Kidnapped by my Vampire-stalker

Kidnapped by my Vampire-stalker 47

Kidnapped by my Vampire-stalker #47

"Liefste." Ik voelde een hand lichtjes tegen mijn wang tikken. "Wakker worden."

Langzaam opende ik mijn ogen, mijn zicht was wazig en pas na een paar seconden kwam Asher zijn gezicht terug scherp in beeld. Ik lag in zijn armen, terwijl hij tegen een grote boom op de grond zat.

In een milliseconde stond hij recht en leunde ik tegen hem aan. "We moeten echt verder, we hebben niet zo heel veel tijd meer," zei hij.

Mijn stem was hees. "Hoe lang was ik buiten bewustzijn?" vroeg ik en keek rond. We zaten in een soort van woud. Of dat dacht ik toch. Het was zo donker dat ik nauwelijks iets kon zien.

"Een halfuur."

Ik keek hem geschokt aan. "Een halfuur?"

Asher haalde zijn schouders op. "Dit kan heel vermoeiend zijn als je er niet aan gewend bent."

"Val jij dan niet flauw?"

Hij keek me aan en grijnsde verwaand. "Nee, ik ben enorm ervaren hierin."

Ik schudde met mijn hoofd. "Wat bedoel je met we hebben niet zo veel tijd meer?"

"We hebben maar een halve dag voor Migsna haar magie uitwerkt. Tijd verloopt hier veel trager, maar dat betekent niet dat we meer tijd hebben."

Asher begon rechtdoor te lopen en trok me mee. "Limbo is speciaal. Alles is zo betovert dat je trager beweegt en waar je ook naartoe wilt, het verschuift altijd verder van je weg."

Het viel mij op toen hij het zei. We bewogen inderdaad traag, zeer traag voor een vampier. En de bomen rondom ons leken steeds verder van ons weg te bewegen dan naar ons toe te komen.

"Hoe raken we dan ooit waar we moeten zijn?" vroeg ik, het leek mij volkomen onmogelijk.

Asher gaf me een grijns. "Door mij. Ik ben zowat het enige wezen dat hier zijn weg kan vinden." Hij stopte met wandelen en draaide ze naar een grote, oude boom toe. "Hier is het."

De boom zag er hetzelfde uit als alle andere, dus ik had geen idee wat er zo speciaal aan was. Maar toen Asher zijn hand er op legde, begon alles rondom ons te vervagen tot alles pik zwart was. Een beetje angstig zette ik een stap dichter naar hem toe. Asher begin in een vreemde taal iets te murmelen.

Er begon iets heel klein in de verte te gloeien, maar ik had geen idee wat het was. Het was te wazig om er een vorm in te zien. Asher begon luider en duidelijker te spreken. En het lichtpuntje gloeide feller en werd groter en groter.

En toen stopte hij met praten, maar het lichtpuntje verdween niet. Asher liet de boom los en greep mijn hand terug vast. Met zijn andere hand wees hij in de richting van het lichtpunt. "Daar zijn ze, daar moeten de dus naartoe."

Hij trok me mee en begon op een stevig tempo in de richting te wandelen.

Na een paar minuten wandelen, kwam er terug een gedachte naar boven, iets waar ik net aan dacht toen Migsna ons naar hier zond.

"Wat bedoelde je met zorg goed voor onze lichamen?"

"Wat bedoel je?" vroeg Asher zonder me aan te kijken. Zijn blik was gefocust op het lichtpunt.

"Net voor we- vertrokken naar hier," legde ik uit, "zei je tegen Misgna dat ze goed voor onze lichamen moest zorgen. Wat bedoelde je daar mee?"

"Ah, dat. Wel naar Limbo gaan kan je vergelijken met een out of body ervaring. Daardoor is het ook zo extreem vermoeiend voor de geest en het lichaam."

Ik stak mijn hand op en inspecteerde het. Het zag er echt uit. "Dus we zitten nu niet in ons lichaam?"

"Niet fysiek, je kan ons vergelijk met een soort van geest, maar we hebben nog steeds ons lichaam. Gewoon niet zoals ik de echte wereld."