Kidnapped by my Vampire-stalker

Kidnapped by my Vampire-stalker 17

Hi, enjoy :)

PS: vanaf nu is alles niet echt meer rozengeur en maneschijn voor Jane, Met andere woorden het kan wat gruwelijk worden ;P

Het voelde alsof ik uren aan het rennen was. Terwijl het in werkelijkheid, maar een paar seconden was voor Asher mijn pols vast greep en me op de grond duwde.

Ik schreeuwde het uit van de pijn als ik mijn pols voelde breken. Asher gromde dierachtig en zette zijn voet op mijn borstkas en duwde hard. Even kreeg ik geen adem. Ik deed mijn best op van hem weg te raken en sloeg en stapte in het wilt. Als ik met mijn voet zijn edele delen raakte verzwakte hij even en ik zag dat als mijn kast op de ontsnappen. Ik duwde zijn been van hem af en probeerde verder te kruipen. Maar mijn pols hing gewoon slap aan mijn arm en deed te veel pijn. Ik schreeuwde en duwde me toch recht. Maar ik kon nog niet eens recht staan of Asher zat boven op me.

"Godverdomme Jane! Dit is jouw fout! Ik had je gewaarschuwd, nu ga je boeten!" schreeuwde hij en draaide mijn arm zodanig om dat hij uit de kom ging.

Alsof ik een lappenpop was gooide hij me over zijn schouder en liep op vampier snelheid naar het huis. Ik was in te veel pijn en te hard aan het schreeuwen dat ik niet eens besefte dat hij me, niet zoals de vorige keren naar zijn slaapkamer droeg, maar naar de kerkers.

Mijn angst groeide als de grote meteen door dicht viel waardoor we helemaal in het donker zaten.

"Dit is allemaal jouw fout," mompelde Asher. "Als je gewoon geluisterd zou hebben, moest ik dit nu niet doen."

Ik begreep niet wat hij bedoelde tot ik het geschraap van metaal op steen hoorde en dan een kling. Het koude kille geluid echode door de kerkers en ik rilde.

Ik stopte met schreeuwen en voelde tranen opkomen.

Wat is hij van plan?

Het werd snel duidelijk als hij me neerzetten op een koude, natte stenen vloer. Omdat het zo donker was kon ik geen steek zien. Even leek het alsof Asher verdwenen was. Maar dan voelde ik hem mijn goede pols vast pakken en er een koud metaal om doen.

De pijn vergat ik momenteel en probeerde uit zijn grip te raken.

"Nee! Asher! Alsjeblieft niet doen! Asher!" schreeuwde ik paniekerig.

Ik wou hier niet alleen achterblijven!

Hij negeerde me en maakte ook mijn andere pols vast.

"Je had maar niet moeten proberen weg te lopen," zei hij tenslotte. "Dit is je eigen fout."

"Wat? Nee! Asher alsjeblieft! Doe dit niet! Asher!"

Opnieuw negeerde hij me en maakte ook mijn enkels vast met zware metalen kettingen. Mijn spartelen en stampen leek totaal geen effect op hem te hebben.

Weer verdween hij. Ik draaide mijn hoofd van links naar rechts en probeerde iets te kunnen onderscheiden van het donker. Tot mijn grote frustratie lukte dat niet.

Ik schreeuwde en voelde tranen van mijn wangen lopen. Mijn geschreeuw werd luider als ik een hand op mijn gezicht voelde. Ik was opgelucht als ik voelde aan de tintelingen dat het asher was, maar blij was ik helemaal niet.

"Asher! Doe dit niet! Laat mij hier niet achter! Please! Ik ben je soulmate!" schreeuwde ik nogmaals.

Hij veegde mijn tranen af en gaf me een kus op mijn voorhoofd. "Ik kom je halen als ik vind dat je genoeg gestraft bent," zei hij, zijn stem koud.

En dan was hij weg. Helaas wist ik zeker dat hij dit keer echt verdwenen was als ik de metalen poort hoorde dichtvallen en dan voetstappen. Even lichte de kerkers op als hij de deur opende en ik had de kans om snel rond te kijken. De kerkers waren vuil en er hingen overal kettingen lande muren. Voor zover als ik kon zien was ik hier alleen. Maar voor ik echt alles gezien had verdween het licht alweer en zat ik terug in de donker.

Hij had me hier echt alleen gelaten.

Tranen liepen over mijn wangen en ik schreeuwde zo luid als ik kon. Maar hoe luid ik ook schreeuwde of huilde het had geen effect. Asher kwam niet terug.

Na eentijdje gaf ik het gewoon op.

Hij kon me hier niet eeuwig laten zitten. Dat kon hij niet doen.

Ik zuchtte gefrustreerd en kneep mijn ogen toe. Mijn pols en schouder deden verschrikkelijk veel pijn en het spartelen deed er niet veel beter aan.

Ik zuchtte en opende mijn ogen. E plots wenste ik dat ik nooit had proberen weg te lopen.

Ik gilde als ik twee rode ogen een paar centimeter van mijn gezicht zag. Het waren niet die van Asher. Het waren de ogen van een andere vampier.

Het paar ogen kwam dichter naar me toe en ik bevroor van de angst als ik een natte tong langs mijn wang voelde glijden. Het wezen stopte in mijn nek en ik voelde zijn tanden erlangs schrapen.

Opnieuw verliet een gil mijn mond.

***

Asher zuchtte en sloot zijn ogen als hij nog een gil hoorde uit de kerkers komen van zijn liefste, Jane.

Hij moest dit doen, hield hij zichzelf voor. Ze moest gestraft worden.

En trouwens een paar uur in de kerker doorbrengen was zo erg niet. Niets kon haar daar pijn doen.

Als hij opnieuw een gil hoorde moest hij zijn best doen om niet naar daar te rennen en haar om vergiffenis smeken.

Maar als hij eraan dacht waarom er daar was borrelde er opnieuw een vlaag woede in hem op en hij klemde zijn kaken op elkaar.

Nee, dacht hij vastbesloten, ze moest leren dat ze van hem was.

En als haar vastbinden in de kerkers de enige manier was. So be it.