toch wel belangrijk is," mompelde ik en stopte met stappen.

April stopte ook en draaide zich om zodat ze mij kon aankijken. "Wat dan?" vroeg ze bezorgd en nieuwsgierig.

"Asher gaat mij nooit naar buiten laten gaan. Hij doet zelfs al moeilijk als ik de tuin in ga," vertelde ik haar.

Ze beet op haar lip. "Wel daar kunnen we maar op één manier achter komen." Ze draaide zich vlug op en verdween op een onmenselijke snelheid en voor ik het wist was ze weer terug.

"Het is geregeld."

Ik staarde haar verbaasd aan terwijl ze mijn hand vastnam en terug richting de deur liep. "Wat? Hoe?"

April grimaste voordat er zwakke grijns op haar gezicht verscheen. "Oké, geregeld niet echt. Laat ik het zo zeggen, Arnold weet dat we wegzijn en hij zal het hen dan ook melden zodra ze tijd hebben. Want momenteel hebben ze het zelfs te druk om twee seconden met mij te praten."

Het was duidelijk dat dat laatste haar dwarszat.

Ik keek haar serieus aan en glimlachte dan. "Dan zijn we weg. Wie niet horen wil, moet voelen."