Kidnapped by my Vampire-stalker

Kidnapped by my Vampire-stalker 42

Kidnapped by my Vampire-stalker #42

"----wakker worden. Het is tijd."

"Afblijven. Niemand raakt haar aan." 

Waarom schreeuwde iedereen zo? En wat was dat geruis? 

Het voelde alsof mijn lichaam in brand stond. Mijn hoofd bonkte en mijn nek was enorm stijf.

"W-wat is al dat geluid?" Mijn keel voelde vreselijk droog aan, alsof ik in geen jaren meer gedronken had. 

"Jane?" Ik kreeg mijn ogen niet open, maar ik wist onmiddellijk dat het Asher was.Het branderige gevoel versterkte ineens en het werd volledig ondraaglijk.

"Asher? Het brandt!" 

Nog geen seconde later voelde ik zijn hand op mijn arm en het branderige gevoel ebde weg. "Liefste, rustig maar," zei hij op zachte, kalmerende manier, waarna zijn stem verharde en hij de andere beval te vertrekken. Hij richtte zijn aandacht weer op mij en greep mijn hand vast.

"Liefste, probeer je ogen te openen. Maar doe rustig aan. Er gaat veel verandert zijn en dat kan nog al intens zijn de eerste momenten. Onze zintuigen zijn anders dan mensen. Wij functioneren op een andere manier."

Ik deed wat hij mij vroeg, maar het koste enorm veel moeite. Alles was zo licht en het deed verschrikkelijk veel zeer om mijn ogen open te houden. 

"Mag het licht uit?" vroeg ik toen het na de zoveelste poging weer mislukte. "Het is hier echt veel te licht. En mijn hoofd doet pijn."

"Het licht is uit, liefste. Wacht." Asher liet mijn hand los en direct keerde het ondraaglijke branderige gevoel weer terug. 

"Nee, kom terug." Ik opende mijn ogen en schoot recht. Voor ik het wist, lag ik in Asher zijn armen. Het branderige gevoel was weg, maar het licht te verblindend.

"Kalm aan," hoorde ik Asher in mijn oor fluisteren. "Je hebt nog niet de volledige controle over je krachten of spieren." Hij wandelde traag terug naar het bed en legde me er op neer. 

Het duurde zo lang voor hij terug bij het bed was, dat ik mij afvroeg hoe ik zo ver van het bed was geraakt. Ik had maar gewoon uit het bed gesprongen, hoe kon ik in godsnaam zo ver geraakt zijn?

"Het licht doet pijn," mompelde ik en knipperde aan paar keer.

"Je went er wel aan. Geef je ogen even de tijd." Asher liet me niet los en hield me vast terwijl ik aan het felle licht wende. Zoals hij zei ging het beter na een paar minuten en mijn zicht begon helderder te worden. De focus keerde terug in mijn zicht en ik ademde uit. Of dat probeerde ik alleszins, maar er zat geen lucht in mijn longen.

Asher lachte geluidloos. "Wij ademen niet liefste. Dat weet je toch."

Ik keek hem aan, het leek alsof ik alles helderder en duidelijker zag, precies of ik door nieuwe, pas opgeblonken glazen kijk. "Hoe weet je wat ik aan het denken was?"

Hij gaf me een kleine glimlach. "Ik ga je nog veel moeten vertellen. Ik heb jou gebeten, dus ik kan je gedachten horen omdat we verbonden zijn."

"Kan ik die van jou ook horen dan?" vroeg ik nieuwsgierig. Ik zou doodgraag willen weten wat hij dacht.

Zijn lach veranderde in een grijns. "Pas wanneer jij mij bijt. Wanneer we de band vervolledigen."

"Dus je kan alles horen wat ik denk?" polste ik terwijl een ongemakkelijk gevoel me bekroop. Alles?

Hij knikte. "Alles. Maar maak je maar geen zorgen, ja kan mij ook blokkeren. Hoewel ik liever zou hebben dat je dat niet doet."

Voor mij eigen privacy wil ik dat zo snel mogelijk leren.