Kidnapped by my Vampire-stalker

Kidnapped by my Vampire- stalker 43

Kidnapped by my Vampire- stalker #43

"De Ouderen zijn hier!"

Het duurde even voor April haar geschreeuw tot ons doordrong en het drong sneller door tot Asher dan tot mij, want hij reageerde razendsnel. Voor ik het wist waren we terug in de slaapkamer.

"Blijf hier," commandeerde hij en legde mij neer op het bed. Hij had me nog geen seconde geleden losgelaten en het branderige gevoel was al terug. 

Ik vloog recht en greep zijn arm vast. "Nee Asher. Het gaat niet."

Asher gromde en greep me bij mijn schouders. "Ik weet dat het moeilijk is liefste, geloof mij, ik weet het. Maar ik moet echt gaan. De Ouderen moeten gestopt worden, anders gaat we nooit met rust gelaten worden."

Ik schudde wanhopig mijn hoofd. "Nee! De band is nog niet volledig vervolledigt! Je ben nog niet op je sterkst!"

Hij klemde zijn kaken op elkaar. "Daar ben ik mij heel bewust van Jane, maar die tijd hebben we nu helemaal niet meer. Ik denk niet dat de rest de Ouderen zo lang kan tegenhouden."

Nu was ik degene die gromde. "Ze zullen wel moeten." Het was alsof ik naar automatische piloot overschakelde. Zonder dat ik het besefte boog ik mij naar Asher toe en zette mijn tanden in zijn nek. Ik had geen idee hoe het werkte, ik had geen idee hoe af wat ik moest doen. Maar het lukte. Een of andere nieuw instinct leek over te nemen.

Ik voelde Asher verstijven onder mijn grip terwijl de zijne sterker werd. Een paar seconden later trok ik terug en likte mijn lippen. Asher zijn ogen waren compleet zwart en hij trilde hevig.

"Dat was geen slim idee, liefste." Hij leek moeite te hebben met spreken, alsof hij zijn lichaam nog niet onder controle had.

Verdomme, ik wil haar. Als die gepensioneerden er nu niet waren.

Mijn ogen werden groot als ik Asher zijn stem in mijn hoofd hoorde. De band was vervolledigd en ik kon nu ook zijn gedachten horen. En ik hoorde ze luid en duidelijk. Normaal zou ik gebloosd hebben, maar dat was niet het geval. Ik kon hem alleen maar gelijk geven. Ik dacht er net zo over.

De band vervolledigen voelde euforisch aan en het verlangen naar Asher werd alleen maar groter. Toch kon ik er niet naar handelen. 

Het grootste gevecht van ons leven stond op ons te wachten en onze vrienden hadden ons nodig. We konden nu niet aan onszelf denken. We moesten wachten en dit intense gevoel wegstoppen.

"Ik dacht het niet," bromde Asher en trok me dicht tegen zich aan. "Als dit over is, ben je volledig van mij Jane. Volledig."

Ik kon nog aar nauwelijks knikken of hij drukte zijn lippen al tegen die van mij. De kus was vurig en intens, maar kort. Want nog voor ik volledig besefte wat er gebeurde, was hij al weg. 

"Blijf veilig Jane, ik meen het," beval hij voor hij uit de kamer verdween.

Ik viel terug op het bed neer en blies geforceerd mijn adem uit. Er gebeurde te veel te gelijkertijd. Mijn lichaam tintelde van kop tot teen en en ik voelde mij ongelofelijk zwak, maar op een rare manier toch vol van sterke energie. 

Die ik nodig had om mijn vrienden te helpen. 

Met die gedachte duwde ik mezelf van het bed af. Ik liep naar de deur, maar ging opeens razendsnel, waardoor ik me licht in mijn hoofd voelde en eventjes wankelde toen ik terug stilstond. 

Dit vampiergedoe wordt precies even wennen.

Ik hoorde geroep gebonk vanuit de gang komen en deed mijn best om er zo snel mogelijk te geraken, zonder al te duizelig te worden.

"Jane! Buk!" Ik kwam nog maar net de ruimte binnen of April stond al naast mij. Zonder er bij na te denken deed ik wat ze vroeg en dook in elkaar. En net op tijd ook, want nog geen milliseconde later vloog er iets groot over mijn hoofd.

"Wat doe je hier?" vroeg April en trok mij voorzichtig, maar toch enorm gehaast recht. 

"Ik kom helpen," antwoordde ik en keek haar aan. Ze had een grote barst lang de zijkant van haar gezicht lopen.

Toen ik dat zag, draaide ik mij vlug om om de rest van de schade te bekijken. Migsna haar huis was verwoest. Het leek wel alsof er een horde olifanten al haar meubilair had platgelopen. 

En dan zag ik ze. De Ouderen. Zonder dat ik het wou, wankelde ik wat achteruit. Ze waren dus echt wel zo verschrikkelijk als iedereen zei. 

Ze waren met vier. Drie grote mannen en één vrouw. Ze waren groot en ik was er zeker van dat zelfs ze er even intimiderend uitzagen als ze niet in vechtpositie stonden. Hun grote gestalte waren omhuld in lange, donkere mantels. Elk van hun had een kap op, maar deze verborgen hun gezichten niet. En hun gezichten. De Ouderen was een naam die niet bij hen paste. Ze waren jong, ze zagen er zeker niet ouder uit dan 30, en beeldschoon.  Elk van hen leek gewoon uit een mode magazine te komen. 

"Laat je niet misleiden," zie April als ze zag naar waar ik keek. Ze klopte haar handen af en gromde. "Ze zijn misschien wel mooi, maar zeker even vals." Daarna draaide ze zich om en richtte zich weer naar de vrouw, net op tijd, want de vrouw greep haar bij haar arm en wierp haar zonder enige moeite naar de andere kant van de kamer. 

Daar was Vincenzo aan het sparren samen met Migsna tegen de twee ander mannen. Ze gromde voortdurend naar elkaar terwijl Migsna in een onverstaanbare taal wat mompelde. 

Toen viel mijn oog op Asher. Hij stond oog in oog met de derde man, de grootste van de Ouderen. Ze stonden niet in vechthouding zoals de anderen. Nee, ze leken op een beschaafde manier te praten, midden in de actie en leken hun totaal niets aan te trekken van de chaos rondom hen. Hun houding was wel helemaal niet ontspannen of natuurlijk. Asher stond met een rechte rug, op elkaar geklemde kaken en gebalde vuisten. De uitdrukking op zijn gezicht was dodelijk. 

De Oudere die tegenover hem stond daarin tegen leek volledig op zijn gemak. Zijn houding was volledig ontspannen en er speelde zelfs een kleine glimlach om zijn lippen. Het zag er heel gemaakt uit. En nog geen twee seconden later dook Asher in elkaar, klaar om aan te vallen. 

De gedachte dat ik Asher zou kunnen verliezen, kon ik niet aan 

"Asher! Nee!" riep ik zo luid als ik kon. 

Ik snelde tot bij hem, trots dat ik niet duizelig was geworden. Maar op het moment dat ik daar aankwam, verdween die trots al sneeuw voor de zon en voelde ik mij heel dom en roekeloos. 

In ieder geval had ik Asher zijn aandacht wel getrokken, maar helaas ook die van ieder ander persoon in de ruimte. 

En wat was nu het plan? 

Ik slikte moeizaam en lachte geforceerd. "Kunnen we dit niet op een iets, euh, menselijkere manier uitpraten?"